Liefde in de tent

12. Hysterische homo's en andere onaangename verrassingen

Kyran slaakt een zucht van opluchting. "Eindelijk heb je het licht gezien. Ik vroeg me al af of dat nog ooit zou gebeuren. Zet die gast uit je hoofd en richt je op een leuk iemand." Hij zegt er niet bij wie hij precies in gedachten had, maar zijn blik die op een in de verte zittende Eloy blijft hangen zegt genoeg.

"O nee, ik ga echt nooit van mijn leven iets met Eloy beginnen. Dat was maar een roddel, oké? Ik bedoel maar, hij heeft me gistermiddag nog 'monster' genoemd en me uitgelachen."

"Klootzak," vindt Lynn. Ze neemt een slok cola voordat ze verder praat. "Jij verdient echt zoveel beter. Maar vertel eens, hoe is het afgelopen met je ouders donderdag? Ze zien er helemaal niet kwaad uit."

Tot in detail vertel ik mijn vrienden over de zeer onwaarschijnlijke smoes waar Eloy mee aan kwam zetten. Normaal gesproken had Lynn dit soort dingen als eerste geweten, maar gezien mijn telefoon na de zwempartij tijdens het waterfietsen niet meer aan is gegaan heb ik haar ook nog niet op de hoogte kunnen brengen.

Uiteraard is Kyran degene die dit verhaal totaal verkeerd opvat. "Je zou echt met hem moeten gaan daten. Als ik hem niet kan krijgen dan moet jij het maar doen en me alle details vertellen."

Ik trek een vies gezicht. "Ieuw, nee. Ik weet niet eens welk gedeelte van dat idee ik het meest weerzinwekkend vind. Misschien moet jij hem maar gewoon proberen te versieren. Ik bedoel, er komt een dag dat hij alle meisjes ter wereld gehad heeft en dan zal hij toch over moeten stappen op een alternatief."

"Dat lijkt me niet helemaal de juiste benadering." Nadenkend staart Kyran in de richting van ons gespreksonderwerp. "Hoewel hij inderdaad in een behoorlijk rap tempo door de meiden heen gaat. Maar dan nog. Als hij ze allemaal gehad heeft dan begint hij gewoon opnieuw. Of hij gaat achter jullie twee aan. Ik maak nooit van mijn leven kans."

Dat vind ik zo zielig klinken dat ik me meteen voorneem om Kyran aan een leuke vriend te helpen. Hij verdient het tenslotte om gelukkig te zijn. Het is vast niet makkelijk om een zeventienjarige homo te zijn. In zijn liefdesleven gebeurt nog minder dan in dat van mij en dat is al een hele prestatie op zich.

-

Met tegenzin zwaai ik een paar uur later mijn vrienden weer uit. Ik ben blij dat ze geweest zijn, maar het vooruitzicht van nog een avond en nacht op deze klotecamping staat me niet aan. In mijn eentje sjok ik terug naar onze caravan, waar pap en Henk al druk in de weer zijn met de barbecue. Jippie, weer een avondje verplicht gezellig doen.

"Zet eens een wat vrolijker gezicht op, Fauve," merkt mijn moeder op. Ze schuift me de slakom toe. "Hier, meng jij de dressing maar even door de sla heen. Dan kan ik ondertussen het stokbrood snijden."

Ik wil helemaal geen sla mengen. Ik wil thuis in mijn bed kruipen en er pas volgend jaar weer uit komen. Of helemaal nooit meer, nog beter.

Uit de caravan naast die van ons komt Manja tevoorschijn met een heleboel sausjes die ze over de tafel begint te verspreiden. "Zo, jij ziet er depressief uit. Wat is er allemaal aan de hand, meisje?"

