Corvus geceleri, kendi doğrularına ters düşen suçluları avlayan, kendi yöntemleriyle kanıt toplayan, failleri polise teslim eden ve sonuca ulaştırdığı her kovalamacanın ardından adalete olan umuduna dair içinde mum yakan bir fikirdir. Yaktığı mumlar...
Kuzgun'un 7. bölümüyle buradayız. Eğer halledebilirsem yarın da 8. bölümü paylaşacağım sizlerle. Elimden geldiğince hızlıca birinci kitabı sizlerle paylaşıp ikinci kitaba geçmek istiyorum. Arka planda yazmaya uğraşıyorum ikinci kitabı fakat birinci kitabı okurken de notlar alıyorum bu yüzden birinci kitabı ne kadar çabuk düzenlersem o kadar çabuk geri döneriz.
Oy ve yorum bırakırsanız mutlu olurum.
Instagramda filizpuluc ve kuzgunserisi hesaplarını takip edebilir, Twitter'da #Kuzgun etiketiyle hikayemize destek olabilirsiniz <3
Keyifli okumalar dilerim...
Bir mum yak kendin için...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
BÖLÜM 7: SUÇ VE YASA
♪ Cloudy Waltz - Eric Cadogan
♪ my dear, i will think of you - Juno roome
♪ Night Trouble - Petit Biscuit
♪ One Summer Day - Joe Hisaishi
♪ Believe in Me - Edmund Jolliffe
Mutlu, güzel bir aile kurmuş, ölümü tüm vicdani rahatlığıyla kucaklamaya hazır bir yaşa gelmiş olarak hayata veda edeceğimi hiçbir zaman düşünmedim. Zamansız öleceğim, biliyorum. Bu düşüncem uğraşlarımın ve arzularıma yönelik davranışlarımın sonuçlarının getirdiği tehlikeden mi kaynaklanıyor bilmiyorum ama genç yaşta öleceğimden neredeyse eminim. Geçmişim karanlık, yarınsa belirsizlik içinde benim için. Ben yatırımımı elimden geldiğince bugüne yaparım. Kafemin ismi Carpe Diem. Anı yaşamak, yapamadığım fakat oldukça heves ettiğim bir eylem. Benim günlerim anı yaşamaya değil, anı planlamaya yönelik. Ölüme bu kadar yakın hissederken, ölmeden önce iyi şeyler yapmak, güzel yaşamak ve tadını çıkarmak istiyorum. Sanki yarın ölecekmişim gibi bir hayat sürerken, öldüğüm anda aklıma gelecek birkaç huzurlu anım olsun istiyorum.
Bir sokak lambasının altında, kafemin koyu kırmızı tabelasına bakarken tüm bunlar aklımdan geçiyor, her düşünce arkasında bir keşke bırakıyordu. Anı yaşamayı bu kadar arzu eden biri için fazla mecburiyetim vardı. Ada Korkmaz her gün bu kafeye geliyor, kendini odasına kapatıyor, daha iyi hissedeceğine duyduğu inançla, yardıma ihtiyacı olan insanlar için çabalıyordu. Anı yaşayabilmek için rahatlayabiliyor olmak gerekirdi ve ben hep diken üstünde hissediyordum kendimi. Eğlenmeyi o kadar bilmiyordum ki, beni tam olarak neyin mutlu edeceğini bile keşfetmiş sayılmazdım. Gün içinde boş vaktim olursa bomboş dolanıyor, bu boşluk önünde sonunda gözüme batıyor ve kendimi tekrar işe veriyordum. Her şekilde bir meşguliyet arıyor, buluyor ve üzerine gidiyordum.
