Ayçiçeği Ressamı | Texting

33

Giydiğim açık mavi kot pantolona ve beyaz tişörte bakıp fazla abartıya gerek olmadığını düşünerek kendime onay verdiğimde aynanın önünden çıkmış, açık bıraktığım kısa saçlarımı geriye atıp beklemeye başlamıştım.

Cem'le konuştuğumdan beri hazırlanıyordum dersem yalan olurdu, yarım saat kadar önce hazırlanmaya başlamıştı. Ne yani canım, dört beş saatimi giyinerek mi geçirecektim?

Annem bana bakıp "Nasıl da güzel doğurmuşum." dediğinde ve yalancı bir duygusallıkla burnunu çektiğinde gözlerimi devirdim ama bu annemin saldırı mekanizmasının açılmasına neden olmuş, terliği dizimle buluşmuştu.

Dizimi tutup yüzümü buruşturarak "Ya, anne..." diye huysuzlandığımda annem hiç takmadan mutfağa geçti ve nerdeyse her günkü rutinini uygulamaya -puding yapmaya- devam etti.

Dizimi ovalayıp acının geçmesini beklerken kapı çalındığında topallaya topallaya kapıya doğru ilerledim ve gelen kişinin kim olduğunda bilincinde olarak derin bir nefes alıp sırtımı dikleştirdim.

"Hoş geldin."

Kapıyı açıp otuz iki diş sırıtarak dediğim şeyle annem mutfaktan çıkmış, Cem'in geleceğini ona yedi kez söylememişim gibi şaşırarak "Cem, hoş geldin." demişti.

Fairy reklamlarında şaşıran kadınlara nasıl "Kamera içeriden çekiyor, hanımlar! Haberiniz olsun." demek istiyorsam anneme de "Cem'in geleceğini sana yedi kez söyledim, anne." demek istiyordum ama yeni bir terliğe hazır olmadığım için sustum.

Cem ne söyleyeceğini bilemediği birkaç saniye sonrasında "Hoş buldum." dediğinde "Tabii ki hoş bulacaksın. Biz güzel hanımefendileriz." dedi annem.

Böylece üvey olmadığım bir kez daha kanıtlanmış oldu.

Cem kem küm etmeye başladığında akşam soğuk olabilir diye askılıktan ince hırkamı aldım ve dışarı çıkıp Cem'i kolundan tutarak merdivenlere doğru çekerken "Biz gidiyoruz, anne." diye seslendim.

"Görüyorum."

Annem oldukça sıradan bir cevap verdiğinde görmeyeceğini düşünerek gözlerimi devirdim.

"Ya, anne! Yine mi ya? Acıdı."

Görmüştü.