Stalk Me Baby (completed)

Stalk Sixteen

Napatingin ako sa bagahe ko. Tapos na akong mag empake, kulang nalang I-empake ko ang buong hotel. I sigh. It's been 2 weeks, hindi ko akalain na tapos na ang pamamalagi ko dito sa Paris. And now, I need to leave. Ibigsabihin hindi lang ang bansang ito ang iiwan ko, kundi pati si Dose. I sigh again.

Hindi ko sinabi kay Dose na aalis ako, hindi na ako pweding manatili ng matagal sa Paris dahil expire na ang visa ko. Isama pa na kinukulit ako ni Noki na umuwi na. Ayoko pang umuwi, I want to stay. Pero tadhana na mismo ang nagpapauwi sakin.

I sigh. Minabuti ko ng di sabihin kay Dose. Nangako ako sa kanya na hindi ko sya iiwan, pero uso naman ang salitang 'Lahat ng pangako ay napapako' I sigh again. Ilang beses na ba akong bumuntong hininga?! I never counted. Kinuha ko ang duffel bag ko at isang luggage. Hila ang luggage ko, lumabas ako ng hotel suite.

Sa dalawang linggo na nakasama ko si Dose, hindi ko alam kung anong status namin. We're friends? Well thats what he think. But for me? More than friends. May mga bagay na hindi mapigilan, and yes. Hindi ko kayang pigilan ang nararamdaman ko kay Dose. Kahit pa napakasakit malaman na mahal na mahal pa rin ni Dose si Aumbre, ito ako at nagpapaka manhid. Well, manhid ang tunay na nagmamahal.

Maayos ang kinalabasan ng chemo ni Dose. Sa ngayon nakakapag trabaho na sya bilang CEO ng hospital nya, hindi sya pinayagan ng doctor nyang mag duty as a surgeon. Atleast umaayos na ang kalagayan ni Dose. Alam kong gagaling si Dose, palaban si Dose. Kaya sigurado ako na kahit sa huling hininga nya makikipaglaban pa rin sya.

Ng makalabas ako ng hotel agad akong tumawag ng taxi. I have 3 hours left befor my flight. "Where to madam?" tanong ng taxi driver.

To Dose Hospital. Sagot ng isip ko. Gusto kong punatahan si Dose, gusto ko magpaalam sa kanya. Pero hindi pwedi. Napapikit ako. "Airport." maikli kong sagot. Tumango lamang ang driver. Tumingin ako sa labas ng binatana.

I will miss Paris. Naalala ko tuloy ng unang salta ko sa Paris. The beautiful Eiffil tower, the beautiful brownish eyes of Dose. Teka! Paano nasama ang mata ni Dose dito. Ipinilig ko ang aking ulo. Hindi lang naman ang magandang view ng paris ang ma mi-miss ko. Pati ang taong dahilan kung bakit ko kelangang pumunta dito. I will miss him, his soothing voice, his musical laughter,  his gorgeous face and his evil attitude.  I will miss all of him. Shit bakit ba kasi ang complicated ng buhay ko!

Hindi ko maintindihan kong bakit sa kadami dami ng tao sa mundo, bakit ako pa? Bakit ba kasi walang lunas ang sakit ko! Bakit ba kasi may cancer pa ako sa utak! Bakit ba kasi kelangan ko pang mabuhay kong magkakasakit din lang naman ako. Why I couldn't find reason to be happy, even just once.

Life is so unfair.

"Thank you." sabi ko sa taxi driver. Kinuha ko ang duffle bag ko at luggage. Nagsimula na akong maglakad ng bigla akong tawagin ni manong driver.

"Wait miss!" napataas ako ng kilay. Ngumiti lamang sya, may inabot syang maliit na kandado at maliit na susi. "I can see in your eyes that your sad in something. Take this." kinuha ko ang inabot nya. "The lock means problem and the keys means freedom. Let your problem go using the keys. What ever problem you had in life, there's always an everyday. And everyday means chances." sabi nya bago sya nagsimulang maglakad palayo.