ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ဘာရယ္မဟုတ္ဒီတိုင္းၾကည့္လိုက္မိတာပါ။ထိုသူကေတာ့ေခါင္းေတာင္ျပန္ေဖာ္မလာေတာ့ေပ။ကြၽန္ေတာ္လဲလြတ္ေနတဲ့တစ္ေနရာဝင္ထိုင္ၿပီးဘာမွစားခ်င္စိတ္သိပ္မ႐ွိလို႔ကြၽန္​ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့မာလာ႐ွမ္းေကာပြဲအေသးသာမွာလိုက္သည္။

စားေနရင္းနဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ကစိုက္ၾကည့္ေနသလိုခံစားရလို႔မရည္ရြယ္ပဲခနကလူကိုအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ဟိုလူကခ်က္ျခင္းမ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားသည္။ကြၽန္ေတာ္လဲဆက္ၿပီးသာငံု႔စားေနလိုက္သည္။

ကြၽန္ေတာ္လဲစားၿပီးတာနဲ႔ပဲျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။ဆိုင္ျပန္သြားရဦးမည္မဟုတ္ပါလား။ကြၽန္​ေတာ္လဲအိတ္ကပ္ထဲလက္ေလးႏွစ္ဖက္ထည့္ကာ
ေခါင္းငံု႔ကာေလ်ွာက္လာသည္။

"အင့္..."

"လူကိုေတာင္မျမင္ဘဲတိုက္မိတဲ့ထိဘာေတြေတြးေနတာလဲ..ေကာင္ေခ်ာေလးရ"

"ခင္..ခင္မ်ားက"

"ဝိုး...ကိုယ့္ကိုမွတ္မိတယ္ေပါ့...ဂုဏ္ယူစရာပဲ..
ကိုယ္အစေဖာ္ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူး"

ကြၽန္ေတာ္ေ႐ွ႕တြင္ရပ္ေနတဲ့သူကတျခားသူမဟုတ္ေပ။ကိုကို႔ကိုကြၽန္ေတာ္သြားကယ္တုန္းကကိုကို႔ကိုဝိုင္း႐ိုက္ေနၾကသည့္လူေတြထဲကတစ္ေယာက္ပင္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေက်နပ္လို႔လာသတ္ၾကတာမ်ားလား။ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။

"ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား...မင္းမခံစားဖူးတဲ့နိဗၺာဘံုကို..ကိုယ္ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးမယ္"

"ခမ်ား..မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား..ကြၽန္ေတာ္
​ေယာက်ာ္းေလးဗ်"

"ဒါမဲ့မင္းေလးကခ်စ္စရာေလး..လာပါကြာ"

ေဘးမွာလမ္းသြားလမ္းလာေတြ႐ွိေနတာေတာင္ဒီလူဘယ္လိုေတာင္အတင့္ရဲရတာလဲ။

"တစ္ခုေတာ့႐ွိတယ္..ေကာင္ေလး...မင္းအရင္တစ္ခါလိုေအာ္ပစ္ဖို႔ေတာ့မစဥ္းစားနဲ႔...ဒီဓားနဲ႔ဒီေနရာမွာတင္ထိုးသတ္လိုက္လို႔ရတယ္"

ကြၽန္ေတာ့္အေတြးကိုသိေနတဲ့အလားသူကအရင္စကားဆိုကာသူအိတ္ထဲကပါလာသည့္ဓားေလးကိုကြၽန္ေတာ္ျမင္သာေလာက္ေအာင္ျပသည္။

ချိုမြိန်သောချစ်ခြင်း(Z+U) {COMPLETED}Where stories live. Discover now