Ik kijk op van de kom sla. "Wist ik dat zelf maar. Dat zou alles een stuk makkelijker maken." Mijn ouders zullen altijd bevriend blijven met Henk en Manja, wat erop neerkomt dat er zolang zij leven mensen zijn die denken dat ik ooit een date met Eloy had. En dat is nog maar één van de dingen waardoor ik me ineens zo neerslachtig voel. Ik kan maar beter gewoon het klooster in gaan en daar al biddend in zo'n sexy zwart kleed sterven van eenzaamheid. Dat klinkt in ieder geval beter dan in de echte wereld sterven van eenzaamheid.

Manja bekijkt me hoofdschuddend. "Twee dagen geleden waren jij en Eloy nog zo gelukkig samen. Ik begrijp het gewoon niet. Jullie hebben pas één date gehad, toch? Hoe kan het dan dat jullie nu alweer zo afstandelijk tegen elkaar doen?"

"Omdat we gewoon niet bij elkaar passen." Dat is het enige acceptabele antwoord dat ik kan verzinnen. Als ik zeg dat ik haar zoon gewoon een klootzak vind, breek ik haar hart en dat wil ik niet. Dat verdient ze ook niet, want ze is verder altijd heel aardig tegen me.

"Sorry mam, dat is mijn schuld."

Verbaasd draai ik me om. Eloy staat achter me met een uitermate schuldbewust gezicht. Wat is dit?

"Ik denk dat we even moeten praten, Fauve," zegt Eloy. "Over eh... wat er gebeurd is."

"Oké," reageer ik behoedzaam. Dit is een nogal rare situatie, en dat is nog zwak uitgedrukt.

"Laten we even een stukje gaan lopen." Zonder te checken of ik wel met hem mee kom, loopt Eloy al richting het weiland achter de camping, waar door de campingeigenaren een midgetgolfbaan is aangelegd.

Ik haast me achter hem aan. "Waar sloeg dat op?"

"Ik wil gewoon niet dat mijn ouders denken dat het jouw schuld is dat er niks is tussen ons. Ik zeg wel dat ik iets stoms heb gedaan."

"Mooi. Dan zou je namelijk eens een keer de waarheid spreken." Mij uitmaken voor monster vind ik behoorlijk stom. Me uitlachen ook. En al die andere dingen die hij ooit gedaan heeft. Alles bij elkaar is hij gewoon een enorme stomkop. Wat nog een vrij netjes scheldwoord is voor iemand met zijn ego.

Eloy laat het hek dat het campingveld met de golfbaan scheidt met een klap dichtvallen. "De enige die hier in werkelijkheid stom doet, ben jij. Kun je niet een keer gewoon normaal doen?"

"En dat zeg jij? Meneer Stomkop himself? Vind je het nou echt leuk om steeds zo idioot tegen me te doen? Jij bent hier degene die mij altijd uitlacht en belachelijk maakt." Ik kan honderden voorbeelden noemen van situaties waarin hij dat gedaan heeft. Niet alleen gisteren bij het meer, maar ook zo'n beetje elke andere keer in mijn hele leven dat hij binnen mijn gezichtsveld is geweest. Hij heeft al zoveel lullige opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd dat ik ze me met geen mogelijkheid meer allemaal zou kunnen herinneren.

"Ik probeer je alleen maar te beschermen." Het komt er zo zachtjes uit dat ik me afvraag of ik het wel goed gehoord heb.

Abrupt blijf ik stilstaan. "Wat? Jij bent echt niet goed bij je hoofd. Ik heb geen idee wat ik hier eigenlijk doe. Het kan me niet schelen wat je tegen je ouders zegt. Laat ze maar van me denken wat ze willen. Als ze maar nooit meer op het idee komen dat er iets tussen ons is of ooit is geweest." Ik draai me om en wil weglopen, maar net op tijd realiseer ik me dat ik helemaal niet terug naar de caravan wil. Dus verander ik iets van richting en zet het op een rennen.

- - - 

A/N Als mijn leven zo'n chaos was, zou ik inderdaad ook gewoon het liefste even alleen zijn en alles op een rijtje zetten. Wat denken jullie? Zullen ze ooit vrienden worden?