Roommates with the Badboy

#81

___||___

'Herinner je de dag toen we elkaar hadden ontmoet?' Vraagt Jacob als we eenmaal zitten.

Ik knik, en pak Jacob's hand. We zijn belandt in een oude 90s themed cafe. Ik houd van dit soort cafés.

'Tuurlijk.' Zeg ik, en ik wrijf met mijn duim over zijn hand. Jacob glimlacht naar me. En ik doe hetzelfde. Onze ogen lijken wel voor altijd naar elkaar te kijken. Alsof er een slot op zit, waar de sleutel van mist.

'Hoezo?' vraag ik.

'Ik was een klootzak. Maar...' begint Jacob, en hij haalt zijn neus een keer op voordat hij doorgaat. Ik laat mezelf naar hem luisteren zonder wat te zeggen. Hij heeft de ruimte nodig.

'Dat ben ik niet meer. Na al die keren dat ik je heb gered, kan ik je niet nog een keer in pijn zien. Ik wil je beschermen. Zonder dat ik je moet redden. Ik wil je vasthouden, zonder te twijfelen over de ochtend erna. Ik wil je vriendje zijn. Zonder jouw schaamte. Ik wil je zoenen, zonder nadenken. Zonder te weten dat er daarna weer een koude sfeer komt. Of dat we elkaar weer treiteren.'

Tranen springen in mijn ogen. Dit was te veel. Dit werd te veel.

'Jacob... die tijd is voorbij.' Fluister ik. En alweer wrijf ik over zijn hand. Zijn blik geeft me meteen in plaats van een wanhopige blik, en rustgevende. En dat maakt me ook kalm.

Hij knikt en gaat verder.

'Wist je nog toen we tegen elkaar opbotsten? En dat je koffie over me heen gooide?' Nu komt het er eerder uit alsof hij weer grapjes maakt, en daardoor kan ik alleen maar glimlachen.

Ik knik. Natuurlijk weet ik dat. Hoe kom ik het ooit vergeten? Langzaam lach ik tegen mezelf als ik eraan terugdenk.

'Latte.' Zeg ik. De koffie die ik toen nam.

Net op dat moment komt de serveerster bij ons tafeltje staan. Ik kijkt op en zie een vrouw rond de 20.

'Hallo! Weten jullie al wat jullie willen drinken?'

Jacob knikt voordat ik wat kan zeggen. Zonder dat ik weet waarom, grijnst hij. Ik kijk hem vragend aan, maar ik verwacht geen antwoord.

'Wat is het geworden?' Vraagt het meisje.

'Een latte voor de dame.' Zegt Jacob. Mijn gezicht glinstert meteen helemaal en ik kijk verrast naar Jacob. Hij geeft me een blik voordat ik uit het raam kijk.

'En doe mij maar hetzelfde.' Zegt Jacob zonder op de menukaart te kijken.

De serveerster knikt en loopt weg.

'Latte, hah.' Grijns ik naar Jacob als ik mijn hoofd terugdraai.

'Ik wilde gewoon wat flashbacks opbrengen, honey.''

Langzaam laat ik zijn handen los, en leun ik achteruit.

'Laten we dat doen.' En op die opmerking heb ik een lachende Jacob gevonden.

___||___

Ik zit vol. Of: ik ben voldaan. Zoals mijn ouders willen dat ik het zeg. Over hun gesproken, ik heb ze lang niet meer gezien.

Die latte vult je echt.

'Waaraan denk je?'

Ik vlieg meteen weer uit mijn gedachtes en kijk Jacob aan.

'Niks.'

Hij grinnikt en neemt de laatste slok van zijn Latte. Maar zijn ogen verlaten nooit de mijne. En ik vind het best verleidelijk, de manier waarop zijn ogen naar mij kijken, in plaats van opde beker. Terwijl de rest van zijn gezicht is bedekt, met een glas koffie.