Queen Of Darkness

11: Unknown Feelings

"Okay lang," Sagot ko.

"Shet! Anong feeling ng makasama mo sila bluwest?," Tanong naman ni deliah.

"Wala?," I don't know what to answer.

Nakaka miss rin pala ang kaingayan ng dal'wang to. Sabay ulit kaming pumunta ng hall para maka kain ng dinner. As usual maingay na naman ang hall. Nang maka-upo na ako sa lamesa na napili namin ay napahinga ako ng maluwag, nag presinta sila Deliah na sila na raw ang bibili ng pag kain ko. Tumanggi ako pero masyado silang mapilit. Agad akong naglaway sa mga binili nila Xhye na pagkain,gutom na gutom ako, agad akong nag simulang kumain, hindi ko pinansin ang weird na tingin sa'kin ng dalawa kong kasama. I'm hungry and that's all my priority. My hungry tummy!

Natigil lang ako sa pag-kain ng tumatimik na namam ang hall, again? But I'm sure na hindi ako iyon. Nilingon ko ang mga bagong dating. As usual ang mga so called protectors lang pala, bakit kaylangan pa nilang tumahimik? Eto na naman ang feeling ko. I'm staring to sweat at bumibilis rin ang pintig ng dibdib ko. Bakit pa kasi sila pumunta rito, tiniis ko na nga ang tatlong araw na malapit sakanya eto na naman, nahihirapan din kaya ako!

What's more is, nananadya yata ang panahon dahil umupo sila sa tabi ng lamesa namin. Agad akong humawak sa kwintas na binigay sa'kin ni papa. Its makes me calm and bring my heartbeat into normal.

Like the first day. Hindi ko sila pinansin kahit na tinatawag ako ni star. Nahagip ko pa kanina si Nikki na patagong inirapan ako. Hindi na ako nagulat, she's a two face bitch at sa simula palang ayaw ko na sa kanya.

Ang mga tulad niya ay ang hindi dapat pinagkakatiwalaan. Who know's baka siya pala ang patagong nag tatraydor. Kidding.

As I'm silently chewing my food in my mouth. I secretly glance on their table, But in my shocked I found Bluwest literally looking at me! Ngayon ko lang napansin na nakaayos ang buhok nito at nakikita na ang mata niya. And, as much as I hate to admit it, it makes him even hotter and more attractive! His eyes are bitterly cold, but I can feel his sad eyes, which are filled with a variety of emotions. Mabilis kong iniwas ang tingin ko saka dahan dahang nilunok ang nginunguya ko.

Ba-bakit ganito ang nararandaman ko? Why do I have this urge to hug him? B-bakit feeling ko matagal ko na siyang kilala? Bakit bumibilis ang tibok ng puso ko? This is so frustrating. I don't even know why I'm feeling this kind of emotions. I hate it I don't want this kind of feeling! This will only take me into danger.

Bago pa ako makaalis ng hall ay may nabangga na ako sa braso. I look at the person with a hint of irritation.

Magsasalita na sana ako pero natigil ako dahil sa pamilyar na mukha niya. She gave me a smirk and kind of 'nagyayabang' look. Malamig ko siyang tinitigan. I hate her presence para bang threat siya sa'kin. Saka ko lang napagtanto na siya iyong babae sa levelling battle na may weapon ng arrow, the girl who looks so weak with an angelic face!

"I'm sorry," Natigil ako sa pag-iisip ng mag-salita siya.

Hindi ko pinansin ang sinabi niya, agad kong siyang tinulak ng bahagya saka tinitigan siya ng mapanuri.

"Don't say sorry, lalo na kung sinasadya mo rin naman," Maanghang kong sabi.

I don't know but I have this feeling that I should hate her from this day on. She didn't attend her first day kaya hindi ko siya nakita nung unang araw, pati na rin ang demon slayer which I can recall the name 'dorothy'

Hindi ko na siya hinintay na makasagot pa sa'kin. Nang makalabas na ako ay narinig ko na lang siyang malakas na sumigaw ng 'Nikki'.

So kakilala niya pala ang mga protectors. Umiling na lang ako saka tahimik na naglakad papuntang dorm.

May mga student pang tumatambay sa labas, some are seating on the bench, while the others are just contented on standing while talking.

I think mag lilibot-libot na lang muna ako. Nag lakad-lakad lang ako hanggang sa makarating sa isang tahimik na garden. It's scary dahil walang mga student ang nakatambay idagdag pa ang isang napakalaking puno na naka pwesto a gitna mismo. It looks so old. May ilaw naman dahil sa mga street lights.

Ang layo na pala ng nilakad ko. But it doesn't matter basta ba makalayo lang ako sa ingay, its fine with me. Lakas loob akong pumasok sa garden, I spotted a bench near the tree. The only thing you'll hear in here is the buzzing of flying bees. The waves of the grasses and leaves. This is a fantastic setting, in my opinion. I took a comfortable seat on the bench and looked around. To observe the clear surroundings, I opened one palm and produced a purple light ball. It's not all that frightening! It's lovely, the tree has different colored leaves, and the flowers are delicately placed on the side. There are also lovely flying fairies who contribute to the magical atmosphere.

Mabuti na lang nadala ko ang cellphone ko at earphone. I'm not really fond of music, lalo na kung masyadong masakit sa tenga. Mas gusto ko pa ang mga old songs dahil malalalim ang mga ibig sabihin hindi katulad ng mga bagong kanta ngayon. Masakit na nga sa tenga pare-pareho pa ang mga ibig sabihin.

I played the song entitled "One friend" I really love this song because I really felt it. I only have one friend, but the sad thing is my only friend is also myself.

Habang nakapikit ang mata ko at tahimik na nakikinig ng music ay hindi ko namalayang may tao na palang nakatitig sa'kin.

Biglang bumilis muli ang tibok ng puso ko, damn this! Why am I feeling this? Nagkatitigan kami ng ilang minuto. I couldn't clearly see his face, half of it is sillouhete.

----

Another updateee is up!