Loving You Until The End (Discontinued)

Chapter: IV Memories

**Nicole's P.O.V**

Dinala ako ng Pag tatangis ko at pag dudusa na kitilin na lang ang aking sariling buhay...dahil di ko na kaya..itututulog ko na lang to baka bukas mas maging mabuti na ang pag iisip ng utak ko

*Umaga*

nasilayan ko ang magandang sinag ng araw na tila bang hinahalikan ako....nag tataka sa aking sarili at wala si Dwine sa kanyang Kama ngunit may Umagahan na nakahanda sa lamesa at may liham sa tabi nito...at may pa heart heart pang nalalaman...hihihihi

Ang nakahanda ay...Halluuh....ang sweet naman "A Heart Shaped Omelet"....kay sweet naman pala ng lalaking iyon...

Pero kahit ganyan siya ka sweet di ko parin makalimutan ang nangyari kagabi...Nag ka mental outbreak ako talaga doon...kung ano ano na iniisip ko...

At biglang tumunog ang aking telepono at sinagot ko ito...

Her: Magandang Umaga..Ito po ba si Nicole Andres?

Me: opo...bakit niyo po ba natanong?

Her: may gusto po kasi bumisita sa inyo

Me: Sino po iyon

Her: Si Bryce Cariño po?

Me: sige po sige po....

Dinala ako ng emosyon ko,umiyak sa harap ng pinto upang mailabas ang saya na aking nararanasan at may narinig ako na katok sa pinto....at pinag buksanan ko naman ito ng pinto at nakita ko nga ang aking matalik na kaibigan....

Bryce?!? Bryce!?! Bryce?!?

dahil di ko mapigilan ang sarili ay nayakap ko siya ng mahigpit at umiyak sa balikat niya....at kinausap ko siya inupo ko siya sa kama at nag simula na ang usap namin

Bryce: Bakit ka tumatangis kaibigan ko?

Me: Na miss na kita kasi ng sobra...pati narin yung mga kaklase natin dati

Bryce: Ako nga din eei

Me: Naalala mo pa ba yung Nagluksong baka tayo tas taya ka yung tatalon pa lang ako bigla kang tumayo kaya yun nagkabungguan tayo..

Bryce: ay oo naaalala ko pa yan

Me: Yung naliligo tayo sa ilog ng mga kaibigan natin yung pinupunta mo ako sa malalim tas muntik na ako malunod dahil sayo kaya pumunta ka din sa parte ng ilog na yun kaso abot mo pala yung baba kaya di ka marunong mag panggap..

Bryce: Sorry pla tungkol doon

Me: Pero ngayon...nasaan na ang ninanais kong magawa na memorya kasama ka...wala?!?...kasi...kailangan ko matapos ang isang Grado bago ako makalabas dito...hinde basehan ang pera dito

Bryce: Pero totoo bakit ka tumatangis?

Me: Tungkol kagabi...Nag karoon ako ng Mental Outbreak...Iyak ako ng iyak sa gilid kahit anong gawin ni Dwine hindi niya ako talaga mapigilan

Bryce: Halika ka dito yayakapin kita katulad ng dati.....naaalala mo pa ba sa tuwing yayakap ka sa akin nasasabi mo lahat ng sama ng loob mo...sige ilabas mo sa akin ngayon maiintindihan kita..

Nicole: Kasi sa Lahat ng mga bagay na pwedeng makasakit sa akin ay tinatanggap ko kasi pinaniwala ko ang sarili ko na kaya ko ang lahat ng klase ng sakit na pwede kong maranasan...at matitiis ko,yun pala hinde,pinaniwala ko ang sarili ko na kaya ko na ang lahat

Bryce: iiyak mo lang yan sana maging mas mabuti na ang pakiramdam mo...wag ka muna mag papa stress ahh..=)

Nicole: Sige po..

Bryce: Sige pala mauna na ako...ingat ka ahh lalo na yang utak mo ;)

Nicole: Pati Ikaw..:)

At tuluyan na ngang umalis ang isa sa tao na nakakaintindi ng aking damdamin...at sa pag alis niya ay biglang tumulo ang luha ko at pumasok na lang sa kwarto...at humiga na lang ulit sa kama...napansin ko na ang mga mata ko ay namumula na dahil sa kakaiyak...

At dumating na si Dwine mula sa lugar na pinuntahan niya at nakita ko na may Dugo ang kanyang braso...patuloy na patuloy itong dumudugo hanggang sa Natakpan ko ito ng bulak...at mabilis na naging kulay pula ang linagay kong bulak...

Si Dwine na nakatunganga mula sa pag dating niya dito sa Kwarto ay bigla na lang na napaiyak...at humagulgol ng kunti....at tinanong ko na lang siya kung ano ang mali....sinagot niya ako ng wala

Nicole: Ano ang Problema Dwine?

Dwine: Kaninang umaga kasi...Tumawag ang isa sa Guro ng paaralan natin at sinabing bibisita si Nanay ko...

Nicole: Tapos?

Dwine: Edi nag madali akong Pumunta doon...ngunit ang naabutan ko na lang ay bakas ng kanyang dugo...at may biglang nang hiwa sa braso ko at tumakbo na lang ako palayo

Nicole: Huh? alam mo kung bakit?

Dwine: Alam ko kaso....bawal sabihin kung kani kanino...Pag sinabi ko naman kasi sayo yun mapaparusahan tayong dalawa

Dwine: Hindi lang si nanay ko ang ginanon pati narin ang isang lalaking medyo may mukha at medyo maputi din

Nicole: HALUUHH?!?!

Dwine: Bakit?

Dwine: Kilala mo ba yung mamang iyon?

Nicole: Kaibigan ko yun na si Bryce Cariño

Dwine: Hmmmm....parang may magagawa ako sa sitwasyon na ito pero medyo matagal ang planong ito

Nicole: BRYCE?!? BRYCE?!?..bat ka pa nadamay sa gulo ng lintik na eskwelahan na ito...okay lang sana kung ako ang magaganon eiii...mamatay na ang lahat wag lang  siya

Dwine: So...Were at the same situation now?...huh?

Nicole: I think So

At nakita ko na lang si Dwine na hawak hawak ang picure frame na may imahe ng kanyang magulang

ako naman ay itinuloy ko na ang pag iyak ko hanggang hawak ko ang liham na pinapadala ni Bryce Sa akin....Binasa ko ito isa isa

Ngunit hanggang binabasa ko ang liham ay lalo naman akong naiyak dahil mas lalo ko syang namimiss

ngunit nung nakita ko ang sugat ni Dwine ay kumiminang iyon at tila ba kunti kunting gumagaling ang kanyang sugat ...