Volturiler'in dehşet saçan kalpsiz vampiri Felix, bu küçük kızın karşısında çıplakmış, elleri ayakları tutmuyormuş ve hatta ölümsüz hayatı son bulmuş gibi hissetti.
Ve yıllar sonra alevlenecek bu aşk, ilk kez harlandı o soğuk gece vakti.
✒Bunun yaln...
Sabaha doğru açtım gözlerini küçük kız. Kana boyanmış perdeler güneşi içine almamak için ne kadar dirense de başarılı olamamış, küçük kızın gözlerini hedef olmaktan kurtamamışlardı bir türlü.
Koltuğa bırakılmış turkuaz yeşili kıyafete hayranlıkla baktı küçük kız. Özenle giydi bu kıyafeti. Kendisini kraliçe gibi hissetti giyer giymez. Ve o an fark etti küçük tacı. Kıyafetin altındaydı. Ve yanında, kırmızı bir kağıdın üzerine özenle yazılmış el yazısıyla bir not vardı.
"Küçük Poena'ya en az kendisi kadar eşsiz bir hediye.
-Aro Volturi."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Victoria notu bir kenara attı ve dakikalarca ellerinin arasındaki tacı inceledi. İşte şimdi tam anlamıyla Kraliçeydi. Parıltısıyla gözleri kamaştıran tacı başının üzerine yerleştirdi. Ayna yoktu odada, gereği de yoktu; bu taç başında parladıktan sonra istese de çirkin görünemezdi.
Omuzlarını daha da kaldırdı ve kapıdan çıktı. Daha bir kibirle atıyordu artık adımlarını. Birkaç dakika sonra karşısına çıkan insanı görmezden gelerek devam etti yürümeye. Burnu öyle havadaydı ki, başını biraz daha kaldırsa tepe taklak düşmesi işten bile değildi.
Gece vakti kendine aralanan o görkemli ve koca kapı daha birkaç adım varken aralandı. İki siyahi vampir açmıştı kapıyı kendisine. Gülümsemek istedi ama kendisi bir kraliçeydi en nihayetinde, bir sertliği olmalıydı.
Aro'yu gördüğünde gülümsedi. Kıyafetinin etek uçları zemindeki kiri de beraberinde süpürürken adımlarını hızlandırdı. Aro'nun dün gece korkutucu görünen yüzü, şimdi tam anlamıyla meleklerin hakimiyetindeydi.
Kızın tatlı sesi koca duvarlara çarptı "Teşekkürler Aro." başını saygıyla eğdi.
Aro küçük kızın hediyesini böyle çabuk benimsemesine şaşırsa da mutlu olmuştu. Dünkü korkusu ve mesafesi bir anda kırılmıştı.
Ayağa kalktı ve küçük kraliçeye ulaştı. Ellerini ellerinin arasına aldığında görmeyi beklediği hiçbir şeyi görmedi. Herhangi bir cadı gücüyle karşılaşamamıştı. Biraz daha durdular öyle. Victoria ellerinin buz kestiğini hissettiğinde geri çekmek istese de Aro'nun konstantre olmuş hali bunu yapmaktan alıkoydu.
"Babam." dedi bir an da. Gözleri ne kadar ararsa arasın o burada değildi. Uyandığında her zaman yanı başında olurdu, ama bugün değildi işte. Elini aniden Aro'nun buzu aratan ellerinin arasından çekti ve tüm yüzlerde babasını aradı. Yoktu. "Babam nerede?" yüzünü Aro'ya döndü, Aro çoktan tahtına oturmuştu bile.
"Bir işi çıktı Victoria."
"İnanmıyorum size." geri geri yürümeye başladığında bu aptal tacın başında olmaması gerektiğini idrak etti. Yanında olması gereken babasıydı, bu pis taç değil. Tacı küçük elleriyle kavradı ve soğuk zeminde parçalanmasını izledi fırlattıktan sonra. "Babam nerede?"
"Bizimle böyle konuşamazsın küçük." Caius'a döndü yüzünü bu kez. Beyaz saçlarının altında kendisine bakan gözler nasıl da kan doluydu. Kan, hırs ve savaş aşkı.
