Ps, I Miss you. ~A Marauders Fanfiction~

[8] Selene

"Komop, het word gezellig!!"  Ik zit met Lily aan de telefoon. Ik probeer haar nu al een uur over te halen om naar James' kerstfeest te komen. "Ik maak je jurk wel! Alsjeblieft." Ik hoor haar zuchten, "Oké dan. Maar voor jou. En Remus." Ik begin te juichen. Ik heb haar verteld over mijn 'situatie' net zoals Peter en Remus. "Yesss. Dan zie ik je morgen!"

"JAMES!!" Ik schreeuw keihard door het huis en ren de trap af. James en Peter zitten te schaken. Hij kijkt verschrikt op, "Wow Seleen alles goed? Heb je pijn? Is er iets? Ga zitten?" Ik kijk hem boos aan. "Het gaat prima James. Máár, LILY KOMT MORGEN OOK!!" Ik spring op en neer voor zijn neus. Zijn ogen gaan wijd open en hij lacht blij, "YESSS! Hoelang blijft ze?"

"Weet ik eigenlijk niet... Maar ik moet nog een jurk gaan aanpassen en uitwerken, dus ik zie je bij het avond eten weer!" Zeg ik en ik glimlach zachtjes. "Oke succes!"

-||-

"Laten we maar naar binnen gaan hé!" Zeg ik en ik pak Lily haar hand. Daarbinnen zijn vooral vrienden van James' ouders, maar het is een groot feest. En het is kerst. Lily's jurk is groen en met bloemen, het staat haar geweldig. Mijn jurk is geel en splijt aan de onderkant. Voorzichtig duwt Lily de deur open.

James, Remus, Peter en Sirius staan er al. James en Sirius hun monden vallen open en ik giechel. "Ma'am kan ik u begeleiden?" Vraagt Sirius en hij pakt mijn hand. "Natuurlijk mijnheer." Zeg ik en ik lach zachtjes. Hij geeft zachtjes een kus op mijn hand. Samen lopen we naar de mensen aan tafels. Remus en Peter liepen naar de drankjes. Lily en James bleven alleen achter.

"Selene Dawson? Ben jij dat?" Een vrouw houd me tegen. "Ja. Sorry ik kan er zo niet op komen wie u bent?" Ik steek mijn hand uit om me voor te stellen, maar ze geeft me een knuffel. Maar als ze merkt hoe beschaamt ik erbij sta laat ze los, "Sorry, ik ben Charlet Mason. Een vriendin van je moeder. Ik heb gehoord wat er was gebeurt. Het spijt me zo voor je."

Ik glimlach, "Dankuwel. Het gaat wel steeds beter hoor, ik heb goeie vrienden om me er door heen te werken. Ik wens U ook sterkte toe." De vrouw kijkt me lang aan, "Je ogen zijn precies je moeders." Sirius pakt naast me mijn hand, "Hazel ogen zijn maar gewoon hazel, totdat je de toekomst en het verleden eruit kan lezen en de sterren erin kan tellen." Zegt hij zachtjes. Maar we horen het goed. Ik knijp in zijn hand, "Wij moet maar weer verder. Maar het was fijn met u gepraat te hebben mevrouw Mason." Zeg ik en ik loop weg.

Terwijl ik Sirius achter me aan sleep gaan we naar James' zijn ouders. "Hey Selene Sirius! Een beetje naar jullie zin hier?" Ik knik blij, "Ja! Het is echt prachtig versiert!" De moeder van James kijkt me blij aan, "Ja he! Een klein beetje magie maakt alles mooier. En jou en Lily's jurken zijn geweldig! Die heb je prachtig gemaakt." Ik draai lachend een rondje, "Dankuwel!"

-||-

Op mijn knieën zak ik neer op de grond. Zachtjes leg ik de bloemen die ik vast had neer. Ze zijn mooi blauw, Jason's favoriete kleur. De begraafplaats is leeg en eigenlijk is het veels te koud om buiten te zijn. Maar het was tijd om weer te gaan.  "Hey Jay. Ik- ik ben er weer.

Het, het is moeilijk geweest de laatste tijd. Ik crash nu bij James. Maar het is niet geweldig. Ik mis je. Ik mis je zo vreselijk. Ik heb je nog nooit zo hard nodig gehad als nu.  Alles voelt zo leeg. Niemand kan het gat opvullen dat jij en pap en mam achter hebben gelaten.

Dat verdomde vuur. Die vakantie. Alles was beter geweest als we nooit waren gegaan. Dan waren we nu op de kampioenschappen geweest. We hadden gewonnen, ik weet het zeker. We waren geweldig. Wij.

Alles was we. We deden alles samen, maar hoe ging het eigenlijk met je? We leefde zo samen, maar toch langs elkaar heen. We hadden vaker moeten praten. Maar alles wat toen we was, is nu ik. Het is zo raar, zo vreemd. Ik heb vrienden, maar het is anders. Zelfs onze vrienden deelde we.

En weetje, toen ik hier twee maanden terug terug kwam, wou ik hier liggen. Naast je. Weetje, weer samen, weer we. En toen hoorde ik het nieuws, een poosje terug. Ik ben ziek. En er ging een soort knop om in mijn hoofd. Iets in mij wil nog leven. Iets in mij wil alle dingen doen die we samen hadden moeten doen. Ik wil onze dromen achterna gaan en nog zoveel nieuwe dromen maken.

Ik hoop dat er een long vrij komt. Ik weet niet wat ik anders moet doen. Ik ga mijn best doen om te leven. Voor wat jij niet meer hebt kunnen doen. Oke?"