Burnuma takılan hava yüzünden olacak ki nefes alışım rahat bir şekilde uyandım. Her uyandığımda etrafı biraz bulanık görmeye alışmıştım artık. Her zamanki gibi güçlükle atan kalbimin sesi kulaklarımı doldurduğunda belli belirsiz bir konuşma duydum.
"Uyandın sonunda."
Gonca'nın görüntüsü netleşirken konuşmak istesem de konuşamamıştım. Bana ne olmuştu? Gonca'ya baktığımda çok saçma bir şekilde mutlu görünüyordu. Göğsümdeki ağırlık beni yatağa yapıştırmış gibi hissediyordum.
"Acıların son bulacak artık. Bugün ameliyat oluyorsun Yağmur. Kalp bulundu!"
Duyduğum cümleler beynimde yankılanırken bunun bir rüya olma ihtimalini düşündüm. Kesin hala uyuyordum. Bu mümkün müydü? Gonca'nın ses tonuna ve yüz ifadesine bakılırsa doğru söylüyor gibiydi. Bitecek miydi gerçekten acılarım? Bitecek miydi nefes darlıklarım, yorgunluklarım ve göğsümdeki bu ağrı? Gülümsediğimi fark ettiğimde tekrar konuşmaya çalıştım.
"Bu bir mucize."
Belli belirsiz konuşmamı neyse ki anlamıştı. Kafasını olumlu anlamda sallayıp yanağındaki yaşları eliyle sildi.
"Ben sana demiştim. Bir gün her şey güzel olacak demiştim."
Yanağımdan kulağıma doğru bir damla yaş giderken hala gülümsüyordum. Hep ölümü beklemiştim ben oysa. Bu ihtimalin olabileceği sıfırdı benim gözümde. Ama ya ameliyatta bir sıkıntı çıkarsa? Ya erken seviniyorsak? Yüzümdeki gülümseme kaybolurken aklıma yine Tuğçe gelmişti. Her türlü ihtimale karşı en azından son kez sesini duymak istiyordum.
"Gonca."
"Efendim canım?"
"Ben, onu aramak istiyorum."
Gonca'nın gülüşü yavaşça silinip kaybolmuştu.
"Bu pek iyi bir fikir değil."
"Lütfen! Ameliyattan çıkmama ihtimalim de var. En azından sesini duyayım. Telefonumu verir misin?"
Uzunca bir süre bana baktıktan sonra en sonunda pes edip telefonumu çantadan çıkardı ve bana uzattı. Zayıf kalbim çaresizce teklerken ekrandaki numaraya uzun süre baktım. Hastanede yattığımı bilmiyordu ve söylemeyi de düşünmüyordum. Sadece normal konuşup kapatmak istiyordum. İçimden bir ses 'Yapma!' dese de o sesi dinlemedim ve arama tuşuna basıp telefonu kulağıma götürdüm. Gonca'ya bir bakış attığımda koltukta oturmuş ve kollarını birleştirmiş bana bakıyordu. Telefon uzun uzun çalarken her saniye daha çok heyecan yapıyordum. Açmayacaktı. En sonunda pes edip telefonu kapatacakken buz gibi sesi geldi kulağıma.
"Efendim?"
"Selam," dedim sesim titrerken.
Birkaç saniye süren sessizlikten sonra yine aynı soğuklukla konuştu.
"Çabuk söyle işim var şu an."
Gözümden bir damla daha kurtulduğunda tekrar konuşmaya çalıştım.
"Sadece sesini duymak istedim."
"Aşkım hadi."
Arkadan gelen erkek sesine cevap olarak "Geliyorum," dedi. "Bak Yağmur kapatmam gere..."
Cümlesini tamamlamadan telefonu kapatan ben olmuştum. Şu an hıçkırarak ağlamam gerekirken hiçbir şey hissetmiyordum. Demek sevgilisi vardı artık. Kapının açılmasıyla annem ve teyzem heyecanla odaya girdiler.
"Çok şükür bu günleri de gördük," dedi teyzem bana doğru yaklaşırken.
"Doktorla konuştum. Kalp diğer hastaneden yola çıkmış. Seni birazdan hazırlayacaklar," dedi annem ve elimi tuttu.
