De Orde van de Poortwachters {YA Urban Fantasy, Dark Academia}

10.

'Wat denk je?' Vern keek van het scherm weg. Hij trok een wenkbrauw op toen hij zich omdraaide naar Sin-Ja.
   'Geen succes. Te opstandig. Te mollig. Te rood. Ik denk dat ze de training niet eens overleeft en als ze dat wel doet, zijn we haar bij de eerste aanval zeker kwijt.' Sin-Ja leunde tegen de tafel en haalde haar schouders op. 'Tijdverspilling. St. Petersburg dan maar?'
   Vern schudde zijn hoofd. 'Veel te jong, Sin-Ja. Hadden we het niet kunnen voorkomen?'
   Sin-Ja keek weer naar het scherm waarop de nieuweling heen en weer liep als een tijger in een kooi. De ogen van Rag waren nog steeds gesloten, maar ze kon zien dat hij niet sliep. Ze kende ondertussen iedere uitdrukking en beweging van zijn heerlijke lichaam.
   'Ze heeft de vergruizing gezien, er is geen weg meer terug. Rag heeft het nog geprobeerd, tevergeefs.' Sin-Ja bekeek haar gelakte nagels en streek met een vingertopje langzaam over het glanzende rood van haar duimnagel. 'Niet dat dat iets had uitgemaakt.'
   Met een spottende glimlach keek ze op naar Vern, die in-stemmend antwoorde: 'Naïef dat hij het probeerde. Hij is nog jong.'
   Ze glimlachte flauw. 'Inderdaad.' Even dwaalden haar gedachten weg naar de nachten met hem. Een kat die met zijn eten speelt. Toen ze zag dat Vern haar bedenkelijk observeerde, fronste ze haar wenkbrauwen. 'Wat wordt het, wel of geen training?'
   'We hebben de laatste tijd behoorlijk wat manschappen verloren. En azen komen we altijd tekort.'
   'Wapentesters ook.' Sin-Ja trommelde ongeduldig met haar vingers op haar heup, terwijl ze de scherpe punt van haar pump op de stenen vloer liet tikken.
   Vern glimlachte wrang. 'Ik stuur haar niet naar de Narva-poort, Sin-Ja. Zo wreed zijn wij zelfs niet.'
   'Vandaar ook het tekort aan testers,' antwoordde ze op bitse toon.
   'Stuur maar naar Berlijn, het valt te proberen.'
   Sin-Ja snoof. Hij werd te zwak. Het werd tijd dat hij vervangen werd en Sin-Ja wist de perfecte opvolger of beter gezegd opvolgster. Sinds ze hem had ingeruild voor Rag, had ze geen greintje respect meer voor hem.
   Vern keek weer naar het scherm. 'Ik wil dat ze zo snel mogelijk vertrekt. Er staat toch een transport gepland?' Hij keek Sin-Ja met opgetrokken wenkbrauwen aan. Zijn bril hing doel-oos op het puntje van zijn neus. Hij was nauwelijks veranderd de afgelopen twintig jaar, buiten de grijze strepen bij zijn slapen en de rimpels in zijn gezicht.
    Vroeger had ze tegen hem opgekeken toen hij haar mentor was, zowel mentaal als fysiek. Ze kon alleen nog medelijden voelen als ze naar hem keek en ze hoopte dat hij snel uit zijn lijden werd verlost. Of beter gezegd, dat zij uit háár lijden werd verlost en ze Verns plek kon innemen.       'We hebben inderdaad een nieuwe lichting gekregen, hoofdzakelijk rekruten en een nieuweling uit China. Kansloos typetje, net als zij.'
   'Berlijn beslist,' zei Vern diplomatiek.
   'Verspilde moeite,' zei Sin-Ja, maar Vern hoorde het niet. Hij had de ruimte al verlaten.