İblislerin başrol oynadığı geçmiş tiyatrosunun son perdesi; tek bir bakışla yerle bir oldu.
Tüm zamanları acıyla haykırırken, kadın tek bir yaşına tutundu; göğsünü yıldızlara yasladı.
Şeytan boynuzlarını gizleyen bir maskeyle sergilenen şimdinin öl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14.BÖLÜM: ANILAR
Suyun içindeydim.
Tüm bedenim, bir okyanusun tam ortasında duruyordu ve gözlerimin alabildiğine sonsuz bir mavilik vardı. Nefes almıyordum, nefesimi tutmuştum. Nefes alırsam ciğerlerim parçalanırdı. Bu düşünce kalbime korku saldı çünkü nefes almam gerekecekti.
Gözlerimi kısarak üzerime bakındım ve çırılçıplak olduğumu fark ettim. Kulaklarımın uğuldamasına neden olan su, bedenimi bir kıyafet gibi sarmıştı ama buna rağmen böyle durmaktan çekindiğimi hissettim. Saniyeler geçtikçe ciğerlerim yanmaya başladı, korku; damlatan bir musluğun çıkardığı rahatsız edici ses gibi zihnimi rahatsız etmeye başladığında nefes alabilmek için suyun yüzeyine çıkmaya karar verdim ve başımı havaya doğru kaldırarak hareketlendim.
O anda bir şey oldu.
Hareketlendiğim yerden suya lacivert bir sıvı bulaştı; tekrar hareket ettim ve aynı şey yine oldu. Kaşlarım çattım hafifçe, bunu sorgulamak istedim ama zihnim o an sadece nefes dilendi benden. Umursamadım, bacaklarımı da hareket ettirerek suyun yüzeyine doğru yüzmeye devam ettim. Ben yüzdükçe sanki bedenimden yayılan o lacivert sıvı suya karışmaya devam etti ve bir süreden sonra su, mavi rengini kaybedip laciverte dönüştü.
Gözümün önünü bile göremez oldum.
Çırpındım güçlükle ve yukarı doğru yüzmeye çalıştım ama hiçbir şey göremediğimden ne tarafa yüzdüğümü dahi kestiremiyordum. Nefessizlik zihnimi deşmeye başladığında tekrar çırpındım ve o lacivert sıvı biraz daha yayıldı.
"Ne bu?"
İçimden telafuz ettiğim soru, zihnimde ses bulmuş sanki etrafta yankılanmıştı. Korku dolu gözlerle elimi boğazıma sardım ve o an bir ses sorumu yanıtladı.
"Mürekkep."
O tanıdık tok ve aksanlı tını... Onu görme ihtiyacı içime ağlarını örerken kendi etrafımda döndüm suyun içinde fakat hala görebildiğim hiçbir şey yoktu. Tekrar o konuştu.
"Mürekkep içinde yüzüyorsun."
Yutkundum ve ciğerlerim acıyla yanarken elimi kalbimin üzerine yerleştirdim.
"Nerdesin Aysar?"
"Boğulacaksın birazdan," Sesi suyun içinde yankı yapıyordu, sanki o suyun içinde konuşabiliyordu ve ben onu net bir şekilde duyabiliyordum. "Sen; kendi hayat hikâyeni sayfalara taşıyan mürekkepte boğulacaksın."
Söylediği şey beni dehşete düşürürken gözlerimin kararmaya başladığını hissettim. Yaşamaya arzusuyla yukarı doğru yüzmeye çalıştım ama ben yüzdükçe mürekkep çoğaldı.
