° Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ °

▪︎ Κεφάλαιο 1ο ▪︎

~10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~
《ΈΛΛΑ》

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της Ελσας και θα την πάω στο αεροδρόμιο να την αποχαιρετήσω και ίσως να πετύχω και τον Δημήτρη (θα δείτε ποιος είναι αυτός παρακάτω ) .Αφού ξυπνάω με πολύ προσπάθεια σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και πάω να ετοιμαστώ για να πάω στο σπίτι της Ελσας ώστε να φύγουμε για το αεροδρόμιο που θα μας πάει ο Σάκης ο αδερφός της και θα έρθει και ο μπαμπάς της . Αφού φωνάζω ένα γρήγορο "φευγω" στην γιαγιά μου και άρχισα να περπατάω. Στον δρόμο σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν και έφτασα στο σπίτι της Ελσας έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η Ελσα ανοίγει την πόρτα και με παίρνει αγκαλιά.

Στην διαδρομή δεν μιλούσε κανένας . Όταν πλεον φτάσαμε στο αεροδρόμιο κοίταζα γύρο μου μήπως τον δω. Δεν τον βρήκα κάπου όποτε προχωρήσαμε προς τα μέσα για να περάσει τον έλεγχο η Ελσα. Όταν ακούσαμε την ανακοίνωση " παρακαλούμε η επιβάτες για Σύρο να περάσουν " έβαλα τα κλάματα. Αφού η Ελσα πήγε για την επιβίβαση εγώ αποφάσισα να περιμένω για την απογείωση και να γυρίσω με ταξί διότι ο Σάκης έπρεπε να πάει στην δουλειά όπως και ο μπαμπάς της έπρεπε να φύγει . Μόλις το αεροπλάνο απομακρύνεται φωνάζω ενα ταξί και παω σπίτι.

《 ΕΛΣΑ 》

Χτυπάει το ξυπνητήρι 10:00 το πρωί
Ξυπνάω και προσπαθώ να ετοιμαστώ χωρίς να με πάρουν τα κλάματα...πως πέρασε και αυτο το καλοκαίρι αναρωτήθηκα , σαν Εχθές μου φαίνετε που ήρθα. Εχω μονο 5 λεπτά να ετοιμαστώ θα αργήσω παλι ' ως συνήθως ' , σε λίγο θα έρθει η Έλλα για να με πάει στο αεροδρόμιο μαζί με τον αδερφό μου . Εχθές αποχαιρέτησα τον Νικο και τον φίλησα για τελευταία φορά. Θα μου λείψει πολυ ο βλάκας μου. Δεν ξέρω που θα πάει αυτη η σχέση αλλά θα προσπαθήσω να την κρατήσω όσο περισσότερο.

~Χτυπάει η πόρτα ~

Τρέχω να την ανοίξω και αντικρίζω την Έλλα έτοιμη να βάλει τα κλάματα, την παίρνω αγκαλιά και της λέω να ηρεμήσει.
Ο αδερφός μου με βοηθάει να παω την βαλίτσα στο αμάξι, Αφού εγώ κρατούσα αγκαλιά τον τεράστιο αρκούδακι που μου πήρε ο Νίκος στα γενέθλια μου😍 . Τελικά θα έρθει και ο μπαμπας μου μέχρι το αεροδρόμιο μπορώ να καταλάβω απο την έκφραση του οτι προσπαθεί να μην κλαψει για να μην τον δω ...

~ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10 ΛΕΠΤΑ~

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο....το στομάχι μου παει να σπάσει. Ακόμα δεν εχω συνηθίσει τους αποχαιρετισμους. Νόμιζα ότι μετα απο 2 χρόνια που εχω φύγει και τα αμέτρητα αντιο που εχω πει θα είχα επιτέλους μάθει να λεω αντιο χωρίς να κλαίω για μέρες. Το μονο θετικό που σκέφτομαι είναι ότι θα δω την μαμα μου και την γιαγια μου μετα απο 3 μήνες, αλλά θα πρέπει να αποχαιρετήσω τον μπαμπά και τον αδερφό μου ..... Είναι δύσκολο η οικογένεια σου να έχει σπάσει σε δυο μέρη επειδή οι γονείς σου έχουν χωρίσει 🙄

Μπαίνουμε μεσα ήρθε η ώρα είπα στον εαυτό μου , μόλις γυρνάω και κοιτάω στα μάτια τον αδερφό μου και τον μπαμπά μου ξέσπασα σε κλάματα όπως εκανε και ο μπαμπάς μου ... Ο αδερφός μου προσπαθεί να μην δείξει τα συναισθήματα του αλλά ξέρω ότι στεναχωριέται που φευγω .... οταν μετα απο πολυ ωρα τελειώνουν η τεράστιες αγκαλιές που έδωσα ήρθε η σειρά της Έλλας, η φιλία μας βασίζετε στα αντιο Αφού απο μικρες έχουμε πει εκατομμύρια. Εκείνη Αθήνα εγώ Συρο αλλά η φιλία μας κρατάει εδω και 14 χρόνια. Την αποχαιρετω και εκείνη , και προσπαθούμε και οι δυο μας να  ηρεμήσουμε....

"Πρέπει να φύγω " λεω και απομακρυνομαι....

~ΜΕΤΑ ΑΠΟ 45 ΛΕΠΤΑ ~

《Καλος ήρθατε στο αεροδρόμιο της Σύρου 》

Αυτο ήταν το καλοκαίρι..... Τελειώσε αλλά τουλάχιστον εχω πολλά να θυμάμαι....... Σαν Εχθές θυμάμαι την μερα που πηγα Χίο ...