တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၆

ကမ္းေျခစပ္ရွိ ေဗဒါပင္မ်ားသည္ ကမ္းခြာခ်င္သည့္ ေမာ္ေတာ္စက္ေလွကို ေနရာေပးခ်င္ဟန္မရွိ။ အုပ္လိုက္က်င္းလိုက္၊ လႈပ္လီလႈပ္နဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္၀ိုင္းသည္။ ၀ါးလုံးရွည္မ်ားႏွင့္ ထိုးၿပီးေရြ႕ကာ ခပ္‌ေ၀း‌ေ၀းေရာက္မွ စက္ကို နိုးရသည္။ တဒုတ္ဒုတ္က်ယ္ေလာင္ေသာ စက္သံသည္ ေရျပင္မွာ ျဖတ္ေျပးသည္။ ေလျပည္သည္ တြန္း၀င္ကာ ပူေလာင္မႈကို ေလ်ာ့က်ေစသည္။

ေတာင္တန္းမ်ားေနာက္ခံ ကန္ေရျပင္တစ္ေနရာတြင္ ကြက္က်ားမိုးရြာေနဟန္တူသည္။ ညိဳေသာ မည္းေသာ တိမ္စုစုမွ မ်ဥ္းတန္းမ်ားသဖြယ္ မိုးေရစီးေၾကာင္းမ်ား က်ဆင္းေနသည္။ ‌ေ၀းကြာလာေသာ ကမ္းေျခသည္ အ‌ေ၀းမွာ က်န္ခဲ့သည္။ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာရွိ ျပခန္းေနရာအေဆာင္အဦကို ေလွေပၚမွ လွမ္းေတြ႕ရသည္။

ထိုေနရာသည္ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ား ဆုံစည္းရာ။ အကပေဒသာ၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဖလွယ္ရာေနရာေလးျဖစ္သည္။ ျပင္ဆင္မြမ္းမံၿပီး အင္းေတာ္ႀကီးေဒသ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ပညာေပးျပခန္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သဘာ၀အေျခခံခရီးသြားလုပ္ငန္းမ်ားကို ေဖာ္ေဆာင္ေနသည့္ ေဒသခံအဖြဲ႕အစည္း၏ ႐ုံးခန္းေနရာ။ ခရီးသြားမ်ားကို ေဒသအေၾကာင္းမိတ္ဆက္ရန္၊ သဘာ၀အေျခခံခရီးသြားလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးသည့္ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။

ေလွငယ္ကမ္းမခြာခင္ကတည္းက ဒဲရစ္ခ္သည္ ေနပူခံကရမ္တစ္ဗူးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ အသားျဖဴသေလာက္ ေနပူဒဏ္မခံနိုင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနေလာင္သည္ႏွင့္ အသားေတြနီလာကာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ႏွင့္ မေပ်ာက္ဘဲ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနာတတ္သည္။ တစ္ခါတေလ အဖ်ားပါ၀င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနပူခံကရမ္ကို အျမဲေဆာင္ထားတတ္သည္။ ယခုလည္း အ၀တ္အစားလြတ္သည့္ေနရာမွန္သမၽွ ေျခဖ၀ါး၊ မ်က္ႏွာ၊ လက္ေမာင္းႏွင့္ နားရြက္ပါမက်န္ လိမ္းေနျခင္းျဖစ္သည္။

"ဒဲရစ္ခ္"

လွည့္ၾကည့္သည္။ နားတစ္ဖက္မွ နားၾကပ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့မွ သီခ်င္းနားေထာင္ေနသည္ကို သတိထားမိၿပီး အားနာရသည္။

"ေဆာရီး၊ မင္း သီခ်င္းနားေထာင္ေနတာလား"

"ရတယ္၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ"