Ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί

Κεφάλαιο 17ο

Την ίδια μέρα η Χλόη πήρε το μερίδιο της ηρωίνης από τον Κόουλ. Καθώς προχωρούσε στον υπόγειο, όπου σύχναζαν πολλοί τοξικομανείς, βρήκε ένα παλιό πλούσιο φίλο της. " Ναι! Σίγουρα ο Πωλ θα έχει παραπανίσια ηρωίνη να μου δώσει. Ας ήμουν και εγώ τόσο πλούσια!" αναλογίστηκε περπατώντας προς το μέρος του με ένα χαμόγελο διαγεγραμμένο στα χείλη.

"Γεια σου Πωλ! Τι κάνεις; Πώς βρέθηκες εδώ;"

"Χλόη; Εσύ είσαι; Πόσο πολύ χαίρομαι που σε βλέπω! Πέρασε τόσος καιρός. Τι κάνεις;"

"Καλά είμαι. Εδώ δουλεύω."

"Στην προηγούμενη εργασία σου;"

"Πώς το κατάλαβες;"

Ο Πωλ δεν απάντησε και απλά χασκογέλασε.

"Για λέγε, έχω βρει έναν καινούριο έμπορο που δίνει ένα πράμα...!! νιώθεις σαν να πετάς στα σύννεφα. Θες να έρθεις σπίτι μου να φτιαχτούμε όπως παλιά;"

"Και ρωτάς;" απάντησε η Χλόη νοιώθοντας ανανεωμένη.

Εκείνη μπήκε στο αυτοκίνητό του και πήγαν σπίτι του. Μία κολοσσιαίων διαστάσεων πύλη την υποδέχθηκε και με το που την πέρασε ακολουθούσε μία τεράστια έκταση γκαζόν. Ένα μονοπάτι από πλακάκια οδηγούσε στην εξώπορτα του σπιτιού, το οποίο ήταν μεγαλύτερο και από το παλάτι. Ένα επιβλητικό κτήριο, λευκό, με πολλά παράθυρα και τούβλινη σκεπή. Η Χλόη έτριψε τα μάτια της και αποκρίθηκε:

"Πώς κατάφερες να φτιάξεις ένα τέτοιο σπίτι;"

"Χλόη να θυμάσαι πάντα: για να έχεις τέτοια οικονομική ευχέρεια δεν χρειάζεται ούτε κόπος, ούτε τύχη. Πλούσιους γονείς θες και όλα λύνονται."

"Μου αρέσει η προοπτική από την οποία βλέπεις τη ζωή." απάντησε η Χλόη χασκογελώντας τόσο από χαρά και άλλο τόσο από στεναχώρια για την κατάστασή της.

"Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι η ζωή."

"Και με ποιον μένεις;"

"Μόνος φυσικά. Δεν θα ήθελα κάποιον άλλον ανάμεσα στα πόδια μου."

"Τρομερό...!" είπε η Χλόη.

"Τι λες; Θες να τρυπηθούμε;"

"Μα πόσο με γνωρίζεις Πωλ!" αποκρίθηκε η Χλόη με ενθουσιασμό.

Έτσι μπήκαν μέσα, ξάπλωσαν στους καναπέδες και έκαναν την θεόσταλτη για αυτούς ένεση. Η Χλόη δεν είχε ξανααισθανθεί τέτοια ευημερία. Όλα γύρω της τής φαίνονταν υπέροχα.