Victoria tek kaşını ukalaca kaldırdı "Kiminle nasıl konuşacağıma ben karar veririm Caius."
Caius birkaç on yıl önce bu bücürün annesiyle karşılaşmasını anımsadı. En az bu küçük kadar ukala ve korkusuzdu. Ama onun korkusuz olmasının sebebi gücüydü, bu küçüğünse elinde hiçbir şey yoktu. Şimdilik.
"Evet, babam nerede?" yeniden Aro'ya çevirdi gözlerini. Aro'ysa koleksiyonunun en nadide parçalarından biri olan ve şimdi kırıkları yeri örten tacı izliyordu. Sinirlenmek onun yapısında olan bir şey değildi, bakarken gülümsüyordu üstelik. Ama Aro'yu tanıyan herkes bilirdi onun en masum göründüğü anlarda çevresine saçtığı dehşeti.
Kapı büyük bir sesle açıldı yeniden. İçeriye Alec ve Felix girmişti. Felix küçük kıza bakmadan geçti yerine. Nefes almıyordu da. Burnunun işlevine son vermişti. Bu koku onu yalnızca deli ediyordu. Zayıflığını bir kez daha göstermeye niyeti yoktu. Hiç kimseye bakmaksızın izliyordu karşısındaki duvarı.
Alec yanından geçerken küçüğe göz kırptı. Victoria gülümsemek istese de başaramıyordu. Bu sessizlik kadar onun canını sıkan başka bir şey daha yoktu şu anda.
Kapı yeniden açıldı birkaç dakika içinde. Victoria bir umut kapıya döndü. Babası oradaydı işte. Derin bir nefes çekti ciğerlerine. Rahatlamıştı bir an da.
Babası önce kızına baktı, sonra yerde paramparça olmuş taca... Dün gece özenle birlikte seçmişlerdi Aro'yla bu tacı. Aro mutluydu Victoria'nın burada olmasından, tüm iyi niyetiyle mutluydu hem de. Oysa bu küçük kızı o özenle seçtikleri tacı paramparça etmiş, zemine savurmuştu.
Babasına kollarını açarak koştu. Sıkıca sarıldığında mermerimsi vücudu tenini az da olsa acıtmıştı, ama umursamadı bunu. Leonardo kızını kucağına alarak yürüdü Aro'nun önüne.
"Üzgünüm Aro.." yerdeki parçaları işaret etti "Artık gitsek iyi olacak."
Aro ellerini birbirine kenetledi. Gözleri anlayışla bakıyordu "Sorun değil dostum, Victoria da annesi gibi biraz fevri yalnızca."
Victoria annesinden bahsedildiğini duymadı. Gözleriyle adeta Felix'i yiyordu. Felix... Bu ismin kendisine neden böylesine güzel geldiğini anlayamıyordu bir türlü, buradan gittikten sonra yeniden Felix'i görebilecek miydi acaba? Aro'yu üzdüğü için buraya gelemeyeceğini düşündü. Babasının kollarından ayrılıp Aro'ya yürüdü. Elini barışmak istercesine uzattı. Aro bu dengesizlik karşısında ancak küçük kıza elini uzatabilirdi ve öyle de yaptı.
"Özür dilerim Aro.." başını eğdi ve Aro'nun elini bırakmadan Caius'a döndü "Sizden de özür dilerim efendim."
Aro yumuşacık yanağını okşadı küçük kızın. "Affedildin Victoria." Leonardo'ya gülümsedi "Çok akıllı bir kız."
Leonardo da gururla başını eğdi. Victoria babasının elini tuttu ve birlikte büyük kapıya yöneldiler. Alec'e dönüp el salladı. Alec de buna karşın gülümsemişti.
Tam kapıdan çıkacakları an Felix'e döndü küçük Victoria. Bir genç kızmış gibi bakıyordu gözleri.
"Hoşça kal Felix." Felix'in şaşkınlıkla kendisine dönen bakışlarına gülümseyerek yanıt verdi "Görüşürüz."
