İblislerin başrol oynadığı geçmiş tiyatrosunun son perdesi; tek bir bakışla yerle bir oldu.
Tüm zamanları acıyla haykırırken, kadın tek bir yaşına tutundu; göğsünü yıldızlara yasladı.
Şeytan boynuzlarını gizleyen bir maskeyle sergilenen şimdinin öl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15.BÖLÜM: UMUT
O zamandaydım.
Hissizliğin kalbime kefen diye giydirildiği, duygularımın toplanıp hiçlik denizine atıldığı ve sadece zihnimin, hastalıklı, kurak topraklarında gezindiğim o zamanlardan birini yaşamaya başlamıştım. Zaten buradayken, ancak o zamanlar işlerdi.
Akrep yelkovana ihanet etmiş, onu sokmuştu ve akan kan ile zehir zamanın suyuna bulanmış, rengini başkalaştırmıştı.
Bu zamandaydım.
Asfalt, yeni yağmur yağmış gibi sırılsıklamdı ama bulutlar gökyüzünü terk etmişti. Sanki bir zamanlar yağan yağmur, bu zamanın tahtına oturmuştu ve her şey apaynıydı, değişemiyordu. Soğuk yerli yerindeydi, üzerimdeki beyaz paltoya rağmen üşüdüğümü hisettim. Başımı gökyüzüne kaldırdım ama yine sokakları çarşaf gibi örten sis yüzünden hiçbir şey göremedim.
Bu zamanda değildim belki de.
Zihnimin esareti altındaydım, ve biliyordum ki yaşayacaklarım, göreceklerim, duyacaklarım bitmedikten sonra bu esaretten kurtulşum yoktu. Gökyüzüne bakmaya devam ettim; bir ses, bir sesleniş bekledim ama bu sefer gelen kimse olmadı. Yalnızdım.
Bir süre, belki uzunca bir süre zamanın kum tanelerinden çalarak kendi ömrüme kattım ve gökyüzüne bakmaya devam ettim. Sokak aynıydı, sis aynıydı, yanıp sönen ve arada cızırdayan sokak lambaları aynıydı. Soğuk da aynıydı. Buna rağmen kendimi bambaşka bir anın içinde gibi hissettim.
Çaldığım kum taneleri bittiğinde başımı önüme çevirip bir kol gibi uzanan sokağa baktım ve gelecek birini beklemekten vazgeçtim. Bu sefer ben onları bulacaktım. Kollarımı bedenime dolamak için ellerimi kaldırdığımda, anlık olarak aklıma gelen şeyle el bileklerime baktım ve şaşkınlık tenime altında bir veba gibi yayıldı. Bileklerimdeki kanayan kesik izleri silikleşmeye başlamıştı, sanki hiç olmamış gibi yok oluyorlardı.
Bunun nasıl mümkün olduğunu düşünmeye başladığım sırada sokağa doğru bir adım attım ve bu olduğum yerden uzaklaşmak için yaptığım ilk hareket oldu. Ama o an, çok tuhaf başka bir şey daha oldu. İleri giden adımım yere bastığı anda kulaklarımı büyük bir uğuldama sesi doldurdu ve gözlerimi refleks olarak kapattığımda soğuğu iliklerime kadar hissettim.
Adımladığım yerde bir süre durdum önce; soğuğun bir anda neden bu kadar acımasız olduğunu düşündüm. Ellerim yavaşça aşağı inerken parmaklarımı, yüzümü gıdıklamaya başlayan o şeylerle birlikte anlık bir tebessüm ettim. Göz kapaklarımı araladığımda; sokak aynıydı, sis aynıydı, soğuk artmışı ama artık her yer bembeyazdı.
