~SOLEIL ET LUNE

~Lanet~

~keyifli okumalar..

"Tam 10 ay, 21 gün..

Neredeyse 1 yıl oldu sevgilim.."

Mezarın üzerindeki çimenleri elleriyle usulca okşadı genç kız. Dakikalardır burada, sevgilisinin başucundaydı.

"Seni özlemediğim tek bir an bile yok.."

Gözünden düşen yaş mezardaki toprağı nemlendirirken kız yutkundu.

"Dün yine Zeus'la anlaşma yapmayı denedim. Bana hep aynı şeyi söylüyor:

Ölen kişi bir tanrıça veya tanrı değilse hiçbir şey yapamam.."

Sinir bozukluğuyla güldü.

" Sanırım onu çok meşgul ediyorum. Dün beni neredeyse öldürüyordu, biliyor musun?"

Ufak ve kısa süreli bir kıkırdamadan sonra konuşmaya devam etti.

"Ama nedense bunu yapmadı, oysa beni öldürmesini çok isterdim..

Acımasız, sert, soğuk Zeus bana merhamet etti."

Omuz silkti.

"Muhtemelen bana çok acımıştır. Henüz 17 yaşındayım, şu halime bir baksana sevgilim."

Önüne düşen bir saç tutamını kulağının arkasına sıkıştırdı. Üzerindeki siyah elbisesinin etekleri uçuşuyordu. Kış mevsimini bitiriyorlardı.

Üzerindeki şala biraz daha sıkı sarıldı. Havadaki bulutlar geldiğinden beri gitgide kararıp yoğunlaşıyordu.

Gitmesi gerektiğinin göstergediydi bu bulutlar ve soğuk hava.

"Sana bunu yapan kişiyi bulamadım. En çok bu canımı sıkıyor. Kalbim dayanmıyor Luka.."

Ağlamaya başladığında bunu umursamadı. Son zamanlarda ağlamak çok normaldi onun için.

Herkes alışmıştı.

Yemek yerken, dersi dinlerken, saçlarını tararken, kısacası günün her anında ağlayabiliyordu. Buna aldırmamayı öğrenmişti.

Onun bu haline alışan insanlar garipsemiyordu. Kızı ilk defa görenler ise hikayesini duyunca ona acıyan bakışlar atmaktan geri kalmıyorlardı.

Alnını oğlanın kemiklerini sarmalayan toprağa dayadı.

"Adrien.. O yapmadı..

Bunu biliyorum. Sevgilim, onlar,Chloé ve Adrien hep yanımdalar.

Onlar olamasa, bunu asla yapamam. Asla yaşayamam.."

Birkaç dakikalık sessizliğin ardından omzunda hissettiği el irkilmesine sebep oldu.

Sonra bunun Adrien'den başkası olmadığını düşündü. Bugün, sevgilisinin yanına Adrien ile gelmişti.

Luka öldüğünden beri kimsenin kendisine dokunmasını istemiyordu.İki kişi hariç, Chloé ve Adrien.

Onlar da kıza sadece belirli şekillerde temas edebiliyorlardı. Omzuna dokunmak ya da elini tutmak gibi basit ve seviyeli şekillerle.

Neredeyse 1 yıldır kimsenin kendisine sarılmasına izin vermemişti.Eğer bunu yapmaya çalışırsanız sizi çok hızlı bir şekilde etkisiz hale getiriyordu.

Aylar önce etrafına gülücükler saçan, neşesiyle, koşuşturmalarıyla, kahkahasıyla insanları mutlu eden o kız gitmişti.

Yerine beyazı kırmızıya dönmüş mavi gözleri, soğuk ve kuşkulu bakışları, dişlemekten hep mor olan dudakları ve soluk beyaz teni ile sadece sevgilisinin mezarında gülümseyen Marinette gelmişti.