လောင်းရိပ်

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွိုင္းညီ တကယ္ထားခဲ့ေတာ့မယ္ဆိုတာကို နားလည္ေတာ့ မ်က္ရည္ကို ထိန္းမရ။ မထားခဲ့ပါနဲ႔လို႔လည္း မေတာင္းပန္ရက္။ သူ ခံစားေနရသည့္ ‌‌ေ၀ဒနာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ သာမာန္ခ်စ္သူေတြလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ရမွာမဟုတ္။ သာမာန္ခ်စ္သူေတြလို ေပါင္းစည္းခြင့္ရွိမွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ထြက္ခြာသြားဖို႔ႀကိဳးစားေနသူ၏ လက္ဖ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္သည္။

"ငါ့ကိုနမ္းခဲ့ပါလား ရွိုင္း"

နဖူးျပင္မွ အနမ္းတစ္ပြင့္သည္ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ခဲ့သည္။

ရွိုင္းညီထြက္သြားသည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာမွမေရြ႕ခဲ့။ မ်က္ရည္ေတြက မကုန္နိုင္ေတာ့ဘူးလား ထင္ရေအာင္။ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ ၀မ္းနည္းစြာ ငိုျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မသိ။ ေခါင္းေတြထိုးကိုက္လာကာ မ်က္လုံးေတြေရာင္ရဲေနသည္အထိ မ်က္ရည္က မရပ္ခ်င္။ အငိုတိတ္ၿပီဟု ထင္မိခ်ိန္ ရွိုင္းညီႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုခုကို ျပန္သတိရသည္။ စူးစပ္ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားက မ်က္ရည္ထပ္က်သည္။ ထိန္းလို႔မရ။

ညေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္ ကိုကို လာေခၚသည္အထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခုံတန္းလ်ားေလးမွာ ကူကယ္သူမဲ့ ထိုင္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။

"ညီ.. ေဖေဖ စိတ္ဆိုးေနတယ္။"

"ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး ကိုကို။"

"လာခဲ့ပါကြာ။ မင္း အိမ္မျပန္ဘဲ ဒီမွာ တစ္ညလုံးေနမလို႔လား။"

ကိုကို ေခ်ာ့ေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းနိုင္။ ကိုကို႔ေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့သည္။ ရွိုင္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ ဘာမွမပတ္သက္ေတာ့။ ခ်စ္သူမ်ားမဟုတ္ေတာ့။ ျပန္မေတြးျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကိုထိန္းရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့ရခ်ိန္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဧည့္ခန္း၀မွာ ေဖေဖ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွမေျပာ။ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေဖေဖ့ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အထိုးခံလိုက္ရသည္။ ပါးတစ္ဖက္သည္ ပူခနဲ။ မ်က္လုံးထဲ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ျပာ‌ေ၀သြားသည္။