The Hunger Game (Louis & Harry Fanfic Greek)

Κεφάλαιο 8ο

Κεφάλαιο 8ο

Louis

Κάθε λεπτό , κάθε στιγμή που περνάει κάτι μέσα μου αρχίζει να αλλάζει . Αλλάζει σε κάτι γνώριμο , σε κάτι που είχα αισθανθεί στο παρελθόν αλλά το είχα ξεχάσει . Την γλυκιά αίσθηση του να έχεις κάποιον τον οποίο αγαπάς και νοιάζεσαι πραγματικά κοντά σου . Όταν εγώ και η Emilyπρωτογνωριστήκαμε πίστευα πως θα ήταν σαν όλες τις άλλες , ένα ακόμα κορίτσι το οποίο θα εκπαίδευα , το είχα κάνει και την προηγούμενη χρονιά . Μα στην συνέχεια τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά . Όλες τις φορές που την πρόσβαλα , την πείραζα με άσχημο τρόπο , κάθε μία από εκείνες τις φορές ήξερα πως δεν θα την ενοχλούσε όπως θα ενοχλούσε οποιαδήποτε άλλη . Ήταν δυναμική και είχε πάντα να σου απαντήσει με ένα σαρκαστικό σχόλιο που θα σε αφήσει χωρίς λόγια . Αυτό με τράβαγε σε εκείνη , ο τρόπος που υπερασπιζόταν τον εαυτό της και οτιδήποτε τριγύρω της , τα χαμόγελο της , ο τρόπος που της πολεμούσε . Ήταν κάτι που η  Chloeδεν είχε . Ποτέ δεν μου αντιστάθηκε όπως η Emily . Κι όμως αυτήν την στιγμή τα συναισθήματα μου και στις δύο περιστάσεις είναι παρόμοια . Αυτό που νοιώθω για την Emilyαυτήν την στιγμή είναι παθιασμένο , κάτι τόσο δυνατό όσο και εκείνη . Ήξερα πως το να φύγω ήταν λάθος , δεν έπρεπε να την είχα αφήσει . Όμως η σκέψη του να αφήσω την Chloeφύγει με έκανε τα τρέξω μακριά σαν το φοβισμένο σκυλάκι . Με φόβιζε να ξεχάσω την πρώτη μου αγάπη , το κορίτσι για το οποίο θα πέθαινα . Είχαν περάσει χρόνια από την μέρα που την έχασα , χρόνια που δεν είχα καταφέρει να προχωρήσω , χρόνια μοναξιάς και πόνου . Το να αφήσω τον εαυτό μου σε ένα απλό κοριτσάκι φαινόταν μία ηλίθια κίνηση , κάτι υπερβολικά ριψοκίνδυνο . Ύστερα όμως από μέρες μαζί με την Emilyάρχισα να ανοίγομαι σε εκείνη , μαζί της ήμουν ο εαυτός μου , ο παλιός καλός εαυτός μου .

Οι μέρες περνούσαν μέχρι που ένα βράδυ οι αναμνήσεις επέστρεψαν , το σκηνικό του αγνού , πανέμορφου κοριτσιού πεσμένου στα χέρια μου , οι τύψεις , ήταν όλα πίσω μετά από πολύ καιρό . Άρπαξα το μπουκάλι με το κρασί που είχα κρυμμένο ανάμεσα στα βιβλία του δωματίου και κάθισα στο κρεβάτι πνίγοντας το μυαλό μου , χρειαζόμουν μια διαφυγή και αυτό ήταν το μόνο που θα μου την έδινε . Έμεινα ξύπνιος όλο το βράδυ , το ένα μπουκάλι έγινε δύο και τα δύο δέκα , κάθε δευτερόλεπτο και μια γουλιά . Όσο οι αναμνήσεις πνίγονταν στο κόκκινο υγρό που κατέβαινε στον λαιμό καινούργιες έπαιρναν τις θέσεις τους , ήταν λες και τα λίγα λεπτά είχαν μεταμορφωθεί σε αιωνιότητα . Τότε άκουσα την πόρτα του δωματείου της Emilyνα ανοίγει , τα βήματα της αντιλαλούσαν στον διάδρομο και έφταναν στα αυτιά μου . Βγήκα κρατώντας το μπουκάλι χωρίς να σκέφτομαι και την ακολούθησα με πιο αργούς ρυθμούς . Όταν μπήκε στο γυμναστήριο δίστασα , ένα κομμάτι μου ήξερε πως θα εξελισσόταν σε κάτι απαίσιο μα το άλλο δεν άντεχε χωρίς να την δει . Έτσι απλά ήπια μια γουλιά και προχώρησα , μπήκα μέσα και την κοίταξα , άρχισα τότε να αναρωτιέμαι γιατί ήταν ακόμα κοντά μου . Μου φαινόταν παράξενο που ένα πλάσμα όμορφο και γλυκό σαν και εκείνη άντεχε να βρίσκετε δίπλα μου . Έτσι λοιπόν της φώναξα … Της φώναξα με τον πιο άσχημο τρόπο που θα μπορούσα , την πρόσβαλα , την έκανα να κλαίει και όμως δεν νοιαζόμουν . Είχα σταματήσει να νοιαζόμουν από την στιγμή που έπιασα το μπουκάλι στα χέρια μου , είχα χάσει κάθε ελπίδα . Ακόμα βλέπω τα μάτια της όταν έφυγε τρέχοντας , εκείνη την στιγμή ήξερα πως είχε τελειώσει , κάθε μέλλον που θα μπορούσα να έχω με αυτό το κορίτσι είχε τρέξει έξω από την πόρτα και δεν θα ερχόταν ξανά πίσω . Έτσι κοντοστάθηκα κοιτάζοντας τον τοίχο μπροστά μου . Πέταξα το πλέον άδειο ποτήρι επάνω του και έβγαλα μια δυνατή κραυγή οργής . Τα είχα κάνει θάλασσα , για άλλη μία φορά εγώ και οι αμφιβολίες μου είχαμε καταστρέψει τα πάντα .