Elimdeki bardakta kalan son yudumu boğazımdan geçirdiğimde sertçe bıraktım masaya. "Aylık en az on beş bin." Sanırım çakırkeyiftim, ve onun asistanlığını yapmayı kabul etmiştim.
İşte şimdi dikkatini çekmişe benziyordum, sonunda gözleri benim mavile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koyu renkli gri dumanlarla çevrili gökyüzünden aheste bir havayla süzülen yağmur tanesi siyah ayakkabımın burnuna konduğunda boynumu yukarı doğru kaldırdım. Bir yaz gününde hele ki New York'ta bir yaz gününde yağmur yağıyorsa bu kötü olayların başlangıcını simgelermiş.
Esen rüzgarla üşüyen ellerimi kabanımın cebine sokarak omuzlarımı çeneme kadar çıkardım, bu yaz gününde bile tedbiri elden bırakmayan anneme bir teşekkür mırıldandım.
"Şeyma yine gösterdi kendini, bebeğim seni kıskanıyorum!"
O tatlı sesiyle cıvıldayan Emma'ya doğru döndüğümde yağmur damlalarını iki elinin arasında zıplayarak yakalamaya çalışıyordu. Benim aksime yağmurlu havalara bayılırdı.
"Ah hadi ama Em! anneme 'Şeyma' demeyi ne zaman bırakacaksın?"
"Çok konuşuyorsun Zeyzey, biz Şeymacığımla gayet iyi anlaşıyoruz asıl sen bu soruyu sormayı ne zaman bırakacaksın?"
Bıkkın çıkartmaya çalıştığı sesiyle son kez ellerini birbirine vurup bana döndü. "Haydi girelim şu mağazaya, umarım istediğim çanta tükenmemiştir."
"Em! saat daha 12 bile olmadı, inan bana kimse hafta sonu sıcacık yatağından kıytırık bir çanta için kalkmaz."
Sanki çok korkunç bir şey söylemişim gibi gözlerini kocaman açarak küçük ellerini dudaklarına kapattı. "Kıytırık bir çanta mı!" Sonra büyülenmiş gibi gözlerini kırpıştırarak devam etti;
"O yaz kreasyonunun son üretimi ve en güzeli, aylarca onu evimdeki en güzel raflarda hayal ettim ve onu elde etmenin benim için ne demek olduğunu biliyorsun!" Sona doğru sertleşen sesiyle kolumdan tutarak mağazaya çekiştirdi.
Evet onun bir oda dolusu çanta koleksiyonu vardı...
Görmeyeceğini bilsem de mavi gözlerimi art arda devirdim. Peki benim suçum neydi? Güzel yatağımda uyumak varken ne işim vardı burada! Cevap basitti, boyu çeneme zor gelen bu yerden bitme tam bir şeytandı.
Mağazanın kapısını itip içeri girdiğimiz an büyük bir çığlık atarak ileriye doğru koştu ve tam bir saat boyunca satış görevlisiyle çanta hakkında konuşmayı ihmal etmedi...
•••
Son bir saattir satış görevlisiyle konuşan Emma'yı yine başka bir görevlinin oturmam için getirdiği sandalyede bekliyordum. En nihayetinde kasaya geçen ikili ile şükür duası okuyacaktım. Bir insan nasıl bu kadar çok konuşkan olabilirdi?
