De Belofte (DE OVERGAVE #3)

1B • 575 uren voor H.F.O.

"En hier is hij, dames en heren! Robert Blaine McGee, senator voor de staat New York, die vanochtend aankondigde dat hij zich opgaf om mee te dingen voor het postje op het Witte Huis! Geef deze presidentskandidaat een hartelijk applaus, dames en heren!"

Met een grote glimlach keek Gabrielle toe op de vele televisieschermen hoe haar man breed glimlachend het publiek begroette voordat hij in de pluche fauteuil ging zitten naast de presentator van een bekende talkshow.

Even liet Gabrielle een grote zucht ontsnappen. Deze dag was extreem vroeg begonnen voor hen.

Om vijf uur 's ochtends, na een extreem korte nacht, was het team van Bobby al samengekomen om alle details van Bobby's aankondiging te bespreken. Richard Hess, Bobby's vertrouweling en oude mentor, was degene die erop stond om het volledige stappenplan nog eens te doorlopen en elke zin van Bobby's speech te wikken en wegen.

Gabrielle had niet veel kunnen doen behalve het team te voorzien van sterke koffie en warme croissantjes om de lege magen te vullen. Gisterenavond laat had ze nog met Bobby zijn speech overlopen en haar mening gegeven omdat Bobby er om vroeg.

Terwijl Bobby's team alle evenementen van de dag besproken, was Gabrielle naar haar schoonouders vertrokken.

Haar jongste dochtertje, Margaret, bleef al een week bij haar grootouders slapen, zodat ze bespaard bleef van de vele mensen die constant het huis in en uit liepen. Voor Gabrielle was het lastig om zo lang van haar dochter gescheiden te zijn - Meg was haar oogappel, haar jongste. Daarom probeerde ze zo vaak mogelijk naar Noelle en Ralph te gaan en Meg zelf naar de basisschool in Scarsdale te brengen.

Andrew en Irene waren ouder en zaten op een kostschool in Massachusetts. Gabrielle had zich met hand en tand verzet tegen Bobby's idee om de kinderen naar één van de beste kostscholen van het land te sturen. Het idee dat haar kinderen meer dan tweehonderd mijl van haar verwijderd zouden zijn en dat Gabrielle ze enkel nog maar tijdens de vakanties zou kunnen zien, had haar hart gebroken.

Toch had Bobby niet willen inbinden. Het onderwijs dat zijn kinderen zouden krijgen, zou het beste van het beste moeten zijn. Maanden had Bobby op Gabrielle ingepraat, haar verhalen over zijn kostschooltijd verteld, haar meegenomen naar de kostschool om haar kennis te laten maken met de faculteit en het personeel en het idee dat de kinderen het naar hun zin zouden hebben hier.

Maar Gabrielle was er het hart van in toen de dag was aangebroken dat ze haar enige zoon had moeten loslaten daar voor dat statige gebouw in de bossen. Ze had Drew niet willen loslaten, haar armen om hem heen gekneld, terwijl ze de tranen die ze zo goed mogelijk had proberen te bedwingen, voelde overstromen.

Drew was enthousiast geweest om de campus te ontdekken en had zich met zeer veel moeite weten los te maken uit zijn moeders omhelzing. Hartgebroken zag Gabrielle hoe haar zoontje, haar knappe Drew met zijn zwarte haren, van haar wegliep, op zoek naar de kamer die voor een heel jaar lang de zijne zou zijn.

Op de terugweg had Gabrielle geen woord tegen haar man gezegd.

De brieven die Andrew haar elke week trouw stuurde, hadden de pijn een beetje weten te verzachten. Drew sprak over zijn vrienden, de twee jongens met wie hij een kamer deelde, het heerlijke eten dat hij elke dag voorgeschoteld kreeg en de zwemclub waarvoor hij was geselecteerd.

Het afscheid van Reny, dat twee jaar later plaatsvond, verliep iets gemakkelijker, maar toch had Gabrielle haar tranen de vrije loop gelaten toen Reny haar zo gemakkelijk inruilde voor haar vriendinnen.

Gelukkig zou het volgende afscheid pas over twee jaar plaatsvinden, troostte Gabrielle zichzelf. Haar lieve kleine meid bleef nog even bij haar.

Op de schermen die backstage hingen, kon Gabrielle het interview dat Bobby gaf, uitstekend volgen. Naast haar stond Lesley Sullivan, één van de jonge leden van Bobby's campagneteam, aantekeningen te maken over alles wat Bobby zei.