Vier dagen lang hoorde ik niks van Laurens. Hij was niet op school, niet op whatsapp, hij leek van de aardbodem te zijn verdwenen. Ik besloot die middag naar dezelfde plek te gaan waar ik hem voor het laatst gezien had. Ik gooide m'n fiets tegen een boom aan en liep naar het veld, de paarse bloemetjes leken paarser dan ooit en de rozenblaadjes van vier dagen geleden lagen er nog, alsof de tijd had stilgestaan. Plots zag ik hem, zittend tussen de bloemen. Ik liep naar hem toe. "Laurens?'' vroeg ik, hij draaide zich om "Julia!" zei hij glimlachend, hij leek blij me te zien, maar zijn ogen leken niet te glimlachen. Ik ging naast hem zitten op de grond, ik speelde wat met een bloemetje. "Wat is er?" vroeg ik "Ik heb je al een paar dagen niet meer gezien...'', "Ik moest nadenken, Julia..." "Waarover?'' nu pas keek ik hem aan. Er zaten donkere kringen van de slaap onder zijn ogen en hij keek dof voor zich uit. Hij zat ergens mee, ik voelde het. "Ik heb de afgelopen dagen aan jou gedacht...'' Ik voelde een kriebel in mijn buik. Ik heb al die tijd ook aan hem gedacht en ons eerste afspraakje, die avond in de tuin en die picknick tussen de bloemen de hele tijd opnieuw laten afspelen in mijn hoofd. Ik wil de mooie momenten altijd vasthouden, dat heb ik altijd al gedaan. ''En,'' Hij keek me nu aan, ''je bent de eerst van mijn school die het weet. Ik heb het altijd voor mezelf gehouden.'' Hij plukte ongemakkelijk aan wat grassprietjes. ''Maar,'' zei hij en hij keek me weer aan met zijn mooie bruine doordringende ogen en ik smolt. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en ik wilde zijn armen zo graag om me heen voelen, zijn lippen kussen en met mijn handen door zijn haar gaan, dat het pijn deed. ''Ik ben blij dat jij het weet. Je doet iets met me, Julia. En ik weet niet wat het is, misschien kom ik daar nog wel achter, maar ik vind het leuk.'' Ik voelde mezelf blozen en warm worden vanbinnen. Ik moest glimlachen. Hij pakte mijn hand en speelde met mijn vingers. Hij plukte een paars bloemetje uit het gras, pakte een plukje haar en streelde het achter mijn oor en deed langzaam het boemetje in mijn haar. Ik vroeg me af of hij mijn hart kon horen kloppen. Hij streelde mijn wang, en hij bleef me aan kijken. ''Laurens, je hebt echt de mooiste ogen die ik ooit gezien heb.'' Hij glimlachte, en ik zie dat dit een oprechte glimlach is, want zijn ogen glimlachten ook mee.
Die avond kon ik niet slapen, ik bleef maar denken aan Laurens. Ik had het gevoel dat ik verliefd op hem aan het worden was. Laurens was altijd al een leuke jongen in de klas, ik vond hem altijd al knap. Maar nu ik hem beter leerde kennen en hij zijn heftigste geheim aan mij toevertrouwde, had ik het gevoel dat ik bijzonder voor hem was. Terwijl ik een paar dagen geleden hem nog als klasgenoot zag, zag ik hem nu als een lieve jongen met veel gevoel en die al veel had meegemaakt. Ik vond hem leuk, maar ik wilde niet te snel laten gaan. Hij was serieus de liefste jongen die ik ooit ontmoet heb.
