"အဲဒါ အမှန်ပဲလေ...ဒါပေမဲ့ တစ်သက်လုံး ဖြစ်မလာမဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေကျ မထားသင့်ဘူး"
ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူက ခေါင်းငုံ့ထားပြီး ပုံမှန်စကားပြောနေသလိုမျိုး.....
"ဪ....အဲဒါကျ ဘယ်သူက သိနိုင်မှာလဲ....အသက်ရှင်ဖို့ မျှော်လင့်မယ်...မျှော်လင့်ဖို့ အသက်ရှင်နေမယ်"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ...ချက်ချင်းကြီး"
မျက်လုံးချင်း ဆုံမိချိန်......ကျွန်တော် ခေါင်းပြန်ငုံ့ရသည်။
"ဒီတိုင်း တွေးမိတာပါ"
"Hun...ကိုယ်တို့ကြားမှာ တားနေတဲ့ အရာတွေက အချစ်တစ်ခုတည်း မဟုတ်ဘူး"
"ဟင့်အင်း....ကျွန်တော်တို့ကြား မဟုတ်ဘူး....အစ်ကို့ဘက်မှာပဲ"
"Hun"
"ကျွန်တော် အစ်ကို့ဆီ ရောက်အောင်လာခဲ့ပြီး အစ်ကိုက မကြိုဆိုခဲ့တာ....အဲဒါက အစ်ကို့အခွင့်အရေးပေမဲ့ အခုကျ အစ်ကိုက မဟုတ်တာတွေ တွေးနေတယ်လို့ ထင်တယ်"
"....."
"အဲဒီ Noona မရှိခဲ့ရင်တောင် အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို လက်ခံပါ့မလားဆိုတာ ကျွန်တော် မသေချာတော့ဘူး"
"ချစ်ဖို့က လွယ်တယ်....hun....အတူတူ လက်တွဲဖို့က အများကြီး ရှုပ်ထွေးတယ်"
"ကျွန်တော် ဘာတွေ ပြင်ဆင်ထားသင့်သလဲ"
ခေါင်းမော့ပြီး အစ်ကို့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
"ကျွန်တော် မစောင့်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး...တစ်သက်လုံး မျှော်လင့်နေဆိုလည်း ရတယ်....ဒါပေမဲ့ အစ်ကိုက"
"မင်း မနေချင်တော့ရင် ထွက်သွားနိုင်တယ်"
"အစ် ~ ကို"
အစ်ကို့မျက်နှာက နားလည်ရခက်စွာ အေးဆေးနေသည်။
"ကျွန်တော်က....နေချင်"
"ကိုယ့်ကို ဖိအား မပေးနဲ့....hun...မင်းပြောသလိုပဲ....ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ Noona မရှိတော့ဘူး ဆိုရင်တောင် မင်းကို လက်ခံပါ့မယ်လို့ မသေချာဘူး"
YOU ARE READING
Your Smile (Unicode)
Fanfictionအစ်ကို့ အပြုံးတွေက ကျွန်တော်ကိုးကွယ်တဲ့ ကျိန်စာတွေ ~ ~ ကျွန်တော်ထွေးပွေ့တဲ့ အကြင်နာတွေ ~ ~ #sekai #kaihun #my isolated world
[14]~
Start from the beginning