I got your back [VOLTOOID]

Het berichtje

~Peter~

Waarom heeft ze het me niet verteld?!
Boos storm ik mijn appartement binnen. Ik gooi de deur met een klap achter me dicht.
May komt bezorgd om het hoekje kijken. Ik plof op de bank.
"Wat is er, Pete?" Vraagt ze terwijl ze naast me op de bank komt zitten.
"Dingen," zeg ik vaag. Ik heb geen zin om nu haar alles uit te leggen. En ik weet niet of ik het van Alice mag vertellen, ook al vertelde ze mijn geheim wel aan James, haar broer en haar moeder.
May legt haar hand op mijn schouder en geeft een klein kneepje.
"Het komt wel goed," stelt ze me gerust. Ik kijk haar aan en glimlach. Dan gaap ik.
"Ik ga maar eens naar bed," zeg ik. Ze knikt glimlachend. Dan loop ik naar mijn kamer.
Terwijl ik nadenk over alles en nog wat, val ik langzaam weg in een diepe slaap.

Als ik de volgende ochtend op school kom, zie ik Alice nog niet staan. Daar ben ik wel blij mee aangezien ik geen zin heb om nu met haar te praten.
Wel zie ik Ned en MJ staan. Ik loop naar ze toe.
"Hey," begroet ik ze. Ik geef Ned een broederlijke knuffel en MJ een high-five terwijl ze niet opkijkt uit haar boek.
"Weet je of Alice ook komt? Of denk je dat ze thuis nog moet uitrusten?" Vraagt Ned.
Uitrusten. Pff, alsof ze dat nodig heeft. Als ze precies dezelfde krachten heeft als ik, kon ze gemakkelijk twee weken geleden al naar school.
"Ik weet het niet," antwoord ik zo onschuldig mogelijk. Ik probeer niks te laten merken van wat ik ervan vind of denk.
Ned knikt.
Dan gaat de bel en samen lopen naar de klas. Alice is er nog steeds niet. Blijkbaar gaat ze vandaag niet naar school.
Een opgelucht gevoel vult mijn hoofd. Misschien wordt deze dag nog niet eens zo slecht.

Tijdens één van mijn laatste lessen voel ik opeens mijn mobiel trillen. Voorzichtig haal ik de telefoon uit mijn zak en kijk naar het gebroken scherm.

1 bericht van onbekend nummer

Er verschijnt een frons op mijn gezicht. Ik ontgrendel mijn mobiel en open berichten. Op één of andere manier vind ik het heel spannend, alsof iets binnen in mij al weet dat dit mijn leven gaat veranderen of zo.

WC in 5 minuten.

"Wat?" Mompel ik.
"Is er iets Peter?" Vraagt de docent die me gehoord heeft. Snel kijk ik op en klik mijn mobiel uit.
"Niks hoor," zeg ik snel.
Ik kijk naar de klok. Nog 3 minuten.
Ik begin na te denken over het berichtje. Er komen vragen in mijn hoofd zoals: Van wie? Wat wilt hij? Of zij natuurlijk, dat kan ook.

Mijn hand vliegt in de lucht.
"Mr Parker, wat is er?" Vraagt mijn docent met een zucht. Hij heeft duidelijk genoeg van me.
"Mag ik naar de WC?" Vraag ik. Ik werp een blik op de klok. Nog 1 minuut.
"Waarom?"
Ik zucht. Serieus?!
"Om een tunnel te graven naar Mexico," zeg ik sarcastisch.
De docent zucht en laat me gaan.
Snel ren ik door de gangen op weg naar de WC.
Zou het Happy zijn? Of misschien wel Mr Stark? Het kan ook iemand van BioLab zijn... is dit een val?
Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd.
Een normaal persoon zou nooit zó zenuwachtig hiervoor zijn. Maar mijn spidey-sense vertelt me dat dit bijzonder is. Maar niet wat...

Ik open de deur van de toiletten. Daar, in het midden van de kamer, staat een bruine man met een ooglapje. Hij is in het zwart gekleed en draagt een, sorry, meerdere geweren en pistolen. Nick Fury.
"Eh, h-hallo," zeg ik zenuwachtig.
"Gegroet Spider-Man," begroet hij me. Ik schrik. Hoe weet hij dat ik Spider-Man ben?
"Wat eh, w-wat doet u h-hier?" Vraag ik.
"We hebben je nodig voor een missie," zegt hij heel serieus. Er is geen emotie van zijn gezicht af te lezen. Alsof hij een soort robot is of zo.
"Wie is we?"
"Tony en ik."
"Waarom hebben jullie mij nodig?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ik ben maar een friendly neighborhood Spider-Man..."
"Omdat dit ook over jou gaat."
Ik kijk hem verward aan. Hoe bedoel je over mij? Heeft het te maken met BioLab?
"Om je uit te leggen waar de missie over gaat, moeten we naar een veilige plek," zegt Nick Fury alsof hij mijn gedachtes kan lezen. "Pak je spullen, we gaan."
"Maar ik heb school," zeg ik snel. Ik kan toch niet zomaar weggaan van school?
Hij kijkt me vol ongeloof aan. Ik kan bijna zijn gedachtes lezen. Waarschijnlijk zoiets als: 'zei je nou serieus dat je school hebt? Het is een belangrijke missie!'
"Het is veel te verdacht als ik opeens verdwijn, toch?" Antwoord ik zijn gedachtes.
Hij zucht.
"Oké, we wachten wel. Maar geloof mij als ik zeg dat we dat niet nog een keer gaan doen. Je moet een keer een keuze gaan maken welk leven je wilt leiden," zegt hij geïrriteerd.
Ik zucht. Moet ik echt kiezen?
Dan ren ik snel terug naar mijn klas.

Als school eindelijk voorbij is, race ik de school uit. Buiten staat een zwart busje. Ik zie Mr Fury voor het busje staan. Als hij mij ziet stapt hij in.
Ik kijk om me heen of ik iemand zie. Als ik weet dat de kust veilig is, ren ik naar het busje en stap in.
"Dat werd tijd," zegt de lage stem van Nick.
"Sorry," mompel ik.
Dan kijk ik rond. Om ons heen staan allemaal computer schermen. Er staan een paar bureau stoelen die vast staan in de grond van het busje. Op één van die stoelen zit een vrouw met bruin haar in een paardenstaart.
Als ik het persoon op de andere stoel zie, worden mijn ogen groot.
Ik heb hem dan wel een paar keer ontmoet en samen gewerkt enzo, maar ik word nog altijd enthousiast als ik hem in de kamer ben: Tony Stark.
"Goed je weer te zien, kid," zegt Mr Stark met een glimlach.

1018 woorden.
Heyy lieve mensjess.
Hier is weer een nieuw hoofdstuk!! Ik heb nu even veel tijd vanwege dat ik een hele dag zit opgesloten in een auto, maar we zijn bijna in Frankrijk!!
Daar ga ik waarschijnlijk minder tijd hebben om te schrijven. Ik lig dan denk ik vaak in het zwembad, als het aan mij ligt.
Ik hoop dat jullie het leuk vinden, en laat vooral ideeën achter. Vergeet ook niet om te stemmen!
Groetjes Christel.