Aslında şöyle diyelim, yakın olsalardı bir sürü güneşimiz olurdu ve dünya var olmazdı. Yıldızların uzaklığını ölçmek için Bassel metodu kullanılır . Bu metod ile yıldızların uzaklığı ilk defa 1838 yılında ölçülmüştür. Bu metod doğrultusunda en yakın yıldız olan Proxima Centauri'nin ışığının bize ulaşması 4 yıl sürmektedir. En uzak yıldızların ışığının bize ulaşması ise binlerce yıl sürebilmektedir. Gökyüzüne baktığımızda yıldızların hareket ettiğini var sayarız. Bunun nedeni de dünyamızın sürekli sürdürdüğü hareketidir. Dünyamız hem kendi hem de Güneş etrafında döndüğü için bazı sabit yıldızları hareket ediyormuş gibi görürüz. Ama bunun yanında bazı yıldızlar da gerçekten hareket edebilir ve bu da bilinmektedir. Bunlar aslında birer gezegendir ve bize yakındırlar. Yıldızlar bizden çok uzak oldukları için gökyüzünde bir nokta gibi görünürler ve bu yüzden gerçek büyüklüklerini tespit etmek bu kadar yıl boyunca çok zor olmuştur. Yıldızlı bir gökyüzünün karanlık bir gecede gözlemi, ilk bakışta çok büyük bir düzensizlik izlenimi uyandırır. Görülen sayısız yıldız içinde, daha parlak yıldızlar göze çarpar. Bunlar, daha zayıf parıltılı gök cisimlerini işaretlemek veya gökyüzü olaylarının yerini belirlemek için değerli karşılaştırma noktaları oluşturur. Antik Çağdan bu yana yıldızlar, mitolojik kişiler veya hayvanlarla özdeşleştirilen karakteristik şekiller, yani takımyıldızlar biçiminde gruplandırılmıştır. Ancak çağdaş astronominin gerekli gördüğü noktalar, gökyüzü koordinat sistemlerinin kesin şekilde tanımlanmasıyla sonuçlanmıştır. Böylece gök cisimlerinin gökyüzündeki konumu duyarlı olarak belirlenebilir, bu da, gözlem aletlerini, incelenmek istenen gök cisimlerine doğru çabucak yöneltmeye imkân verir.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
