Ps, I Miss you. ~A Marauders Fanfiction~

[6] Selene

"Het spijt me mevrouw Dawson. En zo onder de feestdagen, niemand verdient het." De doctor blijft maar praten maar ik ben weg. Ik hoor het niet. "Ik denk niet dat ik snap wat u zegt." Zeg ik, terwijl ik de man eindelijk goed aan kijk. De bovenkant van zijn hoofd is kaal. Ook heeft hij een overhemd aan. Ik denk dat hij rond de 50 is nu.

"Je longen. Ze werken te goed. In het 'ongeluk' werkte ze erg snel om je in leven te houden. Ze doen het nu nog steeds. Ze overwerken. Als je geen longtransplantatie krijgt ga je het niet redden." Zegt hij en hij krabt op zijn kale hoofd. Alles staat even stil. Ik begon net weer op te bouwen. Het begon allemaal net weer te werken.

"Hoe- vanaf wanne- waarom-" Ik kom niet uit mijn worden. Ik adem diep in, "Wat is vanaf nu een logische stap?" De man kijkt op, vol met verbazing. Ik staar met een glimlachend gezicht naar voren. Na een lange poos een lach nadoen begint het automatisch te gaan. Het gevoel van pijn komt niet.

"Er is een keuze. We leggen je aan een machine, dit kan je tijd verlengen naar een jaar of ander half. Voor familie en vrienden is dit een opluchting. Maar is nog een andere optie. Je gaat hier weg, en elke maand heb je een check-Up. Apart daarvan ga je een droom leven. Je doet alles wat je nog wil doen. Je lééft nog even. In beide gevallen is er jammer genoeg nog weinig hoop. Het is je eigen keuze."

-||-

Ik klop op de deur van het grote huis. In mijn hand heb ik mijn tas geklemd en naast me staat een koffer. Binnen hoor ik wat gerommel. "James! Doe jij de deur even open?" Hoor ik een vrouwelijke stem zeggen. Ze klinkt een beetje als mijn moeder altijd klonk. Moederlijk. "Ja mam, ga al!" Hoor ik James roepen. Zijn stem klinkt veel liefelijker tegen zijn moeder.

Hoe ga ik uitleggen dat ik hier ben. Ik hoop dat Sirius er is. Misschien is het tijd om alles te vertellen. Maar voordat ik kan bedenken wat ik ga zeggen word de deur open gedaan. "Selene? Wat doe jij nou weer hier? Kom binnen!" James geeft me gelijk een koffer. "Hey James. Uh- ik heb- misschien moet je Sirius ook even roepen... als hij er is dan?" Ik haper een beetje. Ik glimlach niet meer.

"SIRIUS!! SELENE IS HIER!" Schreeuwt hij hard naar boven, terwijl we samen naar binnen lopen. "Mam! Een vriendin van school is hier, Selene." James' zijn moeder komt binnen lopen.

"Selene Dawson, ik heb veel over je gehoord. Mijn man en ik zijn bevriend met jou ouders. Erg aardige mensen. We moeten snel weer een keer wat met ze afspreken." Zegt ze. Ze ziet er uit als een aardige vrouw. Zorgzaam en lieflijk. Ik snap wel dat mijn ouders vrienden met haar waren. "Uhm, ik denk niet dat dat kan Miss potter..." Zeg ik en James gaat op de bank zitten. Ongemakkelijk ga ik ernaast zitten. Ik zie mevrouw potter haar mond open vallen, "Wacht... Jij bent toch niet dezelfde Selene als die van Sirius of wel?"

Ik knik zachtjes, "Sirius en ik hebben denk ik wat uit te leggen."

Dan komt ook Sirius de trap af rennen, "SELENE?!" Schreeuwt hij en hij vliegt in mijn armen. "Hey Siri..." zeg ik zachtjes en ik voel de tranen opwellen in mijn ogen. Naar ik slik het weg. Even sterk zijn. "Sirius, kom erbij zitten Selene ging even wat vertellen, kom erbij zitten." Zegt mevrouw potter en ze knikt zachtjes, om te laten zien dat ik kan beginnen.

"Oké, waar te beginnen..." Sirius knikt even naar me en ik slik hard. "Het was afgelopen zomer. Mijn moeder en vader vonden dat we te weinig deden met het gezin. Alles in ons huis vonden ze om magie draaien. Dus ze boekte een vakantie naar Mallorca. Jason, mijn tweelingbroer, en ik keken er naar uit. Het leek ons gezellig. Even geen stress van wedstrijden. We speelde in landelijke team, dus een groot deel van onze tijd zat in trainingen. We gingen gelijk de eerste dag van de vakantie. Het enige minpuntje was dat we zonder magie gingen. Geen toverstokken mee. Want normaal in Frankrijk mag je al vanaf je eerste jaar op Beauxbatons magie gebruiken.

Maar het ging fout. Het was de vijfde dag van onze vakantie, we zouden die dag watervallen gaan bezoeken. Maar toen ik wakker was stond ons appartement vol met rook. Het gebouw stond in brand."

James zijn mond valt open. En zonder dat ik het gemerkt had heeft Sirius me vast gepakt.

"Ze hebben het allemaal niet gehaald. Alleen ik. Ik kwam terug in Frankrijk en niks was hetzelfde. Ik miste ze. Het was een gat in mijn leven. En de doctoren zonden me naar een psycholoog. Maar het werkte niet. Dus ze stuurde me naar dit mentale ziekenhuis. Een maand zou ik er zijn. En daar ontmoeten ik Sirius."

Nu is James al helemaal verbaasd, even probeert hij wat uit te brengen. Maar zijn moeder houd hem tegen. En knikt naar me. Haar ogen staan bemoedigend.

"Eenmaal terug naar Beauxbatons leek alles me aan Jason te herinneren. Dus ik ging naar Hogwarts. Alles ging wel is waar weer goed. Ik probeerde te lachen, te leven. Het ging lastig en het was eenzaam, maar ik kwam er."

Sirius kijkt me nog steeds bezorgd aan, hij wéét dat ik hier niet zonder reden zou zitten.

"De derde dag van de vakantie zou ik een check-Up hebben in het ziekenhuis. Mijn eerste sinds het ongeluk. Dat was vanochtend, een uur of twee geleden om precies te zijn."

Het gevoel begint binnen te komen. De warme tranen beginnen over mijn wangen te stromen. James beukt Sirius aan de kant en geeft me een knuffel. Dan tilt ook mevrouw potter me van de bank en veegt ze de tranen van mijn wangen, "In je eigen tempo."

Ik slik diep.

"Ik ben ziek. Mijn longen werken niet meer goed van alle rook. Ik ga het niet overleven zonder longtransplantatie."