Healing (Briwoon Day6) Nederlands

Hoofdstuk 4

Dowoon was nerveus. Natuurlijk was hij dat. Wie zou het niet zijn? Hij had geen idee waar Younghyun hem naartoe zou brengen. Hij had Dowoon alleen verteld om buiten bij het treinstation op hem te wachten en dat hij hem op zou pikken.

Het weer die dag was Dowoon's favoriete soort weer. Het was de eerste herfstdag van het jaar, maar het was nog steeds een vrij zonnige avond. De bomen hadden al hun balderen nog, maar sommigen kleurden al geel of oranje. Dowoon hield niet van de zomer, omdat hij een hekel had aan zweet en muggen, maar de vroege herfst was precies goed. Het was koud genoeg om niet te hoeven zweten, en een spijkerbroek met een trui te dragen, maar warm genoeg om zonder jas te gaan. De vroege avondzon was een goudkleurige deken die Dowoon's zwarte krullen warm maakte en zijn witte shirt een oranje gloed gaf.

Net wanneer Dowoon opkeek van zijn telefoon, ontmoetten zijn ogen die van Younghyun. Het was anders dan die keer toen hij hem op straat zag, grotendeels omdat Younghyun nu terug staarde.

Tot Dowoon's verbazing was Younghyun de eerste die wegkeek. Dowoon zag dat hij een boeket gele tulpen vasthield, en dacht meteen terug aan hun eerste ruzie, op de dag van hun jubileum van één maand. Zou Younghyun boos worden omdat Dowoon niks had meegebracht?

"Hé, lang niet gezien," zei Younghyun. Samengaand met die woorden veranderde zijn onzekere uitdrukking in een warme, met een tikkeltje schaapachtigheid. "Ik heb wat bloemen voor je meegenomen. Ik weet dat het misschien een beetje flauw is, maar..." hij grinnikte. "Ik wilde gewoon beginnen met een goede start."

Dowoon kon merken dat Younghyun ook zenuwachtig was, misschien zelfs wel erger dan Dowoon. Hij leek er erg op gesteld te staan een goede tweede- eerste indruk te maken.

Dowoon nam de bloemen aan en bedankte Younghyun.

"Zullen we dan maar naar de locatie gaan?" vroeg Younghyun, naar achteren wijzend met zijn duim naar waar zijn auto stond.

"Ja, is goed," zei Dowoon, gepaard met een snel, misschien een beetje schuw, knikje.

Het was gek om naast Younghyun in de auto te zitten. Misschien was "gek" niet precies het gepaste woord, maar ongemakkelijk was het zeker. Dowoon wist niet hoe hij een gesprek moest aanknopen, dus was het Younghyn die uiteindelijk na een paar minuten de stilte verbrak.

"Dus... wat doe je tegenwoordig allemaal?"

"Niet veel, om eerlijk te zijn. Ik werk nog steeds bij het zelfde kantoor," zei Dowoon. "Ik heb van Sungjin gehoord dat je een leraar bent, hm? Hoe is dat?"

"Het is geweldig," zei Younghyun. "Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken, tot mijn eigen verbazing. Ik dacht dat ik er niks van zou bakken toen ik net begon, maar toen ik de kleine monsters beter leerde kennen, ontdekte ik steeds meer welke methodes het beste werkten. Toen ik dat eenmaal doorhad, was het een fluitje van een cent, en sindsdien heb ik altijd veel plezier in mijn werk. Op de een of andere manier zijn ze allemaal dol op me."

Dowoon grinnikte. Hij kon zichzelf niet geloven. Hij was werkelijk aan het grinniken om iets wat Younghyun had gezegd. Het voelde alsof hij in een soort parallel universum was beland. Gewend te moeten raken aan deze soort van hippie Younghyn die overal van hield was nog lastiger dan het leek.

Younghyun hief zijn hand op om zijn haar uit zijn gezicht te vegen tijdens het rijden, en in een reflex kromp Dowoon in een. Younghyun had hem in het verleden nog nooit geslagen, Dowoon wist dat hij dat nooit zou doen, maar al het schreeuwen en met dingen gooien hadden hem schrikkerig gemaakt en hij was daar nooit compleet van genezen.

"Het spijt me," mompelde Younghyun. Hij was op de hoogte van wat hij Dowoon had aangedaan. En elke seconde van zijn leven voelde hij zich er nog slecht over, en hij zou alles geven om dat kleine beetje gevoel die hij nog over had dat het Dowoon's eigen schuld was, voorgoed te laten verdwijnen. Al was hij aan de buitenkant veranderd in deze kalme, liefhebbende persoon, had hij soms nog steeds gewelddadige gedachten. Hij deed wel altijd zijn best om die te onderdrukken. Hij wilde werkelijk een beter persoon worden.