[WATTYS 2022 KAZANANI]
Parmağı omzumun üzerindeki belli belirsiz benlere dokundu. Ardından köprücük kemiğime kaydığında dudaklarım, bir nefese muhtaç kalmış gibi titreyerek açıldı. Koyulaşan bakışlarını gördüğümde göğüs kafesimin içindeki kalbim, hı...
Sevgili D, bu kitap senin için. Bana bir insanın varlığının kocaman bir dünyaya eşdeğer olabileceğini sen öğrettin. Şu an bu satırları okuyamıyorsun. Büyük ihtimalle bir süre daha okuyamayacaksın. Hatta belki de hiç okumazsın, olsun. Ama bil ki ben hep senin için yazdım. Bundan sonra da, hayatım boyunca da senin için yazacağım.
Ablan.
🗝
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hikâyemize yeni başladıysan, bu satıra başladığın tarihi bırakabilirsin🖤
🗝
Hikâye hakkında spoiler almak için yazılan yorumları düzenli olarak siliyorum. Lütfen bu şekilde yaparak beni de, kendinizi de yıpratmayın. Sormak yerine biraz daha sabredip okuyabilirseniz, bence siz de bu konuda aradığınız cevabı bulacaksınız.
Keyifli okumalar.
🗝
Üzerimdeki siyah palto, dizlerimin hemen üstünde bitiyor olmasına rağmen soğuk rahatlıkla içime işliyordu. Ocak ayının başındaydık ve hava öylesine soğuktu ki, insanın alabileceği hiçbir önlem onu soğuktan korumaya yetmiyordu. Kalın topuklu botlarımı hafif esnetmek için ayaklarımı kımıldatmayı denedim. Ayaklarım da vücudumun geri kalanı gibi hissizleşmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soğuktan donan yüzümü, boynuma kalınca doladığım şalın içine gömdüm. Nefesim yüzüme çarparken başımı yeniden kaldırdım. Gözlerim yalnızca tek bir noktaya odaklanmıştı.
Koyu lacivert paltosunun sardığı bedeni, önünde durduğu mezarın karşısında minicik kalmıştı. Göremesem de ağladığını biliyordum. Her zaman yaptığı gibi belli etmemek için arkasını dönmüştü ama omuzlarının titrek sarsıntısı, ruhunun ve bedeninin çektiği acıyı gözlerimin önüne seriyordu.
Onun acısını hep görmüştüm ama ona tek bir faydam bile dokunamamıştı. En çok da bu yakıyordu canımı. Her şey öylesine karmaşıktı ki, bu durumu hiçbirimiz düzeltemiyorduk. Benim için tek doğru onun yanında olmammış gibi hissediyordum. Ona destek olmak benim görevim gibiydi. Onun olmadığı her an, ben de yarım kalırdım.
