Μια φορά κι'ενα μπορω

🌼

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό.

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες.

Είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στην κρύα επιφάνεια του παραθύρου και χαζευε την θέα - τα μικρά κατάλευκα σπιτάκια, τα πανύψηλα δέντρα και τις ατέλειωτες καταπράσινες εκτάσεις που απλώνονταν σαν σκόρπια χρώματα μπροστά στα μάτια της, καθώς το αυτοκίνητο συνέχιζε να προχωρά με σταθερή ταχύτητα.

Με τα ακροδαχτυλα της άρχισε να περιεργάζεται μια ξανθιά μπούκλα που είχε ξεφύγει απο τα πλεγμένα μαλλιά της περούκας της.

Έστρεψε το βλέμμα της στον μοναδικό άνθρωπο που είχε πλέον στην ζωή της και έμεινε να τον παρατηρεί, ξεκινώντας από τα καστανόξανθα μαλλιά του που έπεφταν σαν καταρράκτες στο μέτωπο του καταλήγοντας στα μακρυά δυνατά του χέρια που εσφιγγαν το τιμόνι.

Εκείνος καταλαβαίνοντας ότι τον κοίτα επίμονα της χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο και έστρεψε την προσοχή του πάλι στην οδήγηση.

Ξαναγυρίζοντας το βλεμμα της στο θολό, γεμάτο ίχνη από στεγνές πλέον σταγόνες βροχής έμεινε να αντικρίζει εκπληκτη ένα τεράστιο λιβάδι με καταπράσινο γρασίδι και πανέμορφα ανθισμένα λουλούδια.

Σαν να βγήκε απευθείας από τα παραμύθια που τόσο της άρεσε να διαβάζει μικρή.

-“Σταματα το αυτοκίνητο” ζήτησε ήρεμα.

Εκείνος τρομαγμένος σταμάτησε έχοντας υιοθετήσει μια επιφυλακτική έκφραση.

Αντί για οποιαδήποτε εξήγηση, εκείνη με αργές προσεκτικές κινήσεις άνοιξε το ραδιόφωνο του παλιού μεταχειρισμένου αυτοκινήτου και δυνάμωσε την ένταση έχοντας αφήσει μια εύθυμη μελωδία να πλημμυρίζει τον μικρό χώρο.

Έπειτα άνοιξε την πόρτα και βγήκε από το αυτοκίνητο κάνοντας νόημα στο αγόρι της να την ακολουθήσει.

Περπάτησε αργά και σταθερά ανάμεσα από τις λευκές μαργαρίτες ώσπου οι ερωτήσεις του την σταμάτησαν.

Αντί να του απαντήσει στράφηκε προς το μέρος του χαρούμενη και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, παρακινώντας τον να τυλίξει τα δικά του τρυφερά γύρω από την μέση της.

Άρχισαν και οι δύο να κινούνται ρυθμικά στους απαλούς τόνους της πρόσχαρης μελωδίας, επιτρέποντας στους εαυτούς τους να ξεχαστούν από τον πόνο και την κούραση των προβλημάτων τους.

Και έμειναν εκεί για αρκετή ωρα, αδιαφορώντας για την ανεργία, την φτώχια, τον καρκίνο που τους απειλούσαν.

Έμειναν εκεί απλά χορεύοντας και απολαμβάνοντας ο ένας την ζεστασιά του άλλου με την μουσική να αντηχεί για πολύ ώρα στα αυτιά τους..: “Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα....”

Γιατί μόνο αυτό θα τους έμενε μέχρι το τέλος : η χαρά, η ελπίδα, η αισιοδοξία.

Και το έκαναν για τον καλύτερο λόγο τους κόσμου.

Για την αγάπη.

Λοιποννν...είπα να δοκιμάσω τα όρια μου και να γράψω κάτι ελαφρώς διαφορετικό απο αυτά που είχα συνηθίσει.
Και επειδή μου άρεσε αυτό που προέκυψε σας προτείνω να συνηθίσετε αυτού του είδους τα κεφάλαια από εμένα γιατί θα ανεβαίνουν συχνά 🖤
Ελπίζω να σας αρέσει και εσάς.

Anemodarmenh 💛