უცნობი ნომერი (ჯიგუკი)《დამთავრებული》

17

ჯონგუკი ერიკას სახლში შევიდა. ერიკას მამა მაგიდასთან იჯდა და გაოცებული იყო ჯონგუკის დანახვით. "შვილო! როგორ ხარ?" მისტერ ლიველმა უთხრა გამაღიზიანებელი ღიმილით. "წადი შენი." უპასუხა ჯონგუკმა. "უკაცრავად?!" ფეხზე წამოდგა ერიკას მამა. "მე გითხარი წადი შენითქო!" ჯონგუკმა ხმას აუწია და სახეში დაარტყა. (უფფ შენ გენაცვალე😁😁 რამდენი ხანია მაგას ველოდებოდი ძლივს) "ჯონგუკ რა ჯანდაბას აკეთებ?!" თქვა  უკვე იატაკზე მყოფმა. "რაც ორი თვის უკან უნდა გამეკეთებინა იმას ვაკეთებ." ჯუნგომ თქვა და წიხლის რტყმა დაუწყო.

"მოგვძებნი ან კიდევ ერთხელ შეეხები ერიკას და შემდეგ ჯერზე ცოცხალი ვერ გადამირჩები." ერიკას მამა ახველებდა და თან სისხლი სდიოდა. "შემდეგ ჯერზე თავს არ შევიკავებ რომ მოგკლა." ჯონგუკმა შეაფურთხა სანამ წავიდოდა. შემდეგ კი ერიკასთან დაბრუნდა.

ის დაუზიანებელი დაბრუნდა? მისი დანახვის შემდეგ იფიქრა რომ ჯონგუკი კარგად იყო. ერიკა დაიფიცებდა რომ ის ცოცხალი ვერ დაბრუნდებოდა, მაგრამ რა მოხდა? "ჯონგუკ" ჯონგუკი მანქანაში ხტება. "წავედით" მანქანა დაქოქა არანაირი ახსნის გარეშე. "ის აღარ შეგვაწუხებს." პირველ რიგში გადაწყვიტა რომ ერიკა ჯოზეფთან მიეყვანა.

ერიკას მიყვანის შემდეგ სეულის ბილეთი იყიდა. ის ბედნიერი იყო რადგან მალე მის სიცოცხლეს და სიყვარულს, ჯიმინს ნახავდა.ვ

მისი ფრენა სამ საათში იყო ამიტომაც ტელეფონების მაღაზიაში შევიდა და მისი ნომერი  შეიცვალა და ისევ ის ძველი ნომერი აიღო.

ჯიმინი: ისევ მე ვარ

ჯიმინი: ისევ მენატრები

ჯიმინი: დამიბრუნდიიი

ჯიმინი: მეზიზღები

ჯიმინი: შენ გარეშე ვერ ვიცოცხლებ

ჯიმინი: შენ ეს იცოდი და მაინც მიმატოვე.

ჯიმინი ყოველდღე აგზავნიდა იმედისმომცველ წერილებს. და რათქმაუნდა პასუხი არ მოსდიოდა. მას არასდროს დაუკარგავს იმედი.

ჯონგუკს ჯიმინი უყვარს და მან ეს იცის. ამიტომაც არ ნებდებოდა ის მთელი ამ დროის განმავლობაში. იმიტომ რომ "მათი სიყვარული ყველაფერს გადალახავდა." ის ინახავდა ამ სიტყვებს რადგან ეს ერთადერთი იყო რაც ჯონგუკმა მიწერა ბოლოს. 2 თვის , 1440 საათისა და 86 400 წუთის უკან უთხრა ეს სიტყვები და ის მაინც ამ სიტყვებზე ფიქრობდა.

ჯიმინის კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. ის არიყო მზად ვინმე ენახა ახლა. სახლში არეულობა იყო და პლიუს ჯიმინი ტიროდა ვერ ჩერდებოდა და ამიტომ უპასუხოდ დატოვა კარზე კაკუნი. ის აგრძელებდა წერას ჯონგუკის ნომერზე.

ჯიმინი: მიყვარხარ

ჯიმინი:  დებილო იდიოტო

ჯიმინი: ამის დედაც ისევ მენატრები

ჯიმინი: მაგრამ მაინც ჯოჯოხეთში წადი

ჯიმინი: გახსოვს ჩემს სახლში საფულე რომ დაგრჩა?

ჯიმინი: მიყვარხარ

ჯიმინი: ჩემი ქუქიი
წაკითხულია

გაოგნებულმა  ჯიმინმა ძირს დააგდო ტელეფონი.

არარსებობს ვიღაცამ წაიკითხა მისი წერილები. " ეს ალბათ ვიღაც სხვაა რომელმაც ჯონგუკის ძველი ნომერი აიღო." ჯიმინმა გადაწყვიტა ბოდიში მოეხადა.

ჯიმინი: ბოდიშით ამ წერილების გამო

ჯიმინი: ეს სხვისთვის იყო განკუთვნილი ვისაც ადრე ჰქონდა ეს ნომერი

ჯიმინი: ბოდიში

ჯონგუკი: ამის დედაც მომენატრე

ჯიმინი ეკრანს მიაშტერდა, ის ფიქრობდა რომ ეჩვენებოდა, ვერ იჯერებდა.

შეიძლება ეს მისი ჯონგუკი იყოს? არარსებობს.

ჯონგუკი: გთხოვ კარი გააღე პატარავ.

ეს ის იყო. ჯონგუკი აკაკუნებდა კარებზე. არც კი დაფიქრებულა ისე წამოხტა და კარისკენ გაიქცა და გააღო. და კარის უკან კი მისი შეყვარებული, მისი სიცოცხლე ჯონ ჯონგუკი იდგა.