Liefde in de tent

6. Hoe overleef ik een minicamping?

Het was een prima idee om op de fiets naar de camping te gaan. Echt, er zitten alleen maar voordelen aan. Ten eerste duurt het zo langer voordat ik er ben en hoef ik minder tijd met Eloy door te brengen (en met mijn ouders). Daarbij kan ik ook nog expres heel langzaam fietsen om nog meer tijd te verliezen. Tel daarbij ook de calorieën die ik op deze manier verbrand en je weet al dat het een goede actie is. Maar het grootste voordeel blijkt als ik dan uiteindelijk het campingterrein op kom rijden. De tent staat al. Die hoef ik dus mooi niet meer op te zetten.

Ik parkeer mijn fiets in het fietsenrek dat bij de receptie staat. Het ding bij de caravan neerzetten zou niet handig zijn in verband met mijn plannen voor morgenavond. Op mijn dooie gemak sjok ik naar de plek waar mijn ouders staan. Op zo'n kleine camping als dit is die gewoon niet te missen. Helaas. Er staan een stuk of vijf andere caravans op het veldje en er hangt een barbecuelucht die afkomstig is van de tent in de hoek.

"Ah Fauve, je bent er," begroet mijn vader me. "Kiki en ik hebben de tent vast opgezet. Je hoeft alleen je slaapzak nog maar uit te rollen."

"Dan ga ik dat maar even doen." Ik glimlach liefjes en verstop me dan in de tent, waar mijn zusje enthousiast haar knuffels om haar kussen heen zit te rangschikken. Het is wat om zo jong en onschuldig te zijn.

"Hoi Fauve," klinkt haar kinderstemmetje vrolijk door ons kleine tentje. "Was het ver fietsen? Je duurde volgens mij best wel lang."

"Nee, het viel wel mee. En fietsen is gezond." Zorgvuldig rol ik mijn slaapzak uit. Dan ga ik er bovenop liggen en staar naar het tentdoek boven me.

Buiten klinken een paar bekende stemmen. De familie Mulder heeft zijn aanwezigheid bevestigd. Had niet gehoeven. Dat wil dus zeggen dat ik voorlopig niet van plan ben uit deze tent te komen. Ik kan me prima alleen vermaken. Om dat te demonstreren haal ik mijn lievelingsboek uit mijn rugzak en begin te lezen.

Het geluid van de rits van onze tent verraadt echter dat Kiki en ik niet met rust gelaten worden. Mijn moeder steekt haar hoofd naar binnen. "Meiden, komen jullie even naar buiten?"

"Nee."

"Fauve, kom op."                                                                       

Als ze denkt dat ik zo makkelijk om te praten ben, moet ze opgenomen worden in een gesticht. "Nee. Het leven bestaat uit keuzes maken en op dit moment is het mijn keuze om mijn waarnemingsveld vrij te houden van je weet wel wie."

Een geïrriteerde zucht ontsnapt uit mams mond. "We gaan eten, maar als je geen zin hebt in friet dan blijf je maar hier. Kiki, kom je?"

Mijn zusje hoeft het woord 'friet' maar te horen of ze staat al buiten. Met tegenzin ga ik achter haar aan. Eten is tenslotte nog altijd een eerste levensbehoefte. Het is of snel een portie friet naar binnen werken in aanwezigheid van Eloy of vannacht niet kunnen slapen omdat mijn maag zo hard knort dat ze het in Hongarije kunnen horen.

Buiten staat mijn minst favoriete familie ooit te wachten, klaar om de snackbar te overvallen. Nou ja, niet letterlijk dan. Mijn moeder kan al niet eens een toiletjuffrouw oplichten, laat staan dat ze een overval zou kunnen plegen.

Mijn ouders hebben al met Henk en Manja besproken dat we te voet naar de snackbar in het dorpje een halve kilometer verderop zullen gaan. Ik maak van de gelegenheid gebruik om ergens achteraan de groep te sjokken met mijn ogen zo'n beetje vastgeplakt aan de grond. Ongeveer halverwege begint mijn broekzak te trillen. Het blijkt een appje van Lynn te zijn.

Leef je nog? Gewoon positief blijven en het beste eruit halen dan komt het wel goed. Zie je maandag

Ik snuif. Zij heeft makkelijk praten. Zij hoeft geen lang weekend door te brengen met degene die ze het meest haat op de hele wereld. Dat soort dingen kunnen sowieso alleen mij overkomen.