Eva, Het Wolvenmeisje (on hold)

3. Een plan

De pop is..weg?! Hoe kan dat nou? Er was toch niemand op mijn kamer geweest? Ik kan het niet geloven terwijl ik in mijn bed probeer te slapen. Het raam staat open, de gordijnen wapperen weer door de wind en  de gordijnen worden soms zo hoog opgetild,  dat het maanlicht de kamer verlicht. Die pop is een raadsel, maar het boek is ook een mysterieus geval. Duizende vragen borrelen in me op en nu kan ik al helemaal niet slapen. Ik kijk rechts naast me op de wekker, die geeft 02:00 aan. Wanneer voor de zoveelste keer het maanlicht naar binnen schijnt, krijg ik een idee. Een fantastisch idee. Ik ga hier weg, voorgoed. Vannacht pak ik mijn spullen in en dan kan ik morgennacht vertrekken. Nou ja, ontsnappen. Het moet allemaal heel stilletjes gebeuren, anders betrapt Kara me. En dat zou een ramp zijn. Ik zet één been uit bed, van plan om de spullen te gaan pakken, als ik van achter mijn deur voetstappen hoor. Kara. Ohnee! Ze verpest mijn hele plan en snel trek ik mijn been weer in mijn bed en doe ik alsof ik slaap. Ik hoor mijn deur opengaan en een stem klinkt zachtjes: "blijf...waar...je...bent...begrepen?" En dan slaat ze de deur keihard dicht. BOEM! En daarna hoor ik glas vallen, in duizend stukjes. Ik ga vlug rechtop zitten. Maar er is niks van glas op de grond te bekennen. En nadat Kara de deur had dichtgeslagen,  hoorde ik ook geen enkele voetstappen meer. Kara is vreemd. Heel vreemd. Net als de pop en het boek. Dat plan gaat dus vannacht niet meer lukken. En het lukt me om toch in slaap te vallen.

Ik heb een plan, een goed plan die niet mag mislukken. Niet kan mislukken. Ik zit de hele tijd mijn plan te overzien, terwijl ik eigenlijk moet opletten in de klas. We zitten rustig te werken bij geschiedenis, als plots meneer Blom naar binnen komt lopen om iets aan de leraar te vragen. (Meneer Blom is echt een hele enge vent die eigenlijk geschorst was wegens pedo gedrag, maar op een één of andere manier loopt hij hier nog steeds rond. De engerd.) Iedereen kijkt hem met afschuw aan. Alle meisjes kijken elkaar aan en trekken een gezicht van afschuw. Ik doe ook mee en ik kijk naar Anna, een soort vriendin. Ze kijkt terug met dezelfde blik en strijkt dan haar blonde haar weg en werkt weer verder.

Als ik thuis ben vraag ik of ik mag helpen koken, nee is natuurlijk het antwoord. Ik mag nooit helpen. Ik mag niet eens in de keuken zijn. Geen idee waarom ik het ook vroeg. Dus ga ik naar de studeerkamer om mijn huiswerk te maken, maar Kara houdt me tegen. "Wat ga je doen?" "Huiswerk maken." antwoord ik en ik loop stevig door, voordat ze me weer vastpakt. Kara laat me los en ik begin aan mijn huiswerk. Ik verwacht dat er weer iets mysterieus op het bureau ligt, maar het is helemaal leeg. Teleurgesteld ga ik verder met mijn huiswerk. Nou ja, wat je huiswerk noemt. Ik noem het liever....een ontsnappingsplan.