Volturiler'in dehşet saçan kalpsiz vampiri Felix, bu küçük kızın karşısında çıplakmış, elleri ayakları tutmuyormuş ve hatta ölümsüz hayatı son bulmuş gibi hissetti.
Ve yıllar sonra alevlenecek bu aşk, ilk kez harlandı o soğuk gece vakti.
✒Bunun yaln...
Victoria bu kurdun tüylerinin altında bir kalbin sıcaklığını hissetti. Avuçlarının altında. Avuç içinde atan kalbin hızlı ritmiyle gülümsedi bilinçsizce, hiçbir zaman duymadığı klasik müziğe ilk kez bu kurdun göğsünde tanıklık ediyordu.
Fakat bir şeyin eksikliği de vardı ki, bunun yeri asla dolduramazdı.
Ne bir insanın ne de bir ölümsüzün yerini dolduramayacağı biri eksikti. Babası. Leonardo.
Victoria temkinli bir halde çekti ellerini kurdun mayhoş vücudundan ve ayağa kalktı kontrolsüz bir hızla. Birkaç saniyeliğine gözlerine bir perde inse de umursamamıştı.
Fakat o anda bir ses çalındı kulaklarına. Adını bilmediği yaralı genç. Buradaydı. Onun varlığını bile unutmuştu kurdun ve babasının düşünceleri zihnini işgal etmişken.
"Vicky.." geniş omuzları yeşilliğin arasından kopup gelmişti yanı başına. Ama o anda bir şey oldu, kurt Victoria'ya bakarak hırladı. Ve dakikalar sonra göğü parçalayan bir uluma sesi yükseldi ormandan göğe.
"Neredeydin?" dedi Victoria, ama yüzüne bakmıyordu. Kurdun ne yapmaya çalıştığına bir anlam vermeye çalışıyordu, başaramayacağını anladığında gözleri gencin gözlerini buldu.
"Biraz yürümek istedim." Victoria yerdeki sargıyı ellerinin arasına aldı ve çevik bir hareketle gencin göğsüne fırlattı. Valerio da en az Victoria kadar çevikti, göğsüne değen sargıyı ellerinin arasına aldı saniyeler içinde.
"İyileşmene sevindim. Özel bir gücün falan mı var, bu ne hız?" tek kaşı havaya kalkmıştı ve 15 yaşında bir kızdan daha çok 30 yaşında bir kadına benziyordu duruşu.
Babasının yokluğu onu her zaman daha kuşkucu yapıyordu. O yanında olmadığında diken üzerindeydi, gelir gelmez ona sımsıkı sarılacağına söz verdi Victoria. Bir süredir ona soğuk davranıyordu ne yazık ki, ama bundan sonra soğukluğun lafı bile geçmeyecekti aralarında... Bunun da sözünü verdi kendi içinde.
"Aslında tam iyileşmedim." gömleğin yakasını aşağıya çekti, ama yarası düne nazaran iyi görünüyordu. Kendisi de.
"Babam gelmedi, değil mi?" kendisi ne kadar beklese de sonunda uykuya dayanamayarak teslim olmuştu, cevabını bildiği bu soruyu sormasındaki tek amaçsa içinde çırpınan aptal bir umuttu.
"Dün gece hiç uyanmadım." Victoria ormana doğru yürümeye başladığında o da arkasından gitmeye başladı "Nereye gitmişti ki?"
"Seni ilgilendirmez." olduğu yerde u dönüşü yaparak gözlerini dikti "Adını bile söyleme lütfü göstermeyen biri için fazla mı meraklısın ne?"
Valerio bu genç kızın havasına kapılmaktan korkarak çekti gözlerini. Başını yana yatırmıştı ve Victoria'nın yırtık görünen pabuçlarına bakıyordu inatla "Valerio.. İsmim Valerio, güveniyor musun şimdi bana, anlatacak mısın babanın nereye gittiğini?"
"Hayır." olduğu yerden birkaç adım ilerlediğnde işaret parmağı da kendiliğinden havalanmıştı "Ve benimle konuşurken ayaklarıma bakma düşmanımmış gibi."
"Dün öldüğümü düşünmüştüm..." yeniden yürümeye başlamışlardı ve dakikalar süren sessizlik Valerio'nun canını sıkıyordu. "Beni kurtardığın için sana minnettarım."
"Dert değil." Victoria bir ağaca elini yasladı ve gözlerini kapatarak derin bir nefes aldı. Babasının ismi ormanda yankılanırken, Valerio aldığı kokuyla geri geriye gitmeye başlamıştı bile.
Vampirlerin kokusunu alıyordu.
Ve bu vampirler asalet kokuyordu. Asalet ve dehşet.
Victoria'nın burnu Valerionunki kadar iyi koku almıyordu.
Ama vücudunu anlam veremediği bir yangın hakimiyeti altına aldı önce.
Diğer elini de kurumuş ağaca yasladığında her an yere yıkılacakmış gibi görünüyordu.
Dudaklarından onun ismi döküldü "Felix.." hiçbir zaman unutmayacağı o isim.
Felix buradaydı.
Onunla aynı göğün altında ve onunla aynı oksijeni çekiyordu ciğerlerine.
Victoria onu ruhuna hapsetmişti, yoksa nasıl hissedebilirdi ki birkaç metre ötesinden kendine buz gibi gözlerle bakan Felix'i?..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
