Yeniden selam :)
Gözlemi açtığımda hastane odasındaydım. Kolumda soğukluk hissettiğimde koluma baktım serum takılıydı karşımda da o şapkalı çocuk.
"B-ben neden buradayım?"
"Bayıldın."
"Bayıldım mı?" gözlerini devirerek başını salladı. Bende boş tavana bakmaya devam ettim.
Gözlerimi yeniden açtığımda yeniden hastane odasındaydım, yeniden karşımda o vardı.
" Sana yemek getirip geliyorum. Yemeğini yedikten sonra cenazeye gideceğiz." hızla başımı salladım
"Ben yemek istemiyorum gidelim annemin cenazesine " dedim ama o pek kafasına takmadan odadan çıktı. Geri geldiğinde elinde çorba ile yanıma oturdu. Çorbayı ondan almak için elimi uzattım ama çorbayı hafif sağa döndürdi ve
"Ben yediririm" dedi. Daha tanımadığı insana neden böyle davranıyor bu adam! Çorbadan bir kaşık aldığımda yiyemeyeceğimi anladım ve diğer kaşığa başımı çevirdim oda zorlamadı.
"Doktoru çağıracağım bekle."
Doktor geldiğinde elimdeki serumu çıkarttı ve konuşmaya başladı.
"Kendine fazla stres yapma, fazla yorulmamaya dikkat et eğer fazla strese girersen yada yorulursan bunlar hastalığa dönüşebilir." doktorun dediğini umursamazca başımı salladım ve elimdeki serumdan kurtulur kurtulmaz odadan çıkmaya yeltendim ama o buna izin vermedi. Ona ne var dercesine başımı salladım.
"Ben bırakırım." ciddi mi bu çocuk? Cidden tanımadığım insanla gideceğimi mi düşünüyor?
"Gerek yok gerçekten çok teşekkür ederim benimle ilgilendiniz ama daha fazlasına gerek yok." o ise sadece beni çekiştirmekle yetindi.
"Hey ne yapıyorsun sen! Bırakır mısın kolumu? Heyy yardım edin . Bırak kolum-" karşımda annemi görmemle sustum.
"A-anne?" annem bana garip bir şekilde baktığında bir tuhaf oldum ama hiçbir şey ona sarılmama engel olamazdı. Anneme sarıldığımda beni geri itti ve kaşlarını çatıp başını iki yana salladı daha sonra ise gitti. Ben ne olduğunu anlamadan oraya bakarken yeniden çekilmem bir oldu.
"Bırak beni anneme gideceğim ben. ANNE GİTME BIRAKMA BENİ ÖLMEDİN SEN BİLİYORUM KAÇMA BENDEN" arabaya bindirildiğim de çıkmak için hamle yapmıştım ama kilit sesi ile durdum ve ona döndüm.
" Ne yapıyorsun bırak beni!"
" Kendine gel Yağmur! Senin annen öldü ve artık saçmalamayı kes!"
"Benim annem ölmedi hem sen kimsin?"
"Önce eve gideceğiz üstünü değiştirirsin diye düşünüyorum. Oradan geçeriz cenaze ye." bu tavırları hiç hoşuma gitmemişti, çok kaba!
Yolda giderken aklıma bana ismimle seslendiği geldi.
"Sen benim ismimi nereden biliyorsun!" gülümsedi, elini cebine attı ve kimliğimi bana uzattı
"Kimliğini ortalığa bırakma." kimliğimi alıp suç işleyen çocuklar gibi başımı eğdim. Araba durduğunda başımı kaldırıp binaya baktım . Her ne kadar hâlâ annemin ölmediğine inansam da o cenazeye gidecektim. Binaya girip hemen üstüme siyah tişört siyah pantolon giydim siyah şalımı aldıktan sonra geri bindim o arabaya. Yol boyu konuşmadık. Cenazeye geldiğimizde gözlerim babamla teyzemi buldu. Koşarak yanlarına gittim ve babama sarıldım.
"Baba ne olur affet beni ben istemedim ki bu lanet dünyaya geleyim benim elimden bir şey gelmezdi ki lütfen affet lütfen" babam beni itip bağırmaya başladı
YOU ARE READING
Gülüşümdeki Hüzün (TAMAMLANDI)
Teen Fiction"Sen tam bir şerefsizsin!" dememle bileğime yapışıp beni alt kata indirmeye başladı.HAYIR HAYIR BODRUM KAT OLMAZ. "N-napıyosun?" "Şerefsizim öylemi" öyle bir bağırmıştı ki korkmamak elde değildi.Beni bodruma atıp kapıyı kilitledikten sonra adım ses...
