De dochter van De Grote Drie(griekse goden van percy jackson)

Bericht uit de Onderwereld

Nico liep op Amira af en keek haar even aan. Toen omhelsde hij haar zo stevig dat hij dacht dat hij haar dood kneep. Amira huilde uit in zijn armen en haar schouders schokte.

"W-waarom? Waarom m-moest ik dood?   I-i-ik wist n-niet eens dat i-ik krachten bezat! Het is niet eerlijk" snikte ze verontwaardigd.

"De goden zijn nooit eerlijk, kleine zus" zei Nico troostend. Percy en Jason kwamen erbij staan. Jason trok haar uit Nico's armen en gaf haar een dikke knuffel terwijl Percy onhandig over haar rug wreef. Hazel wist niet wat ze moest denken. Aan de ene kant was ze verschrikkelijk jaloers op Amira dat ze haar grote broer inpikte. Maar aan de andere kant had ze medelijden met haar, ze was tenslotte wel haar halfzusje. Nico zal haar ook moeten delen met mij, dacht ze hoopvol. Iedereen stond er een beetje bij, met een verslagen uitdrukking op hun gezicht. Want ja, hoe troost je iemand die net heeft verteld dat ze door haar eigen vader is vermoord? Plotseling werd het ijskoud en toen bloedheet in de kamer. Alle lichten gingen uit en iedereen trok zijn wapens. Nico maakte een angstig geluid en Percy en Annabeth zette bange ogen op. In de duisternis verscheen een enorm gezicht. Het had alleen geen ogen, een neus, of een mond, het was een soort van duistere draaikolk die alles opzoog en verslond. De eigenaar van het hoofd droeg een zwarte helm van Stygisch ijzer. Nico jammerde zachtjes bij het zien van dit bekende gezicht.

"Tartarus..." zei Annabeth zachtjes.

"Goed geraden, dochter van Athena" zei Tartarus. Waar zijn stem vandaan kwam? Het was een raadsel, aangezien hij geen mond had.

"Ik kom mijn dochter een bezoekje brengen" meldde hij, op een toon die niet veel goeds voorspelde. Amira kromp ineen.

"Kom hier mijn dochter" gebood Tartarus. Aarzelend en doodsbang deed Amira een paar stapjes dichterbij een van haar vaders. Tartarus maakte een tevreden geluid. Percy vreesde het ergste en trok Amira terug. De god van de afgrond leek niet erg blij en mompelde een paar woorden. Opeens werden Percy's armen slap en hij had er geen controle meer over. "He!", riep hij verontwaardigd,"waar slaat dit nu op?!"

"Je moet van mijn dochter afblijven, zoon van Poseidon. Het lukte me bijna jou te vermoorden en ik zou zo weer een poging wagen, maar dan met succes!" brulde Tartarus. Percy werd bleek en trok zich terug. Amira aarzelde even voor ze weer een stap naar voren deed.

"Amira, je bent groot geworden", zei Tartarus met trots in zijn stem,"maar ook mooier en machtiger, je moet leren om met je krachten om te gaan. Zeker met de krachten die je van mij geërfd heb, jij bent mijn eerste halfbloed-kind en de macht die je bezit is ongekend." Amira schuifelde nerveus heen en weer. Wat moest ze hiermee? Ze werd er alleen maar ongemakkelijk van om te moeten horen hoe 'machtig' ze wel niet was. Wat als het uit de hand liep? Ze kende haar eigen krachten niet. Stel dat ze tijdens het oefenen iedereen op het schip dood neer liet vallen! Dat mocht niet gebeuren.

"Kom met me mee", zei Tartarus,"ik zal je leren hoe je met je krachten om moet gaan. Je zult machtig worden en regeren over alle halfbloeden! Je zult groot worden, een godin! Groter dan Hercules! Ga met me mee, ik zal je leren om groot te worden." drong hij gretig aan. Iedereen, zelfs Leo, kreeg een paniekerige blik in zijn ogen. Zou ze meegaan met haar vader? Hun verraden voor de meest duistere en machtigste god? Als dat gebeurde... Nee, dat mocht niet. Nico en Piper namen Amira bij haar hand en trokken haar terug.

