I got your back [VOLTOOID]

Onthullingen

~Alice~

"Hey Peter," begroet ik hem een beetje ongemakkelijk.
Zodra mijn moeder en broer die naam horen, springen ze naar beneden. Ik zucht. Hoe ga ik dit hem ooit vertellen?!
Als ze beneden komen, staren ze Peter met grote ogen aan. Peter kijkt verbaasd naar mij.
"Ja, over dat," begin ik. Er verschijnt een beetje bezorgde uitdrukking op het gezicht van Peter.
"Wat is er?" Vraagt hij een beetje bang.
"Nou..." twijfel ik.
Dan vertel ik hem het hele verhaal. Hij zegt niets. Het enige wat hij doet is met zijn mond open luisteren en hij staart me aan.
Om de minuut kijkt hij even naar mijn moeder en Alec die hem de hele tijd met grote ogen hebben aangekeken.
Ik vertel hem niet over mijn krachten, dat komt later wel. We hebben nu te veel aan ons hoofd.
Als ik klaar ben met mijn verhaal, is het stil. Het lijkt alsof hij diep in zijn gedachtes is gezonken.
"Oké..." zegt hij uiteindelijk terwijl hij probeert niet in paniek te raken.
Ik slik. Hij is waarschijnlijk heel erg boos op mij.
"Peter, het sp-," begin ik, maar Peter onderbreekt me.
"Jullie mogen het aan niemand vertellen," zegt hij streng tegen mijn moeder en broer terwijl hij hen doordringend aankijkt.
Mijn moeder en Alec knikken als kleine kinderen. Ze lijken nog steeds erg onder de indruk van Peter. Alsof nu ze weten dat hij Spider-Man is, dat ze soort van bang voor hem zijn. Terwijl ze allebei ouder zijn!
"Alice kan ik je even alleen spreken?" Vraagt Peter dan. Ik knik en we staan tegelijkertijd op.
We lopen samen naar de gang.
"Kijk Peter, ik moest het wel vertellen en het spijt me heel erg," begin ik. Dan houdt Peter zijn hand op en gebaart dat ik stil moet zijn.
"Het maakt niet uit. Zoiets moest een keer gebeuren toch?"
Ik knik.
"En als jij ze vertrouwt, dan doe ik dat ook," zegt hij terwijl hij mijn handen vastpakt.
Sinds dat Peter Gwen had leren kennen, hebben we niet veel momenten samen gehad. Dit is fijn.

Uit het niets kijkt hij op. Alsof hij iets opmerkt.
"Wat is er ?" Vraag ik bezorgd.
"Het is alsof mijn spidey-sense me iets wilt vertellen," zegt hij terwijl hij verward rondkijkt.
Ook ik kijk rond, maar merk niets. We hebben toch dezelfde krachten? Dan zou ik het toch ook moeten opmerken?
"Het is alsof er iemand anders net zoals ik hier is," zegt hij niet-begrijpend. Ik slik.
"Ehh, dat is vast een foutje," schiet uit mijn mond. Ik zucht. Waarom vertel ik niet gewoon de waarheid?
"Ik eh, ik-," begin ik. Dan word ik onderbroken door een gil.
Peter en ik kijken elkaar aan. Snel rennen we in de richting waar het geluid vandaan kwam.
Daar, in de keuken, staan mijn moeder, Alec en twee mannen met bivakmutsen.
Mijn moeder staat achter mijn broer tegen de keukenkastjes aan. Één van de mannen heeft een mes en bedreigd Alec.

"Wat willen jullie?" Vraag ik boos aan de mannen.
"Geef al jullie waardevolle spullen," snauwt de eerste man met het mes.
"We geven je wel wat anders," begint Peter.
"Een pak slaag," maak ik zijn zin af.
Dan rent Peter op de man met het mes af. Ik val de andere man aan.
Peter krijgt de man met het mes al snel neer, en ook mij lukt het goed om te vechten. Het gaat een stuk gemakkelijker doordat ik nu heel sterk ben.
Opeens haalt ook de man waar ik tegen vecht een mes uit zijn jas. In mijn hoofd krijg ik steeds soort waarschuwingen waardoor ik het mes heel goed kan ontwijken.
Als de man uithaalt met zijn mes, spring ik aan de kant. Ik denk snel na en pak zijn hand. Ik trek eraan en hij valt naar voren tegen een keukenkastje aan. Hij stoot zijn hoofd zó hard dat hij knock-out gaat.
Als ik omkijk naar Peter, zie ik dat hij ook de man bewusteloos heeft geslagen.
"Waar kwamen die vandaan?" Vraag ik hijgend.
"Ik heb werkelijk geen idee. Misschien dachten ze dat iedereen al sliep..." zegt Peter die ook buiten adem is.
Ik kijk mijn moeder en Alec aan die alles gezien hebben. Ze staan met open mond van verbazing. Ik slik. Hoe ga ik dit ooit uitleggen?

"Waar heb jij ooit geleerd om zo te vechten?!" Vraagt mijn broer vol verbazing. Mijn moeder zegt niks. Ze staat me nog steeds vol ongeloof aan te kijken.
Ik vertel ze het verhaal over BioLab. Mijn broer lijkt heel enthousiast te zijn, maar mijn moeder wat minder.
"Ik heb slaap nodig. En tijd. Ik moet dit alles verwerken," zegt mijn moeder terwijl ze voor zich uit staart. Dan loopt ze de kamer uit.
Peter volgt me naar de woonkamer. Samen ploffen we op het bed.
Ik wacht even met praten totdat ik zeker weet dat mijn boer er ook niet meer is. Dan open ik mijn mond om Peter alles te vertellen, maar hij is me voor.
"Waarom heb je het mij niet verteld?" Vraagt hij teleurgesteld terwijl hij voor zich uit staart.
"Ik wilde het serieus doen, maar ik was bang en ik wist niet hoe," zeg ik met een zucht. "Maar, hoe wist je het?"
"Zoiets kan ik gewoon voelen. En toen zag ik je zo vechten."
Ik zucht. Had ik het maar verteld...

Peter staat op en loopt naar de deur.
"Ik dacht dat we elkaar vertrouwden. Ik zie je morgen op school," zegt hij met een zucht.
Dan sluit hij de deur achter zich dicht.
Ik begraaf mijn gezicht in mijn benen en begin te huilen.
Ik heb het verpest. Alweer. Hoe moet ik dit ooit gaan oplossen?

951 woorden.
Heyy lieve mensen, weer een nieuw hoofdstuk!!
Ik zit nu in de auto op weg naar Frankrijk. Sorry, dat vond ik wel leuk om te vertellen. Hahahah.
Heel erg bedankt voor de 300 reads op het eerste deel 'The Spiderling'.
Groetjes Christel.