အခန္း ၂၃၄
“ကနဦး အရင္းအျမစ္မ်ားဆီသို့”
ရီယြမ္က ဝါက် ေလးေၾကာင္း ေရးထားေသာ နံရံေရွ႕တည့္တည့္တြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အဘိုးႀကီးက ထိုစာေလးေၾကာင္းအတြက္ သူ႔ကို အထဲသို့ ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္ရမည္ဟု သူေတြးထင္လိုက္သည္။
ေရွးေဟာင္းအုတ္ဂူႀကီးက မည္သည့္အရာမွ မရွိေတာ့ပဲ အခြံလြတ္သာ က်န္ခဲ့သည္။ ထိုမတိုင္မွီကတည္းက တိုက္ပြဲဝင္ ဓါးေမာ့မ်ား ၊ ရတနာမ်ား ႏွင့္ အေမြအႏွစ္မ်ား အားလုံးကို ဤေနရာတြင္ ျမဳပ္ႏွံထားခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ ထိုအရာမ်ားအားလုံး မက်န္ရွိၾကေတာ့ေပ။ က်န္ရွိခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာက အုတ္ဂူပိုင္ရွင္၏ စကားလုံးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုစကားလုံးမ်ားထဲတြင္ ပါဝင္ေသာ အႏွစ္သာရမ်ားက လူတစ္ဖက္သား၏ စိတ္ကို အျပည့္အဝ လႊမ္းမိုးနိုင္စြမ္းရွိသည္။
“အိုး … အဲဒီစကားလုံးေတြ”
ရီယြမ္က ထိုဝါက်ေလးေၾကာင္းကို ေခတၱမၽွလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္ႏွင့္ ထိုအထဲတြင္ စကားျဖင့္မေဖာ္ျပနိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ပါဝင္ေနသည္ကို သိျမင္လိုက္ရသည္။ စကားလုံးတိုင္း ၊ ဓါးခ်က္စီတိုင္းက ေတာက္ပ လင္းလက္ေနၾကသည္။ ထိုဓါးေမာ့ ဓါးခ်က္မ်ားက နံရံကိုပင္ ေဖာက္ထြင္းသြားေတာ့မည္ဟုပင္ ထင္ေနရသည္။ ထိုစကားလုံးမ်ားထဲတြင္ ဓါးေမာ့ ဓါးခ်က္မ်ား ပါဝင္ေပါင္းစပ္ထားေနသလို …
ထိုသို့ ရွာေဖြေလ့လာၿပီးသည္ႏွင့္ ရီယြမ္က အာ႐ုံစူးစိုက္လိုက္ကာ စာေၾကာင္းေလးေၾကာင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
စကားလုံး တစ္လုံးခ်င္းစီတိုင္းက အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ပါဝင္ေနသကဲ့သို့ပင္ … သို့ေသာ္ ထိုစာလုံးမ်ားကို တစ္ခုထဲအျဖစ္သို့ ေပါင္းစပ္ဖတ္ရွုလိုက္ပါက သဘာဝႏွင့္အလြန္နီးစပ္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ရရွိလိုက္မိသည္။
“ငါသိၿပီး” … ရီယြမ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ား ေတာက္ပလင္းလက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစာလုံးမ်ားကို ေရးထြင္းထားခဲ့သည့္လူက သူတစ္သက္လုံးက်င့္ႀကံ ဆည္းပူးထားခဲ့သည့္ ဓါးေမာ့တရားမ်ားကို ထိုစာလုံးမ်ားျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