"Wat je ook doet, beloof dat je niet met hem mee gaat" siste Piper in haar oor. Amira keek angstig om zich heen. Ze wou dolgraag bij haar nieuwe vrienden blijven, maar deze god voor haar neus was wel haar vader. Ze was in tweestrijd met zichzelf. Als je vader zo machtig was, kon je dan wel weigeren? Ze hoopte het maar want ze bleef veel liever in de stervelijke wereld.

"Vader", begon ze, haar stem verrassend kalm,"ik waardeer uw aanbod, maar ik denk dat ik liever hier in de stervelijke wereld blijf.". Een moment lang verdween alle zuurstof uit de lucht en de halfgoden hapten naar adem. Tartarus was boos, en dat beloofde niet veel goeds.

"Ik zweer op elke rivier uit de Onderwereld die door mijn lijf stroomt, dat jij met mij naar Tartarus gaat! Ik zal degene zijn die het je leerr!" en met deze dreigende woorden verliet hij de kamer. Percy's armen functioneerden weer en iedereen zoog met grote hoeveelheden zuurstof naar binnen.

"Excuseer me even", mompelde Amira toen ze aanstalte maakte om te vertrekken. Hazel versperde haar de weg.

"He, he", zei ze zachtjes,"wij zullen het je wel leren. Percy kan je leren het water te beheersen, Jason kan je leren vliegen, Nico kan je leren schaduwreizen en ik..." ze twijfelde even. Wat zou zij Amira kunnen leren? De vloek die ervoor zorgde dat ze kostbare stenen uit de aarde omhoog kon toveren, had ze van haar moeder gekregen. Ze kon de Mist beheersen, maar zou ze Amira dat ook kunnen leren?

"Jij kan me toch leren edelmataal te beheersen?" vroeg Amira voorzichtig. Hazel schrok op uit haar gedachte en glimlachte warm.

"Ja, ik zal je leren om met edelmetalen om te gaan."

"En hoe zit het dan met haar hele 'Tartarus-krachten' enzo?", vroeg Leo, die zich afzijdig had gehouden,"straks vermoord ze iedereen binnen een straal van , weet ik veel, vijf kilometer!" Iedereen wierp hem een vernietigende blik toe en hij trok zich terug.

"Oké, oké, sorry hoor. Ik zeg alleen maar dat áls..." hij werd onderbroken door Percy.

"Niks als, Nico leert haar om te gaan met de doden en die hele Tartarus kant laten we voorlopig even achterwege, oké?"

Iedereen knikte instemmend.

"Je moet natuurlijk ook om leren gaan met wapens" merkte Frank op,"ik kan je wel leren boogschieten." Amira's gezicht klaarde op, ze had altijd al willen boogschieten.

"Ja, en ik ben natuurlijk degene die je in zwaarvechten kan trainen." zei Percy met een grijns.

"Hé, hé, hé, niet zo snel", zei Jason," ik kan haar beter leren zwaardvechten hoor."

"Hoezo dat? Alsof je beter bent dan ik." antwoordde Percy uitdagend.

"Ik bén ook beter dan jou, en de Romeinse technieken zijn zoiezo beter dan de Griekse."

"Wat?! De Griekse zijn juist beter!"

"Heeee, doe eens rustig jullie twee!" riep Amira," ik kan toch beide leren? Grieks én Romeins?" De jongens keken elkaar beschaamd aan, en mompelden allebei instemmend.

"Dat is dan geregeld!" Amira was nu al veel vrolijker. Ze gaapte luid.

"Maar ik denk dat ik nu beter kan gaan slapen. Trusten." zei ze, en ze wandelde naar haar slaapkamer. Ze was uitgeput en toen haar hoofd het kussen raakte, viel ze als een blok in slaap.