𝕿𝖜𝖔 𝖔𝖋 𝖚𝖘 ✔

Five

Ήταν σίγουρα αδέσποτο, αβοήθητο μα με ζωντάνια, όρεξη για ζωή και ανάγκη από αγάπη. Όπως ακριβώς και ο Niall. Έτσι, έφτασε στο συμπέρασμα πως ακόμη κι αν ανήκαν σε διαφορετικά είδη.. οι ομοιότητες ήταν περισσότερες απο τις διαφορές. Η πρώτη μέρα που το είδε σίγουρα δεν ήταν η τελευταία. Πριν και μετά το σχολείο περνούσε από το πάρκο, περπατούσε μέχρι τον κεντρικό πλάτανο για να βρει τον μικρό και μοναδικό του φίλο και να του αφήσει νόστιμες λιχουδιές. Αργότερα την ίδια μέρα με το που έβρισκε την ευκαιρία να το σκάσει χωρίς να τον καταλάβουν, πήγαινε ξανά εκεί και περνούσε ώρα με τον φίλο του παίζοντας παιχνίδια και μιλώνταε για την αβάσταχτη καθημερινότητα. Ήξερε πως ο σκύλος δεν μπορούσε να του απαντήσει ή να τον συμβουλέψει αλλά βαθιά μέσα του, τα γαλάζια καθησυχαστικά του μάτια, το χάιδεμα και το φιλικό γλείψιμο στο χέρι ήταν σημάδια κατανόησης και συμπαράστασης.

"Όποιος λέει πως τα ζώα δεν έχουν λογική είναι ανόητος. "

Αυτό υποστήριζε όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν ο Niall χωρίς να αιτιολογεί τα λόγια του. Άλλωστε πως να εξηγήσει στους ανόητους και ρηχούς συνανθρώπους του, το γλυκό και εμψυχωτικό συναίσθημα που του δημιουργούσε ένα κουτάβι. Ένα κουτάβι που τον περίμενε κάθε μέρα στο ίδιο μέρος με την ίδια χαρά και θέληση για ζωή και παιχνίδι. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο τον απασχολούσε η ονομασία του κουταβιού καθώς και το μέρος που θα το τοποθετούσε για να γλυτώσει τις χαμηλές θερμοκρασίες και τις δυσχερείς  συνθήκες που επικρατούσαν τον χειμώνα.

Όσον αφορά το όνομα είχε καταιγισμό ιδεών, ωστόσο κανένα δεν του ταίριαζε ολοκληρωτικά. Οι αναζητήσεις στα βιβλία, στο ίντερνετ αλλά και μέσα από συζητήσεις γνωστών του δεν τον ικανοποιούσαν με τίποτα.

Ήθελε να βρει ένα όνομα ταιριαστό και μοναδικό, σίγουρα όχι κάποιο συνηθισμένο και κοινό. Όσο πιο πολύ χρόνο περνούσε μαζί του τόσο πιο πολύ μπερδευόταν και θύμωνε. Ήταν τόσο ανίκανος να βρει ένα σωστό και ταιριαστό όνομα στο μόνο ον που του κρατούσε συντροφιά τις δύσκολες μέρες; Ο μικρός του φίλος σαν να κατάλαβε την στεναχώρια και την ψυχολογική κόπωση του θεόσταλτου φίλου του και αποφάσισε να του δώσει από μόνο του την απάντηση.

Έτσι, μία μέρα που κάθονταν στην δροσερή σκιά του ανθισμένου πλάτανου, ο τετράποδος φίλος άρχισε να τρέχει σκουντουφλώντας, να γαβγίζει στις πέτρες και να σκαρφαλώνει στο δέντρο προκειμένου να πιάσει ένα έντομο. Ο Niall γέλασε με την ψυχή του, δάκρυσε από τα γέλια και ξαφνικά του ήρθε η ιδέα!