The Hunger Game (Louis & Harry Fanfic Greek)

Κεφαλαιο 3ο

Κεφάλαιο 3ο

Emily

Οι μέρες περνούσαν και η εκπαίδευση μου ερχόταν στο τέλος της . Είχα σχεδόν μάθει τα πάντα στο θέμα της μάχης έτσι ο Louisσκέφτηκε πως μπορούσε να μου δείξει κάποια κόλπα για την κοινωνικοποίηση . Όλοι ήξεραν πως το να τα πηγαίνω καλά με άλλους ανθρώπους δεν ήταν ένα από τα ταλέντα μου . Δεν έφταιγα όμως εγώ για αυτό , ήταν αποτέλεσμα όλων αυτών των αναμνήσεων και του παρελθόντος μου που με μετέτρεψαν σε ένα μοναχικό κορίτσι . Όταν η οικογένεια μου έφυγε έχασα κάθε είδους χαρά , ήμουν πλέον ένα αντικοινωνικό , μελαγχολικό ορφανό που έπρεπε να μάθει να επιβιώνει στην σκληρή κριτική και στις δυσκολίες της ζωής .

Κάθε φορά που κλίνω τα μάτια μου βλέπω την μητέρα μου την μέρα που πήραν εκείνη και τον πατέρα μου για τους αγώνες  , μέχρι και πριν από δύο χρόνια κάθε περιφέρεια πρόσφερε δύο άτομα , ένα αγόρι και ένα κορίτσι . Ήμουν μόλις ενός όταν τους πήραν μακριά μου . Οι γνωστοί τους στο χωριό πάντα έλεγαν πως ήθελαν να κάνουν ένα παιδί νωρίς γιατί φοβόντουσαν για το μέλλον και το πόσο δύσκολο θα ήταν τότε . Κανείς από τους δυο τους δεν επιβίωσε όμως για να γυρίσει πίσω να με φροντίσει . Σε αυτό το θέμα ο Louisείναι πολύ ήρεμος . Από το βλέμμα του φαίνετε η σιγουριά του για την επιβίωση μου . Κάτι όμως δεν μου κολλούσε στο όλο σκηνικό . Από εκείνη την νύχτα δεν μου ξαναφώναξε ποτέ , ήταν ευγενικός όπως πριν όλα αυτά συμβούν . Αυτή η αλλαγή διάθεσης του από την μια μέρα στην άλλη με τρόμαζε , δεν είχα όμως όρεξη να κουράσω το μυαλό μου με περισσότερες σκοτούρες .

«Emily !» ακούστηκε η φωνή του Louμέσα στις σκέψεις μου .

«Τι ;» είπα λες και είχα ξυπνήσει λίγα λεπτά πριν .

«Πάλι ταξίδευες» μου απάντησε

«Συγγνώμη ,  έχω πολλά στο κεφάλι μου»

«Τι σημαίνει αυτό ;» με ρώτησε

«Σημαίνει να μην ανακατεύεσαι» του απάντησα και προσπάθησα να απομακρυνθώ . Τα δυνατά του χέρια όμως με κράτησαν στη θέση μου .

«Μην μου γυρίζεις εμένα την πλάτη !»άρχιζε να μου φώναξε . Έμοιαζε με την τελευταία φορά  , η φωνή του όμως δεν ακουγόταν όπως τότε , ήταν απαλή , λες και νοιαζόταν πραγματικά .

«Γιατί ! Τι θα μου κάνεις ; Θα με σκοτώσεις ; Είμαι ήδη νεκρή ! Νεκρή ! Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσω !» λεπτές σταγόνες δακρύων έτρεχαν καταμήκος του προσώπου μου ενώ ούρλιαζα σχεδόν κοιτάζοντας ευθεία στα μάτια του .