De volgende dag was Laurens gewoon op school, de kringen onder zijn ogen waren verdwenen en hij zag er uitgerust uit. De herrineringen van die vorige dag schoten door me heen en ik voelde de kriebels weer gieren door mijn buik. Ik stopte wat boeken in mijn kluisje en zag Laurens vanuit mijn ooghoeken. Hij stond tegen een muurtje aan, te luisteren naar David, die vol overtuiging en enthousiasme aan het vertellen was over zijn nieuw FIFA spelletje dat hij gisteren gekocht had. Laurens glimlachde af en toe afwezig naar David, maar het leek wel of hij zijn aandacht op iets anders gericht had. Langzaam glipte mijn blik naar hem. Zijn doordringende ogen keken me aan, ik zag een soort glinstering. Ik glimlachde verlegen naar hem, hij greens breed en rolde met zijn ogen, keek toen naar David en weer naar mij. Ik begon zachtjes te lachen, hij gaf me nog een knipoog en richtte zijn aandacht toen weer op David. Ik besefte dat ik de rest van mijn boeken nog in mijn kluisje moest doen. Laura stond inneens naast me, ik schrok. 'Gaat ie lekker? Flirten met andermans crush?' vroeg ze, 'Laura, doe alsjeblieft normaal.' Ik deed m'n kluisjesdeur dicht en probeerde weg te lopen en haar totaal te negeren, maar ze hield me tegen. 'Wat ben jij een ongelofelijke achterbakse bitch zeg...' Ze keek me doordringend aan, niet op de lieve zachte manier als Laurens, die je het gevoel geeft dat je vliegt, maar een blik vol haat. 'Je wist dat ik hem leuk vond! Hoe kun je dat nou doen. Ik dacht echt dat we vrienden waren,' ze aarzelde even, 'blijkbaar heb ik me toch in jou vergist.' en ze liep weg. Machteloos bleef ik staan. Kon ze me dat echt verwijten? Had ze gelijk? Ze had me toch nooit verteld over haar gevoelens voor Laurens. Had ik het kunnen weten? Ik voelde een pijnlijke steek door mijn maag. Dat fijne verliefde gevoel van eerder was verdwenen en had plaats gemaakt voor een zenuwachtig misselijk gevoel. De bel was gegaan maar ik bleef zinloos naar het dichte kluisje kijken. De gang werd langzaam leeg. Ik bleef staan, totdat ik dacht dat ik helemaal alleen was, toen pas draaide ik me om. Ik zag David nog staan, Laurens was vast al naar zijn les. 'Gaat het wel met je?' Vroeg David die oppeens naast me stond. Toen pas besefde ik dat ik aan het huilen was. Ik veegde met mijn rechtermouw snel een paar tranen van m'n wangen af. Ik knikte maar ja, ik vertrouwde mijn stem op dat moment niet. 'Weet je het zeker?' Hij sloeg zijn arm om me heen 'Ik zag je net met Laura... Ik weet hoe bitchy ze kan zijn...' Ik begon te lachen. 'We hebben ruzie.' Zei ik voordat ik er erg in had, met een trillende stem. 'Vervelend... Jullie waren... Zijn... Toch beste vriendinnen?' Vroeg hij aarzelend. 'Waren... Geen idee of we dat nu nog zijn...' Hij troostte me met zijn hand wrijvend over mijn rug. 'Als jullie echt hele goede vriendinnen zijn,' zei hij terwijl hij me lief en zorgzaam aankeek 'komt het heus wel weer goed.' Ik keek hem onzeker aan, 'Denk je dat echt?' 'Ja, dat denk ik echt.' En op mijn gezicht verscheen een glimlach.
Samen met David kwam ik de les in lopen. Alle ogen van de klas waren plots gericht op ons, ook die van Laurens. Laura stond breed te grijnzen. Ik voelde me ineens ontzettend ongemakkelijk en wilde zo snel mogelijk op mijn plaats gaan zitten, maar mevrouw de Jong wilde natuurlijk even weten waar we zo laat vandaan kwamen. Mijn mascara was uitgelopen en je kon duidelijk zien dat ik had gehuild. 'Sorry mevrouw, we hadden de bel niet gehoord.' Zei David, het kwam zo ongeloofwaardig over dat het grappig was, hij was een slechte leugenaar. 'Je merkt op een gegeven moment toch wel dat de gangen leeg zijn?' Vroeg mevrouw de Jong streng. 'Ooh, we dachten al dat we te vroeg waren, hè Julia?' Ik knikte snel, de hele klas begon te lachen. 'Ga maar zitten.' Siste de Jong nijdig. Er waren nog twee tafeltjes vooraan in de klas over, ik ging naast David zitten. Laurens blik bleef de hele tijd op mij en zijn vriend gericht. Onzeker keek ik naar hem, hij keek snel weg naar zijn schrift. We hadden wiskunde en het uur leek wel een eeuwigheid te duren. Mijn blik week telkens weer naar Laurens, hij was druk bezig met zijn wiskunde-sommen. Ik hield ervan om naar gezichten te kijken, als ze heel geconcentreerd zijn op één ding, als ze vol passie naar iets kijken. De glinstering die in hun ogen komt als ze iets ontdekken. Zo vond ik het leuk om naar Laurens' gezicht te kijken terwijl hij zijn eigen sommen maakte. Onze blikten kruisden elkaar en ik keek gauw weer naar mijn eigen schrift waar nog helemaal niks in stond, op een paar krabbeltjes na. David hielp me met wat sommen de rest van de les en ik besefte me toen hoe slim hij eigenlijk was. Hij leek geen enkele moeite te hebben met welke som dan ook. Hij vroeg af en toe bezorgd of ik me al wat beter voelde. Hij was zo ontzettend lief voor me. Toen de bel ging pakte ik gauw al mijn spullen en liep naar de deur. Ik liep net de deur uit en ik werd gelijk meegetrokken in de ruimte naast het lokaal. Het was Laurens. Hij trok me dichter naar zich toe, de kriebels gierden door mijn lichaam en ik stond te trillen op mijn benen. Ik keek naar mijn schoenen. 'Julia wat is er? Ik zie dat je hebt gehuild, ik heb me de hele les zorgen gemaakt.' Hij pakte voorzichtig een pluk haar en deed hem achter mijn oor, voorzichtig pakte hij mijn kin en tilde hem een beetje op zodat ik hem aan kon kijken. Hij keek me bezorgd aan. Ik aarzelde, als hij zou weten dat die ruzie om hem ging. 'Laura en ik hebben een ruzie.' Zei ik voorzichtig, bang voor zijn reactie, bang wat hij zou zeggen. 'Wat ze zei was niet zo leuk, vandaar dat je ziet dat ik gehuild heb.' Hij begon niet te lachen. Hij zei niet dat woorden me geen pijn zouden moeten doen. Hij stelde geen vragen die ik op dit moment toch niet zou willen beantwoorden, in plaats daarvan deed hij zijn armen om me heen en drukte me stevig tegen zich aan. Hij knuffelde me. Mijn hoofd tegen zijn borstkast, ik hoorde zijn hartslag. Het gaf me een rustgevend gevoel en ik voelde me even helemaal van de wereld af, alsof ik zweefde. Hij troostte me zonder woorden, en soms is dat even fijn. Het leek wel een paar minuten te duren, Laurens maakte zich los van de knuffel, pakte voorzichtig mijn hand vast en zonder wat te zeggen liepen we naar de volgende les. 'Kom je naast mij zitten nu?' Vroeg Laurens vlak voor het lokaal.
