The Friendly Wedding (Season 1 & 2) - Published

Chapter Fourteen

Iyon ang pinakatatagu-tago niya. Na ayaw niyang aminin kahit kanino. Na naiinggit siya sa mga lalaki... na ang katotohanan na hindi niya mapapasaya ang Mommy niya, dahil anak lang siya nito sa lalaking hindi ito nagawang panagutan.

It was never easy growing up for Sapphire. Ayaw niyang magalit sa Mommy niya kahit wala itong laging oras sa kanya pero sa boyfriend nito ay mayroon. Ayaw niyang magalit sa Mommy niya, because, she's still her mom and her Lola told her that she must love her mother no matter what.

And she loves her. Kaya ang hatred niya, napunta na lang sa mga lalaki para hindi siya magtanim ng sama ng loob sa nanay niya. Kasi ayaw niya. "S-Someday, when my mom's youth and beauty was gone, it's me who can only love her truly and unconditional. I wanted to save that love, Johann...  I can never hate my mom. So, I hated guys, instead."

Hindi niya namalayang naiyak na siya. Nanlabo na lang ang paningin niya at sunud-sunod na sa pagtulo ang mga luha niya.

Tumigil sa paglalakad si Johann kaya napatigil rin siya. Ayaw niyang humarap rito dahil ayaw niyang makita nito na umiiyak siya.

"Sapphire..."

Napapikit siya at awtomatikong napalingon rito. It's in the way that he called her name kaya hindi niya napigilang humarap rito.

He gently cupped her face and wiped her tears away. Hindi ito nagsalita. Walang pagpapatawa o pagko-comfort na ginawa. Tahimik na pinalis nito ang mga luha niya.

Pagkuwa'y bumaba ang braso nito sa baywang niya at kinabig siya palapit rito. Dinala nito ang ulo niya sa dibdib nito at mas niyakap siya nang mahigpit.

Lalo tuloy siyang napaiyak. Yumakap na rin siya sa baywang nito at mas sinubsob ang mukha sa dibdibd nito.

Hinagod-hagod nito ang likod niya. "Iiyak mo lang. Matagal mo ring kinipkip iyan."

Mas napahigpit ang yakap niya rito. And that's all she needed for the past years that she kept everything to herself. Kahit sa Lola niya, hindi niya nagawang umiyak ng ganoon noong nabubuhay pa ito. Iyon lang ang kailangan niya.

Ang may maiyakan at walang pipigil sa kanya. Good thing, Johann didn't try to stop her from crying. Tahimik lang ito. Nakayakap sa kanya. Dinadamayan siya. Lagi nitong alam kung anong tamang gawin.

Indeed, he's really a friend.

"Naniniwala ako na mare-realize din ng Mommy mo na ikaw lang ang kailangan niya para maging masaya talaga siya," sabi nito pagkaraan ng mahabang oras ng katahimikan at pag-iyak niya.

"She wants a happily ever after."

"You are her happily ever after, Misis. Kasi anak ka niya. At ikaw lang rin ang magmamahal sa kanya kahit ano pa ang mangyari. Bonus pa, darating din isang araw iyong tao na magpaparamdam sa'yo na ikaw lang, sapat na para sa buong buhay niya." Naramdaman niya ang paghagod nito sa buhok niya. "Sa huli, maghihintay lang talaga tayo. Everything will fall into their proper places at the right time. Maniwala ka. English iyon."

Natawa siya kahit umiiyak pa. "Johann naman, eh..."

He lighlty chuckled and hugged her tight. "Hay, ang misis ko, ang ganda pa rin kahit umiiyak." Hinalikan pa siya nito sa bumbunan. "Pero hanga ako sa'yo. Dakila ang pagmamahal mo para sa iyong hot Mommy."

Hinampas niya ito sa dibdib.

"Pero mas hot ka pa rin. Selosa ka naman."

Pinalis niya na ang mga luha at lumayo na rito. Napakunot ang noo niya nang hubarin nito ang shirt.

"Ang lakas ng loob mo na maghubad ngayon, ah! Porke't wala na mga pinsan mo."

Natawa ito. "May mga bagay talagang dapat alam mo kung kailan ilalabas at itatago lang."