Liefde in de tent

1. Alle goede verhalen beginnen met een roddel

"Is het waar dat Eloy het met Dilara gedaan heeft op de wc's van het Kwartet?" Mijn beste vriend Kyran de Water houdt zijn ogen strak op me gericht, als een rechercheur die iemand aan een kruisverhoor onderwerpt. Blijkbaar heeft hij deze zintuigen niet nodig bij het pellen van een sinaasappel, want daar gaat hij ondertussen gewoon mee door.

Ik rol met mijn ogen terwijl ik mijn gehavende blauwe broodtrommel open klap. "Hoe moet ik dat nou weer weten?"

"Nou, jij kent hem het beste van ons drie, dus-"

"Ik ken hem helemaal niet." Of in ieder geval zou ik willen dat ik Eloy Mulder niet kende, want het is de grootste eikel op de wereld. Helaas zijn mijn ouders al sinds hun studententijd bevriend met de zijne en zit hij ook nog eens bij me in de klas, dus het is niet bepaald mogelijk om hem te ontlopen. O ja, en om het allemaal nog erger te maken moet ik er even bij vertellen dat de idioot waar we het over hebben ook nog het object van affectie is van Kyran. Hallo, alsof Eloy ooit op jongens zou vallen. Daar vindt hij meisjes veel te interessant voor. Als er iemand een player is dan is het Eloy Mulder wel.

"Jawel Footje, jij kent hem beter dan dat wij hem ooit zullen kennen," verzucht Kyran dramatisch.

Ik negeer hem, zoals ik altijd doe wanneer hij me Footje noemt. Het is een belachelijke bijnaam. Maar ja, mijn ouders waren zo stom om me Fauve te noemen – Fauve Middeldorp, om precies te zijn – en het is nou eenmaal Kyrans specialiteit om belachelijke bijnamen te verzinnen voor mensen. Ik doe dus alsof ik heel geïnteresseerd ben in mijn boterham met pasta. Wat ik natuurlijk niet ben, want wie is er nou geïnteresseerd in de saaie alledaagse boterham die ik elke dag weer opnieuw zit te eten in deze saaie aula? Nou, als je zo iemand kent, gooi hem of haar dan alsjeblieft voor de leeuwen. Dat zal ze leren wat eten is.

Omdat Kyran door heeft dat ik niet van plan ben de komende minuten tegen hem te gaan praten, en zeker niet over zijn favoriete gespreksonderwerp, begint hij maar tegen mijn beste vriendin. "Zeg Lynnie, denk jij ook dat- Hé Lynn! LYNN!"

Een geërgerde zucht klinkt nog voordat Lynn haar ogen van haar telefoon los heeft gerukt en Kyran aankijkt. "Wat?"

"Denk jij ook dat altijd achter de meisjes aan zitten een soort van ontkenningsgedrag is?"

"Gaat dit over Eloy?" Lynn en ik zijn al beste vriendinnen sinds de zandbak, dus zij kent Eloy ook al van ver voordat we in dezelfde klas terecht kwamen. Dat wil alleen nog niet zeggen dat zij helemaal dezelfde mening over hem heeft als ik. Nee, madame vond het vroeger zelfs leuk om met hem te spelen. Maar dat is dan ook weer typisch Lynn: altijd datgene doen waardoor anderen haar voor gek verklaren. Inmiddels heeft ze zich overigens veel meer aangepast naar het beeld dat ik van hem heb.

Ik werp haar een sarcastische blik toe. "Praat ons lieve Kiertje ooit ergens anders over dan?"

"Ja hoor." Lynn heeft haar blik alweer op haar telefoon gericht om weer een vloedgolf aan gelatine weg te spelen in Candy Crush. "Gisteren heeft hij maar liefst drie minuten tegen me aan lopen zeuren over welke kleur veters hij moest kopen voor in zijn nieuwe schoenen. Zoals je kunt zien, zijn het de groene geworden."

Ben ik even blij dat hij dat niet bij mij heeft gedaan. Lynn en Kyran hebben één overeenkomst en dat is dat ze allebei niet kunnen leven zonder te winkelen. Ik vind het vreselijk om met die twee de stad in te gaan. Winkelen op zich vind ik nog best leuk, maar dan het liefst in mijn eentje.

Kyran slaakt nog een dramatische zucht, want dat is gewoon waar hij goed in is. "Maar goed- O wacht, daar heb je Dilara. Echt, ik zou willen dat ik zo'n haar had." Zijn blik is strak gericht op de andere kant van de aula, waar de populaire Dilara Facchetti – die ook bij ons in de klas zit – naar de snoepautomaat loopt. Zij is het enige meisje door wie Kyran ooit gefascineerd is geraakt. Op Britney Spears na dan. En mijn zusje, maar daar houdt het echt op.