Merhaba arkadaşlar. Bölümün geç geldiğini biliyorum malesef Alpay'ın karakterini belirlemede biraz sorun yaşadım. Wattpad de çok fazla erkek karakter bulunduğu için hiç birine benzetmeden yazmaya çalıştım ve bir çok kişiden görüş almam gerekti. Umarım beğenirsiniz iyi okumalar...
12 YIL SONRA
Siyah jaguar marka araba asfaltta yağ gibi giderken Alpay direksiyonun başında uzun ince parmakları ile direksiyonu sıkıca tutmuş düşünceler içinde boğuşuyordu. Bir saat kadar önce yeni sevgilisi ile yataktayken gelen telefon ile apar topar hazırlanmış, İstanbul camiasının “Abi” olarak bildiği Osman’ın mekânlarından biri olan ‘ Vals Club’ a doğru yola çıkmıştı. Osman’ın nadiren güvendiği adamlarından biri olan Ahmet gayri resmi olarak onun muhasebeciliğini yapıyor, mekanların gelir-giderlerini hesaplıyor, para kaçıran olursa da Osman’ın sağ kolu olarak bilinen Alpay’a saat kaç olursa olsun bilgiyi acilen aktarıyordu. Bundan sonrası Alpay’ın ellerine kalıyordu.
Şimdi ki iş diğerlerine oranla daha ciddiydi aslında. Vals Club’ın müdürü Serdar, Ahmet fark etmeden önce yüklü miktarda parayı iç etmişti. Ahmet’in fark etmemesinin nedeni ise her seferinde farklı işlerden küçük miktarların alınmasıydı. Alpay’ın asıl düşündüğü ise Serdar’dan parayı geri alabilmekti. Gerisi kolaydı zaten, Abi’nin hesabından bir kuruşu bile kaçırdığı anda cezası belirlenmişti. Şakağına yiyeceği tek bir kurşun…
TAHLİYE
2 YIL ÖNCE
Hapishanede ki o gün de diğer günler olduğu gibi yine aynı başlamıştı. Gardiyanın kapıyı sertçe vurması ve demir kapının kilidinin büyük bir sesle açılması ile uyandı Alpay. Kafasını sağa çevirip kapıdan ellerinde bir kutuyla giren gardiyanları izledi ruhsuz gözlerle. Her sabah yaptıkları gibi kahvaltı için bıçakları vermeye gelmişlerdi. Ağır ağır doğrularak ayaklarını ranzadan aşağıya sarkıttı. Şimdi her sabah yaptığı gibi lavaboya gidecek, üzerini değiştirecek ve volta atmaya başlayacaktı, ta ki gece olup uyuyuncaya kadar.
Tam on yıl olmuştu bu dört duvar arasına gireli. O on yıl ne yaptın deseler koca bir hiç derdi. İzlemişti Alpay herkesi, her şeyi izlemiş öğrenmiş ders çıkartmıştı. Ne olaylar, ne insanlar, ne cezalar, ne infazlar görmüştü saysa gün yetmez. Büyümüştü Alpay şu dört duvar arasında kocaman olmuş, benliğine sığamıyordu artık. Bu kahrolası yerden çıkmak, özgür olmak, yaşamak ve her lanet gün boyunca ettiği yemini yerine getirmek istiyordu. Her ettiği yeminde biraz daha nefret etti hayattan, her gün biraz daha söndü o 17 yaşındaki gencin kurduğu hayallerde ki ışık. Hissetmiyordu Alpay, artık hiçbir olay onu şaşırtmıyor, hiçbir olay vicdanını sızlatmıyordu. Kalbinin olduğu yeri ezip geçmişti bu kahrolası on yıl.
Ellerini dizlerine koyarak yavaşça doğruldu yatağından. İç çekerek her gün tekrar eden rutinine başlamak için lavaboya doğru adım atmıştı ki, bıçak teslimi için içeriye giren gardiyanlardan biri adını seslendi. Alpay olduğu yerde yavaşça dönerek gardiyana baktı kaşlarını kaldırarak. Herkes alışmıştı Alpay’ın bu hallerine çok konuşmaz, soru sormaz… Kızdığı zaman ki, çok nadirdi Alpay’ı kızdırmak sessizce hallederdi işini uyarmaz, bağırmaz. Bir gece ortadan kaldırıverirdi sinirlendiği kişiyi. İspat edemezlerdi ama bilirlerdi onun yaptığını.
Gardiyan Alpay’ın sessiz sorusuna cevaben;
“ Bugün tahliye oluyorsun. Hazırlan” dedi ve iki gardiyan geldikleri gibi ağır demir kapıyı büyük bir sesle kapattılar.
2 YIL ÖNCE SON
GÜNÜMÜZ
Pırıl pırıl parlayan siyah araba Club’ın önünde durup içinden ‘Küpeli’ çıktığında korumalarda hareketlilik başlamıştı. Herkes bilirdi ki Küpeli bir yere habersiz geliyorsa hesap sormaya belki de can almaya geliyordu. Küpeli Club’ın girişine doğru yaklaşırken korumaların başı olan Erdem telefonuna sarılıp kulağına götüreceği sırada keskin mavi gözlerin hedefi oldu. Erdem’e doğru yavaşça kafasını iki yana sallayan Küpelinin yanından geçmesi ile donup kalan adam telefonunu cebine koyarken yutkunup her hareketinden buram buram tehlike yayan adamı takip etmeye başladı.
