Abimin Kankası || Texting

AK/27

Sıkıntılı bir nefes verdim. Ve gözlerimi kapayarak uyumaya çalıştım.

...

Çalan telefon uykumu bölünce puflayarak komidinin üstünde duran telefonu şarjdan çıkarıp aramayı yanıtladım.

"Efendim."

"Uyan uyan uyaan uyaaan."

İğrenç sesine mi yanayım keloğlanda ki bal kız şarkısını söylemesine mi?

Yüzümü buruşturup "Yade ağzına sıçayım kulağım kanadı" dedim. Diğer taraftan uzun bir kahkaha gelince yüzümü daha da buruşturup telefonu kulağımdan uzaklaştırdım.

"Hadi yaa kalk! Anneme hediye alacağız daha, biliyorsun beni karar veremiyorum. Yardımın lazım."

Bu söylediklerini iki günde belki de binlerce kez söylemişti. Sıkkınlıkla nefes verdim.

"Yade, bir şeye tamam dediğim halde neden otuz kere söylüyorsun? Tamam dedim ya? Tamam!"

Sinirlenmiş olmama rağmen o yine gülmüştü. Ardından "hadi kalk" demişti. Ona tamam deyip telefonu kapattıktan sonra yataktan kalktım.

En zorlandığım şeyler listesi;

1: Yataktan kalkmak.

2: Ateş'e yazmamak.

Bak yine bir yerden gelmişti aklıma fırlama herif. Kendime göz devirdim. Kendine göz deviren ilk insan olabilirdim cidden. Tuvaletten yüzümü yıkayıp çıkmamın ardından uykum açılmak yerine daha çok gelmişti. Hüzünlü bir şekilde yatağıma bakıyordum resmen.

Pijamalarımı çıkarmaya gerek duymadan odamdan çıktım ve merdivene doğru yürüdüm. Merdivene ulaştığım sıra tam karşımda ki kapı açılmış ve Karan dışarı çıkmıştı. Kocaman esnerken "günaydın" demişti.

Tabi bu daha çok 'gonoydon' olmuştu.

"Sana da."

Başka bir şey konuşmadan ikimizde aşağıya indik. Merdivenin indiği holü aşıp mutfağa girdiğimizde etrafta dolaşan hizmetlilerle annemlerin geldiğini anlamıştım. Kapının önünde dikilip öylece mutfağa bakarken düşüncelerimi onaylayan topuk sesleri tam arkamdan gelmeye başlamıştı. Yavaşça arkama döndüm. Annem mutfağa doğru geliyordu. Onu görünce kenera çekilip "günaydın" dedim.

Mutfağın kapısından geçerken başını sallayarak "günaydın" dedi. Bu soğukluğuna aldırış etmedim. Bazı insanlar soğuk bir yapıya sahipti ve onlar öyle kabul edilmeliydi. Annemde o insanlardan biriydi. Hatta bana da böyle olduğumu söylerlerdi bazen. Ama ben sevdiğim ve yakın olduğum kişilere soğuk değildim. Daha çok tanımadığım veya sevmediğim insanlara soğuk davranırdım. İçeri geçen annem ve Karan çoktan masaya oturmuştu.

Bense hala kapının önünde bekliyordum.

Annemle Karan kendi aralarında konuşurken Karan'ın söylediği bir şey üzerine annem kısa bir gülüş attı.

Sanırım annemde soğuk davranmak konusunda seçiciydi. İstemsizce omuzlarım düştüğünde bunu kendi irademle yapmadığım için korkuyla yerimde sıçradım.  Arkamda ellerini omuzlarıma koyan babam hareketim nedeyile havada asılı kalan elleri teslim oluyorum dercesine kaldırdı.