De Reuzenoorlog

9. Goud

Nigella was vrij snel vertrokken toen de mensenmassa uiteen spleet. De prinses begaf zich met trage, zekere stappen naar de ingang van het paleis, met haar eigen bedienden in haar kielzog. De prinsen waren niet lang daarna vertrokken.

Ik voelde me, zonder gezelschap op het plein vol drukke bedienden, ernstig alleen.

Tenminste, tot de lange schaduw van Romera op mij viel. Ze keek verdwaasd achter mij, blijkbaar op zoek naar mijn zusje. Ik wist als geen ander wat een vermoeiende taak dat was.

'Ik zou graag de paleisbibliotheek willen bezoeken, als dat mogelijk is.'

De bibliotheek was befaamd door heel het land. Ik had ze zelf alleen in een prent gezien, in een van mijn vaders oudere boeken. Bovendien wilde ik Romera afleiden. Als Nigella op een van haar zwerftochten meer te weten zou komen over het paleis, mocht ze daarbij niet gestoord worden.

Romera kneep haar ogen tot spleetjes. Mijn opmerking moet niet erg subtiel zijn geweest.

'Zeker, vrouwe Samo.'

*

We stopten voor wee onheilspellende grote deuren, met snavels als knoppen. Thuis was er zeker geen gebrek aan boeken geweest, maar de aanblik van deze plek benam mij de adem. Voor mij strekte zich een kolossale ronde kamer uit, waartussen een eindeloze gang lag, met tal van ommezwaaien. De boekenkasten reikten tot het plafond, dat zo hoog lag dat niemand er ooit zou kunnen schoonmaken. Het licht van het plafond scheen dan ook op de talloze stofnesten en spinraggen, hoog boven mij. Ik was echter te afgeleid door het prachtige dakraam, in de vorm van een stralende zon, die bibliotheek van het beste leeslicht voorzag dat ik me kon voorstellen.

Sommige boeken leken net nieuw, terwijl anderen omvat werden door stijf leer, de ruggen opnieuw aan elkaar gelijmd. Had iemand ze lang geleden in woede verscheurd?

'Waarom je hier wilt zijn is me een raadsel. Hofdames hebben hier niet te zoeken,' zei Romera's scherpe stem.

Ik schrok een beetje, me plots bewust van mijn eigen fortuinlijke positie. Mijn opvoeding was zeker niet normaal in het Rodeense land, daar had ik over gelezen. Maar het ervaren was iets heel anders.

Afwezig liep ik naar een lange, houten leestafel. Er waren lijsters in de tafel gegrafeerd, en iemand had er een paar opengeslagen boeken laten liggen. Wat onbeleefd!

'Alleen raadslieden, de prins en de prinses komen in de bibliotheek. Verder komt het zelden voor dat-'

'Heeft de koning geen interesse in zijn boeken?' vroeg ik voorzichtig, me omdraaiend van de leestafel. Romera schudde lachend haar hoofd. Haar lange grijze vlecht zwiepte heen en weer. Ik vroeg me af welke kleur haar haar vroeger was geweest.

'Zijne majesteit laat zijn boeken, als die niet in zijn privécollectie staan, natuurlijk naar zijn vertrekken brengen.'

Dit gezegd hebbende liep ze de deur uit, mij alleen latend met duizenden boeken. Ik kon alleen maar hopen dat ze Nigella niet zou vinden.

Mijn oog viel weer op de opengeslagen boeken. Een prent van een spiegel, met vier ogen aan de rand, trok mijn aandacht.

Nieuwsgierig draaide ik me om en liep op de opengeslagen boeken af.

De Sirenenspiegel bestaat uit vier krachtige edelstenen, gestold uit het bloed van het feeënrijk. Door middel van deze edelstenen kan men het feeënrijk controleren.

De spiegel op de pagina herkende ik van de lange ochtenden in Eras studeerkamer. Afzonderlijk staan de stenen elk voor een ras uit het feeënrijk dat gecontroleerd kon worden met de een van de stenen. De Diamant was slechts één van de vier stenen uit de spiegel.