Roommates with the Badboy

#41

~Sarah~

Ik loop snel terug naar mijn appartement. Ik voel me slecht, ik sta op het punt over te geven. Snel doe ik de deur open als ik aankom en ren naar de wc. Ik blijf erboven hangen maar er komt niets. Gelukkig. Het liefst zou ik alles eruit kotsen wat slecht is, ontvoeringen, ongelukken. Jammer genoeg werkt het niet zo.

'Gaat het?' Ik kijk op en draai me om. Cindy.
'De meeste brave meiden horen ja te zeggen, maar is het erg als ik nee zeg?' Vraag ik hopeloos en ik val in haar armen.

Cindy aait me over me rug en een traan valt naar beneden.

Ik ben nu helemaal niet geconcentreerd.
Sofie, waar is ze? Hoe moet ik het mijn ouders vertellen? Of moet ik het niet doen? Of weten ze het al, maar hebben ze me niks laten horen?

Nee, dan zouden ze bellen. Naar me toe komen. Me troosten en me vertellen dat ze naar Sofie aan het zoeken zijn, dat alles goed komt.

Maar soms komt niet alles goed. 'Alles komt goed' is maar een sprookje. Iedereen heeft wel tegenslagen. En soms komt het niet goed.

'Wil je erover praten?' Vraagt Cindy?
'Wil jij?' Vraag ik. 'Hoe bedoel je?' 'Jij en Jacob. Jij hebt me ook wat te vertellen.'

Ze zucht. 'Het wordt laat. Ik ga maar slapen.'

Ik kijk haar boos aan. 'Nee! Niks het wordt laat. Net vroeg je nog of ik erover wil praten en als ik zeg: wil jij?, dan heb je opeens geen tijd meer!?'

Mensen doen dat altijd. Als ze vragen of het gaat en ze hebben zelf problemen die ze van mij ook moeten vertellen hebben ze opeens geen tijd meer of wat dan ook. Waarom? Zeg dan gewoon dat je er nog niet klaar voor bent. Ik ben echt niet gek, ik geloof niet in dat soort smoesjes ofzo. Als ze zeggen dat ze weg moeten klopt het niet, want daarvoor hadden ze nog tijd om naar je te luisteren.

Ik zucht. Aan de ene kant is het vervelend dat mensen dat doen, maar aan de andere kant niet want ze zijn niet egoïstisch ofzo om over hunzelf de hele tijd te praten.

Ik zucht. 'Sorry, Cindy. Vertel me maar alles als je er klaar voor bent. Ik zal altijd naar je luisteren.' Ze kijkt me aan.

'Ik zal het nu wel vertellen.' Ik knik blij. 'Ik vertel de mijne dan ook wel.'

Ze knikt en samen lopen we naar de woonkamer.

Ze kijkt naar de bank. Ik kijk haar kant op. Ze is er volgens mij niet klaar voor.

'Cyn, ik vertel mijn verhaal wel als eerst,' zeg ik en ik begin te vertellen over alles, Sofie die eerst opeens weg ging, en wat we daarnet allemaal deden.

~Sofie~

Ik zit in kamer drie, een kamer waarvan ik niet had verwacht dat hij er zo uit zag.

Opeens, opeens ben ik in een luxe kamer, met een groot bed, kroonluchter, chique meubels.

(Omslag ik kamer 3)

Wat doe ik opeens in een chique kamer?

Opeens hoor ik gekraak. Voetstappen.

Ik kijk richting de deur, wachtend op een antwoord. Wachtend op wie er komen zou. Of het mijn lot bepaald of niet.

Of het een redder is.
Of de sleutel naar de hel...

~Sarah~

'Oh my God, jij bent betast door Jacob, en Sofie heeft je gered?' Ze knikt met haar rode wangen.

'Hé? Je hoeft je niet te schamen. Jij hebt alleen maar het goede gedaan.' Schamend kijkt ze me aan. Ik zie twijfel in haar ogen. 'Ik weet niet of ik het goede heb gedaan. Sofie heeft me gered, en kijk waar ze nu in is beland. In deze shit!? Heeft ze dat verdient? Nee. En ik heb haar nooit bedankt,' huilt ze.