Trigger and Bullets

bullet 32 - dungeon and dragon

Score: Bring Me to Life (Evanescence) - requested

+++

Bullet thirty two

Sleep came aversely after that. Binalak kong mag-umit ng sasakyan upang sundan si Dana, nang masabi ko na agad sa kanya ang hinala ko sa mga Alabanza, subalit mas nanaig ang pagaalinlangan ko. It was just a guess. A solid guess but still a guess. Hindi ko na rin napagliban ang pagsuko ko sa antok kahit na gusto kong hintayin ang pagbabalik niya. An hour or so later, I sat up in bed---disoriented, attempting to recall what happened yesterday. Yesterday I had... I was... Wala akong maalala.

The bright light stung my eyes as I wander my adjusting sight across the unfamiliar white room. Unang beses ko mapadpad sa kwartong iyon. Nag-uumpisa pa lang akong alalahanin kung paano ako napunta roon, nabaling na ang atensyon ko sa bumukas na pinto. Dana, Cole and Devin walked from the door to where I was sitting. The bright room didn't measure up how luminous their skin had been. Kulay buto ang kanilang balat. Nagpatuloy sila sa mabagal nilang paglakad hanggang sa makita ko ang totoong mga anyo nila. They were skeletons---no flesh, no skin. 

That dream was worse than its previous episodes. The skeletons had been clearer, it was ridiculous I could even identify their names. Nasa unahan nina Dana at Devin si Cole. "Tumigil ka!" I shouted, fear vibrated in my voice.  I shouldn't have been scared because I knew that was just a dream and waking up will come any moment. That moment didn't come early… The skeletons lunged at me.

"Venice!"

Isang malamig na kamay ang naramdaman ko sa aking kaliwang pisngi. Nang parang hinila na ako mula sa pagkakalunod ay napahugot ako ng hangin nang matakasan ko ang nakapangingilabot na panaginip na iyon. Mahigpit ang hawak ko sa braso ni Dana habang humihinga nang malalalim.

"Binabangungot ka," nagaalala niyang sabi. Bumitaw ako sa kanya upang mapunasan ang ebidensya ng pagiyak sa mga pisngi ko. These nightmares were getting the best of me. "Terible ba?"

"Mmm mmm," sagot ko, hindi ko pa makuhang magsalita dahil hindi pa ako nakarekober. Terrible was an understatement. It was some kind of sleep torture. "Five minutes," hindi malinaw na sabi ko. Gusto ko pang humilata dahil pagod na pagod ako. Walang pakundangan niya akong itinulak sa gawing kanan kaya gumulong ako at napadapa. "What thie yiell," I mumbled against the pillow. Anong problema niya? Pinaka-ayaw ko sa lahat ang maling paraan ng paggising sa akin. Kung gigisingin ako dapat hindi ako pupwersahin. Kapag masama ang gising ko, masamang tao ako. Binuhat ko ang ulo ko para matingnan siya at masita. Nakahiga na siya, with her deadly boots on.

"Cursing in the morning. Seriously, Venice? Oh, bed... let me sleep," she muttered, her eyes shut.

"I see you as a person but I don't share," walang kabuluhang sabi ko na alam kong maiintindihan niya. I was still having the aftershock of my nightmare. Pare-parehong bungo at kalansay ang dumadalaw sa tulog ko. Weird.

"Huwag kang madamot, huwag mong sasabihing umalis ako sa kama mo dahil mababaril na talaga kita," aniya, habang nakapikit niyang tinatanggal ang baril na nakatago sa kasuotan niya. I frowned. Fine. I let her that time.

"Your boots, get off your boots. Nilalapastangan mo ang kama ko. Don't you know my bed lets me escape to my happy place?" Except for those bad dreams we shared. Bumangon ako para hilain ang kanyang mga pangtapak. She mumbled something when I threw her six inches heel boots on the floor. I poked her arm before she would totally fall asleep. "I saw Isagani and his Dad inside FDI," wika ko.