Ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί

Κεφάλαιο 15ο

Η Σαμ επέστρεψε στο νοσοκομείο. Μόλις μπήκε στο δωμάτιο,είδε τον Χιου ξαπλωμένο στο κρεβάτι με τα χέρια σταυρωμένα στο στέρνο του και βλέμμα απελπισμένο με τους γονείς του δακρυσμένοι σε δύο καρέκλες.

"Τι έγινε;" αποκρίθηκε η Σαμ.

"Μαμά, μπαμπά μπορείτε να πάτε λίγο έξω παρακαλώ;"

Εκείνοι κοιτάχτηκαν και στη συνέχεια έγνεψαν καταφατικά στον γιο τους.

"Χιου τι συνέβη;"

"Δύο γαμημένοι μήνες..."

"Τι, τι λές;"

"Τόσο μου έμεινε... το νευρικό μου σύστημα καταρρέει και τα όργανά μου αρχίζουν σιγά σιγά να υπολειτουργούν... κυρίως οι πνεύμονες."

Η Σαμ δεν ήξερε τι να πει. Απλά τον κοιτούσε απρόσωπη και παγωμένη. Δύο μήνες. Πολλά μπορεί να κάνει σε δύο μήνες. Αυτή δεν είχε ανάγκη, η ζωή ήταν μπροστά της. Έπρεπε να τον βοηθήσει.

"Σήκω."

"Τι;"

"Σήκω τώρα ο καφές θα κρυώσει. Σε χρειάζονται άλλο εδώ σήμερα;"

"Γιατί;; για να με γιατρέψουν; Δεν μπορούν."

"Πάμε για καφέ, τώρα."

"Έχω να κάνω μπάνιο μια βδομάδα και περιμένεις να βγω στον κόσμο;"

"Έχεις μία ώρα για να ετοιμαστείς. Το ρολόι ξεκινάει αντίστροφα. Συνάντησέ με στην καφετέρια. Τικ, τοκ, τικ, τοκ."

Ο Χιου δεν σκεφτόταν καθαρά. Όλα είχαν έρθει τόσο γρήγορα. Τι είχε να χάσει; Ξεκίνησε.

"Και άργησες 10 λεπτά... κρυώνει ο καφές, δεν μπορώ όλη τη ζωή μου να σε περιμένω..." και συνειδητοποίησε ότι είπε χαζομάρα. Ζωή... χρόνος ζωής. Ωστόσο μάλλον ο συνομιλητής της δεν το κατάλαβε.

"Πού πάμε;"

"Πεινάς;"

"Τι έγινε ο καφές;"

"Κρύωσε." χασκογέλασε η Σαμ.

"Κρυάδες."

"Για φαΐ."

"Καλά ό,τι θες."

"Έχω ακούσει για αυτό το ωραίο που έχει έρθει από την Ελλάδα. Γύρος; Νομίζω. Είναι ένα μαγαζί που λέγεται, να δεις... Giorikas and Kostikas."

"Τέλεια, από το όνομα καταλαβαίνω πόσο ποιοτικό πρέπει να είναι."

"Έλα ρε μπουχέσα..."

"Καλά, καλά θα πάω." αποκρίθηκε ο Χιου. Φαινόταν χαρούμενος, αν και αυτό το τραγικό γεγονός θα έπρεπε να τον είχε διαλύσει. Ίσως η Σαμάνθα θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Κάλεσαν ταξί και πήγαν να φάνε.