High Standards

24."ΕΚΕΙΝΗ"

"Τι λες ρε παιδί μου....όλα αυτά έγιναν;"

"Όχι για να δεις τι περνάω..."

"Κοιτα,όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, ο τύπος είναι καλός''

"Μάνο...."

"Τι Μάνο και Μάνο;Με ζαλισες δύο ώρες..."

"Α έτσι;Τώρα σε ζαλίζω κιόλας....
Μάνο.... δεν με αγαπάς πια"

Αφού κοπανηθηκε με το μαξιλάρι του καναπέ αγανακτισμένος,την τράβηξε στην αγκαλιά του.

"Έλα εδώ μωρέ παραπονιάρα....Εγώ δεν σε αγαπάω;Εγω.....;Που ανέχομαι τόσα χρόνια όλες τις τρέλες σου;Που ότι κι αν γίνει το περνάμε μαζί;"

"Ναι καλά...."

"Έλα παραπονιάρα..."

"Άσε με.Σου κρατάω μούτρα"

Του είπε σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος χωρίς να φύγει από την αγκαλιά του.

"Έλα και θα σου πάρω κρέπες"

"Αλήθεια;;;;"

Του είπε χαμογελώντας δείχνοντας όλη την αστραφτερή οδοντοστοιχία της.

"Κοίτα πως κάνει μόλις ακούσει για γλυκό;;;;"

"Έλα τώρα μου το είπες...."

''Στο είπα και θα σου πάρω,όμως να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά"

"Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά Μάνο μου γιατί δεν είσαι σοβαρός....να παραγγείλουμε καλύτερα;"

"Κάτσε κάτω και άκου.
Το ξερω ότι σου είναι δύσκολο,όμως μήπως λόγω της δεδομένης κατάστασης να έκανες λίγο υπομονή και να προσπαθούσες να τα βρείτε;Λέω εγώ τώρα;"

Η Κλειώ σκέφτηκε τα λόγια του και όντως είχε δίκιο.Ηταν πολλά περισσότερα αυτά που είχε να κερδίσει από αυτά που είχε να χάσει.

"Ε λοιπόν ξέρεις κάτι;έχεις δίκιο όσο κι αν με πονάει πρέπει να το κάνω.Ο Χάρης ανήκει στο παρελθόν κι εκεί θα μείνει."

"Μπράβο το κορίτσι μου, αυτό να κάνεις κι έτσι όπως θα ρίχνετε τις ιδέες για την δουλειά,ριχτε και κανενα.... γιατί δεν σε βλέπω καλά"

"Είπα κι εγώ...πολύ κρατήθηκε"

"Εγώ για σένα το λέω που θα γίνεις φάλαινα μαρή από τα πολλά γλυκά"

"ΜΑΝΟΟΟΟ"

"Καλά σκάω.....αλλά αν σου τύχει..... κάτσε"

Το δολοφονικό της βλέμμα τον έκανε να μαζευτεί.

"Πόσες κρέπες να πάρω......;"

Τρεις κρέπες και δύο σόδες αργότερα....

"Λοιπόν....τελείωσε... φτάνει...."

Ο Μάνος εκνευρισμένος αρπάζει το κουτί με την κρέπα από μπροστά της και με γρήγορες κινήσεις το πετάει στον κάδο σκουπιδιών.

"Μμμμμμ.... γιατί το έκανες αυτό;"

Του λέει μπουκωμενη.

"Φτάνει παιδάκι μου,θα πας από ζάχαρο"

"Είσαι βάρβαρος!"

"Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα...πήγαινε να κοιμηθείς κοριτσάκι μου να φύγω κι εγώ."

"Μπα...που θα πας....;"

"Έχω κανονίσει με ένα ζευγάρι, καινούριοι,παντρεμένοι, ξέρεις τώρα..."

"Με την αχωνευτη να φανταστώ..."

"Αχωνευτη, αχωνευτη,αλλά ανασταίνει και νεκρούς...αν με πιάνεις..."

"Έλα... αηδία...."

"Εσύ χάνεις...άσε που αν κρίνω από την φωτογραφία,η σημερινή είναι πολύυυυ καλή.Αυτος πάλι..... αλλά χέστηκα σε εμένα θα μπει;"

"Σταμάτα γιατί μου έρχεται μια τάση για εμετό."

"Εσύ το άρχισες..."

"Ωραία κι εγώ το τελειωνω.Σηκω φύγε μην αργήσεις"

"Όχι...θα σιγουρευτώ ότι είσαι εντάξει και μετά"

"Μια χαρά είμαι,άντε τώρα θα πάω να ξαπλωσω κι εγω"

"Είσαι σίγουρη;"

"Ναι,φυγε''

"Οκ,τα Λέμε..."

Της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι εξαφανίστηκε.

Λίγο αργότερα έκανε ένα μπάνιο να χαλαρώσει και ξάπλωσε στο κρεβάτι της.
Το κινητό της χτυπησε και μόνο δύο λέξεις ήταν ικανές να την ταράξουν.

"Σε σκέφτομαι''
Χ.

Αναστεναξε κι άφησε το κινητό στο κομοδίνο.

"Α ρε χάρη..."

Ψέλλισε και χωρίς να το θέλει οι ανάμνησεις εισέβαλαν απροσκλητες στο μυαλό της.Τοτε που ήταν αθώα κι ευκολοπιστη,τότε που αγαπούσε όλο τον κόσμο,μα πάνω από όλα τον Χάρη γιατί για εκείνη ήταν όλος της ο κόσμος κι ήταν ευτυχισμένη στον δικό της παράδεισο,στην αγκαλιά του.
Όμως σε κάθε παράδεισο καραδοκεί κι ο διάβολος και για την Κλειώ ο διάολος είχε και φύλο και μορφή και όνομα και την περίμενε πολύ καιρό...
Το όνομα της ήταν ΚΛΑΊΡΗ.

"Αγαπημένες μου και αγαπημένοι μου....
Νέο κεφάλαιο, μικρό μεν κεφάλαιο δε.
Κάπως πρέπει να το χωρίσω...
Λοιπόν... περιμένω εντυπώσεις!
Μέχρι το επόμενο....

xxx